Inrichtingen en paasgeschal.

Op sommige vlakken ben ik een vreselijke twijfelaar.
Neem bijvoorbeeld mijn trompetkoffer. Wat kies je. Een zachte tas, die weliswaar heerlijk licht is, maar (getuige de vele deukjes, krasjes en gebruikssporen) toch niet heel erg beschermend, of neem ik een koffer, die vele malen zwaarder is. In mijn geval is dat dus zo'n koffer met van die schuimen kussentjes, die ik naar believen in kan richten.
Een hele grote koffer, want er kunnen maar liefst 3 trompetten in.
Of twee trompetten en:
-2 potloden
-3 pennen
-nog eens 3 pennen waarvan ik wel vermoedde dat ik ze nog had, maar niet precies wist waar.
-1 straight mute
-1 cup mute
-1 harmon mute
-2 proppen pakpapier (???)
-1 pruimenpit (???)
-diverse boeken en overige bladmuziek
-1 Ipad + lader
-1 Iphone 5 lader
-1 navulverpakking voor een navulpotlood
-3 flesjes olie, waarvan er 1 leeg, 1 halfvol en 1 helemaal vol
-1 trompetstandaard
-1 Zoom HQ7 opnameapparaatje
-......
Kortom: ik sjouw me een breuk aan al die zut die ik blijkbaar niet nodig heb, maar die toch om een of andere duistere reden wél in mijn tas belandde, maar er niet meer uit ging.

Overigens: Nelis, bedankt voor die koffer, hij is onovertroffen.

Niet zo heel erg lang geleden kwam ik op marktplaats een advertentie tegen van een club die van hetzelfde merk maar liefst 6 koffers wegdeed. En niet zo groot, maar een maat kleiner. Dus voor 2 trompetten, punt. Of 1 trompet en zut.
Bij de verhuizing heb ik (stom, uiteraard) wat enthousiast afscheid genomen van wat koffers, en eenmaal wonende in Rotterdam kwam ik erachter dat ik dus dom was geweest, want ik miste ineens opslagruimte voor ten minste 2 trompetten. 
Dus ik zag mijn kans schoon, en kocht maar liefst twee van die koffers. A 25 euro per stuk. Nieuwprijs van die dingen is over de 200 euro. Ik kan het dus ook niet laten om vriendje Michiel af en toe onder zijn neus te wrijven dat ik dat deed. En inmiddels heb ik dus een prima hoeveelheid veilige opslag voor mijn instrumenten, en heb ik een klein koffertje waarin ik 1 of, als het moet 2 trompetten mee kan nemen. Nog beter voor mijn rug ook.

Dit noopte mij echter wel om de inhoud van de grote doos, die ik van Nelis gekocht had, eens goed te controleren op praktisch nut.
Die proppen pakpapier konden zonder enige vorm van weemoed in de prullenbak geflikkerd worden. En die pruimenpit (Nelis, weet jij hier wat van?) eigenlijk ook wel. (Als je die pruimenpit nog terug wil, moet je even wachten tot ik weer een pruim gegeten heb, dan stuur ik je die wel op...).
Het inladen van de kleine koffer dwong me om heel erg secuur te zijn, want de mogelijkheden tot het meenemen van zut, is beperkt. Heel erg beperkt. Mijn mondstukken map (een lomp groot ding) past er niet in. Maar wel in het vakje voor de bladmuziek. Op de deksel. Dat vakje is eigenlijk niet bedoeld voor bladmuziek, want ik denk niet dat de eventuele eigenaren van manuscripten het heel prettig vinden als ik hun gekoesterde bezit in de lengte dubbelgevouwen teruggeef.
Mijn flesje olie past er wel in, want die lege heb ik maar weggedonderd, die halfvolle niet, en die volle heb ik in de opslag gestopt.

En toen bleek dat dat kleine koffertje beter was voor mijn rug, maar dat alle overige benodigdheden er toch echt niet, zelfs niet met lomp prop- en prakwerk, in ging.
Geen nood: mijn vroegere werkgever, Arriva, had mij ooit een kerstpakket gegeven toen ze me ontsloegen. En in dat kerstpakket zat een sporttasje (hahahahahaha alsof ik ooit ga sporten met een Arriva tasje. HAHAHAHAHA alsof ik ooit ga sporten). En dat tasje had ik voor de verandering eens niet weggegooid (dank aan Ilse) en kon dus dienst doen als tasje voor zut. Samen zijn ze zelfs nog lichter dan 1 grote koffer met alles erin.

Marnix blij.

Dus ben ik de laatste tijd waar te nemen, stiefelend van huis naar auto, van auto naar repetitie of concertlocatie. En ik stiefel niet, kreunend en zuchtend onder een zware last van onzinnig meegenomen zut, maar ik loop kwiek en vief rechtop, met een klein koffertje over mijn rechterschouder, en een klein sporttasje aan mijn linkerhand.

Achteraf had ik natuurlijk niet 2 maar 3 of zelfs 4 van die kleine koffertjes moeten kopen. Had ik nog mooi dikke winst op kunnen maken. Al was het maar om Michiel nogmaals de ogen uit te steken met mijn slimmigheid. Maar goed. Het zij zo.

Inmiddels heb ik een paasdienstconcertje gespeeld. Een concertje bestaande uit het opluisteren van een ouderwets katholieke paasdienst. Voor de mensen die op facebook probeerden te raden welk mopje dat was: het Benedictus uit de missa brevis van Mozart. En als uitsmijter speelden we het hallelujah uit de Messiah van Handel. Dat was nog wel even een dingetje, want volgens de dame die mij benaderde, was het een wat andere versie. Omdat ik er vanuit ging dat het dus ook echt anders was, nam ik niet verder de moeite om dit te controleren, en ging ervan uit dat ik dat dus op de grote C trompet moest spelen. Maar uiteindelijk had ik wel even zelf moeten checken wat het was, want het was dus gewoon de originele partij, maar dan omgeschreven... Halleluja, het ging goed. Het venijn zit in de staart, maar een beetje doorbuffelen is in alle vroegte op eerste paasdag inmiddels al geen uitzondering meer. Bij het concert ging het op diverse punten net niet mis, door hoestende, snuivende, niesende, proestende en kuchende koorleden. Zozeer dat ik mijn collega wat verbaasd toefluisterde dat de zeehondencreche van Pieterburen in Bergen op Zoom was geland. Gelukkig had het gehoest, geproest en genies geen invloed op de prestatie van het koor.
Het was hoe dan ook wel een leuke snabbel om te doen, het koor zong verder fijn, en het orkest speelde goed. En dan is Marnix een blije gup.

Morgen met vrouw, wurm en alle kindergerelateerde zut naar de schoonouders. Het burgerlijke gezinsleven wordt steeds echter. Ik voorzie dat ik ooit met tweede paasdag bij een van treurige mensen doortrokken woonboulevard parkeer om me in de stroom verveelde huismussen te wagen...

Vrolijk pasen iedereen!!!