Een leuke trip!

What happens in Poland....

Een tripje met onze kapel is wel eens minder leuk geweest. Wel eens minder gezellig en muzikaal minder bevredigend.
Dit concertreisje was in alle opzichten een verfrissing. Een verademing.
Laat ik beginnen met stellen dat ik verbluft ben door de ontdekking dat er collega's zijn die beschikken over onvermoede talenten.
Eervolle vermelding voor vriendjes Jurgen en Kobus (ja, daar zijn ze weer! Nee, niet omdat ze in de kleinste uurtjes ineens boven op mij kwamen liggen!) die ongelooflijk goed verhalen kunnen vertellen. De verhalen zelf kan ik om heel erg diverse redenen niet herhalen, maar ze zorgden er wel voor dat ik nu nog buikpijn heb van het lachen. En op het moment dat we in de lach schoten, bestond er serieus risico op falen van genitale spieren die de urine binnen moesten houden.
Deze verhalen verdienen een podium dat ik ze niet kan geven, omdat het niet mijn verhalen zijn, en ik hoop dat een van deze twee helden ooit de inspiratie krijgen om ze op te schrijven.
Eervolle vermelding ook voor vriendjes Berjan en Robert (het gaat niet chronologisch) voor hun redenaars-talent. Ze kregen een heel orkest stil en aan het brullen van het lachen met hun droge uitspraken en hun mild cynische plagen van orkestleden. En dit zonder uitgesproken lullig te worden of te schofferen. Ook dit is een typisch gevalletje van:"daar had je bij moeten zijn".

En uiteraard hebben we lekker muziek zitten maken.
Kom ik op mezelf uit. Ja, ik ben een getalenteerde muzikant. Maar manmanman, wat ben ik een ongelofelijke zenuwenlijder. Ik moest een klein solootje spelen. En dan zit ik me de 2 of 3 stukken van te voren helemaal op te vreten. Ik voel mijn bakkes droog worden, ik voel hoe mijn rechtervoet (tot terechte irritatie van Martijn) zich onttrekt aan mijn controle en begint te wiebelen. Het zweet begint te stromen uit alle poriën van mijn handen, waardoor ik niet alleen zenuwen heb, maar ook de angst dat mijn trompet uit mijn kleddernatte handen glibbert en mijn maag lijkt zichzelf op te knopen. Voor 3 maal 15 maten! Hoe deed ik dat dan in vredesnaam ook weer op mijn eindexamen (nu toch al weer een slordige 10 jaar geleden)? Ik kan het me werkelijk niet meer voor de geest halen.
Ik zit voor mijn gevoel te stuntelen en te worstelen met mijn mondstuk, mijn trompet, en mijn volronde lijf. WTF?!??! Waar komt dat dan toch vandaan?
Met vriendje Martijn speel ik nu alweer meer dan 10 jaar samen, en ik vroeg hem of ik vroeger ook al zo'n zenuwpees was. En zijn eerlijke antwoord was ja. Dan is dat in elk geval niet veranderd. Of verbeterd.
Nuchter bekeken weet ik dat ik het prima kan spelen. Dat ik me nergens zorgen om moet maken. Maar ja, zie maar eens nuchter te blijven als je adrenaline iets heel anders aan het doen is.

Uiteraard hebben we mooi muziek gemaakt. En uiteraard mag ik me weer verheugen in het feit dat ik in een orkest speel waar er collega's zitten die ongelooflijk goed kunnen soleren of juist ongelooflijk goed kunnen dienen. Waarin we samen een mooi concert neerzetten, waar het publiek en organisatie heel erg enthousiast van werden.

Polen. Een prachtig land. Echt waar. Rijdend in de bus (een heel erg luxe bus, afgestaan door collega's van een van de Poolse militaire orkesten) zagen we hoe mooi de omgeving was. Hoge heuvels (bergen?) bossen, rivieren. Genoten van het uitzicht.
En dat combineren met de haast grenzeloze gastvrijheid. Niet heel erg warm of amicaal, maar wel heel erg vriendelijk.
Het eten was er van hoog niveau. Ze trokken alles uit de kast om het ons naar de zin te maken. En gesmuld hebben we. Plaatselijke kazen en vlezen. Om je vingers bij af te likken. (Een bijzonder detail: een dessert was ons wat vreemd. Het was een soort van spierwit spekvet met bruinige bolletjes erin, nagenoeg smakeloos, en nadat wij in onze onwetendheid er flinke klodders van op ons bord plempten, bleek het toch wat lastig te zijn om het op te eten. Werd helaas ook wat weinig informatie bij gegeven dus de bedoeling ervan bleef ondanks de helder witte kleur, toch wat duister).
De in het zuur gelegde haring met pittige rode uien erin, was geniaal, hoewel bij het ontbijt zelfs mij wat te machtig.
Maar over het eten geen kwaad woord. Polen is culinair gezien best wel een land om eens naartoe te gaan. En het kost er geen drol (gezien het onderwerp, is dat misschien een wat dubieuze opmerking, maar soit).
Als ik dan toch kritisch mag zijn: koffie, dat snappen ze daar niet zo goed. Toen ik vanmorgen mijn eerste kopje nespresso tapte, kreeg ik na een goeie 5 dagen bijna een overdosis cafeïne in mijn lijf. Ik zit nu nog te stuiteren. De koffie was er gewoon wat aan de waterige kant. Het smaakte ernaar, maar was het net niet. 
We gaven er drie concerten, waarvan twee buiten. En bij de twee buiten concerten regende het. Je zou zeggen: wat sneu. Dan speel je voor een leeg plein.
Niets was minder waar. Al ver voor aanvang van de concerten stroomde het plein vol. En als er buien overtrokken, was er niemand die angstig wegrende. Niemand gaf er de b(r)ui aan. Men bleef zitten. Koel, vasthoudend, standvastig. Alsof er niks aan de hand was. Totaal niet genegen om zich door een lullig hoosbuitje weg te laten jagen, trokken mensen poncho's over hun hoofden, staken paraplu's op, of bleven gewoon zitten. Boeide niks. Dat concert wilde men niet missen, punt! Dus zaten wij, wél droog, niet voor lege pleinen, maar voor volle, doorweekte, pleinen te spelen. Kom daar in andere landen maar eens om.

De laatste dag werden we naar Krakau gebracht. We konden in die prachtige stad nog eventjes rondkijken.
Met een klein groepje wilden we aanvankelijk naar een van de Schindler-fabrieken gaan, maar daarvoor waren geen kaartjes meer beschikbaar, dus stapten we (als professionele toeristen) in een electrisch toeristenbusje voor een heuse rondrit door de stad. Mooie en indrukwekkende dingen gezien en gehoord, maar wij zouden geen mannelijke toeristen zijn, als we niet door de vrouwelijke gids af en toe toch wat norsig op onze plek werden gezet. Rechts van ons zaten namelijk twee bloedmooie meiden op de grond prachtige schilderijtjes te maken, maar blijkbaar ging het verhaal over een gebouw aan de linkerkant.
Toen we wat al te enthousiast deze schilderende meiden begroetten, werden we nogal bruusk tot de orde geroepen:"Gentlemen!!! The building is on the left side!!!!".  Oeps... "Sorry M'am".  En blozend ging de tocht verder.

Toch is me iets opgevallen de laatste weken.
Als je werkt, is je beloning en je waardering, je salaris. Maar het is ook wel goed om af en toe te horen dat het fijn is dat je er bent.
Onze commandant heeft dat goed begrepen. Fijn om te horen dat je welkom bent. Fijn om te horen hoe leuk het was. Te horen hoe mooi hij het vond. Hij schiep, samen met de roadie (die helaas afscheid van ons gaat nemen) de perfecte omstandigheden. Dit tweetal heeft echt goed werk verzet. Dit tweetal heeft ons goed ondersteund, zodat wij alleen nog maar ons werk hoefden te doen. En dan hun enthousiasme horen over onze prestaties, is erg fijn.
Net als onze gastheren. Die elke keer, zonder uitzondering hun waardering uitspraken.
Dat maakt het werken toch net een stukje leuker.

Over tot de orde van de dag. Nog 1 dagje lesgeven, nog wat losse repetities en dan is het zomervakantie. Ook wel lekker, sterker nog: ik verlang ernaar. Want stiekem heb ik mijn vrouw en mijn dochter toch wel heel erg gemist. En, afgaande op de videootjes die ik kreeg, zij mij ook.