maandag 3 juli 2017

Huiselijkheid

Vorig jaar, zo rond deze tijd, was ik ineens huiseigenaar. Met een hypotheek op mijn nek van anderhalve ton. (En als je alle kosten meerekent, bijna 2).
Dat ging niet zonder slag of stoot, en tijdens het feestelijke moment van het ondertekenen van de hypotheek en koopcontract was de grote afwezige: IK.
Want doordat banken over het algemeen al niet meer weten wat serviceverlenen of klantvriendelijkheid is, is dat bij het aanvragen van een hypotheek nog veel erger. Dan veranderen banken en hun medewerkers in afgrijselijke hellehonden, die je het liefst standrechtelijk zou executeren, maar dat doe je niet, omdat je dan zeker weet dat je geen hypotheek meer nodig hebt.
Ondergetekende zat op dat moment met een clubje muzikanten op Curacao. (Dat was al gepland, en mijn baas kon geen rekening houden met nodeloos dwarsliggende kutbanken, zelfs niet als het een door de staat omhooggehouden ABN is). Maar goed, Curacao is ook niet verkeerd.
Inmiddels zijn we een jaar verder, hebben we de eerste lekkage in huis al gehad, en had ik al gemopperd over de aanwezigheid van vele mieren? Nou, die beesten hebben dus ergens een ingang naar binnen gevonden, dus ook dat moest even gerepareerd worden. Want ondanks dat Jente "miethus", of "spinnuthus" wel heel interessant vindt, vond ze deze invasie toch wat griezelig. En ik vond het ronduit intimiderend. Dus opzuigen en alle gaten gedicht waar ik ze uit zag komen. (Dat was er maar één, maar voor de zekerheid hebben we alles tegen de buitenmuur maar opnieuw gekit en gevoegd, want anders blijf je die krengen doodtrappen, en daar heb ik geen zin in. Maakt toch wat vieze vlekken op de smetteloos (ahum) witte vloer.
Inmiddels zijn zowel voor-als achtertuin begaanbaar (en de voortuin zelfs mooi) gemaakt, en staat de volgende klus al op de planning.
Het schilderen van kozijnen en ramen. Ook dat heb ik nog nooit gedaan, maar "as we speak" hebben we besloten dat de ramen een "lime-groene" kleur krijgen, en de kozijnen "appel-wit".
Dat "lime-groen" is een kleur die dus een beetje richting de binnenkant van een limoen gaat, maar dan wat chemisch versterkt of zo, en dat "appel-wit" lijkt dus (niet heel verbazend) op de "wit-groen-gelige" binnenkant van een appel.
Wie dit verzonnen heeft, weet ik niet, maar ik vond de kleuren erg leuk. In de winkel. En omdat de hele omgeving in een nogal comformistisch ingestelde staat is, met allemaal bruine, rode en blauwe tinten, vond ik "lime-groen" en "appel-wit" wel lekker verfrissend. Je stapt mijn tuin binnen, en het voelt gewoon alsof je een slok fris-koele spa limoen en een vleugje appel drinkt.
Ik stel me zo voor dat ik dus bij de Gamma de juiste hoeveelheid verf koop, en dan maar aan de schuur en aan de kwast ga. Geholpen door Jente die overal haar neus, en vooral vingers in wil stoppen. Misschien toch maar een litertje extra kopen.
Dat schuren dient ook op de bovenverdieping te gebeuren. En laat ik het nu net niet zo op hoogte hebben. Integendeel. Ik zie mezelf al woest met een schuurpapier tekeer gaan, op die wankele ladder, in de hoop dat die blijft staan. Dat ik als een soort van Lambik onderuit ga, en met een emmer (dure) verf omgekeerd op mijn hoofd tegen de vlakte ga.  Of dat ik na het kwasten tevreden naar binnen ga om daar te ontdekken dat Jente de pot verf ook te grazen genomen heeft, en vond dat de piano, de secretaire, de tv, de vloer gedeeltelijk, de keuken en de met mooie glazen ruitjes bedekte binnendeur wel wat meer kleur konden gebruiken. Ik ben dus al hard aan het oefenen op kind-verantwoord vloeken, schelden en tieren.
Zul je zien: hebben we de boel net geverfd, krijg je een paar van die huismusserige lieden van de welstandscommissie op bezoek. Als enige huis in de straat een andere kleur, is natuurlijk wat uitdagend te noemen. Maar aangezien we niet in de regenboog buurt wonen (dat is een buurt met allemaal straten vernoemd naar kleuren, en waar je dus niet in de Groenstraat je huis blauw mag verven. En dát snap ik dan wél weer, want een rood huis in de Witstraat is vragen om ongewenste bezoeken van het rode kruis, en los daarvan: het ziet er niet uit. Onze buurt echter is een schildersbuurt, dus dan denk ik juist weer dat meneer Jan van Goyen het juist retecool zou vinden), hoop ik dat het wel meevalt. Ten slotte vind ik wel dat als je een huis koopt voor meer dan een ton, dat je dan ook zelf mag beslissen welke kleur je erop smeert. Maar je weet het maar nooit, met ambtenaren.

Maar goed, dat is dus niet voor vandaag, want eind van deze week laat ik heel mijn hebben en houwen achter om 3 concerten te gaan geven in Polen.
Dat is heel leuk, want in Polen ben ik al wel eens geweest, maar voor zover mijn geheugen nu opfrist, ben ik nog nooit in Krakau geweest, en dat schijnt een heel mooie stad te zijn.
Om eventuele jaloezie voor te zijn: ja, net als op Curacao, ga ik ook in Polen weer foto's maken. Ten slotte: de omgeving schijnt er best leuk te zijn, en we hebben best wel wat vrije tijd. Ilse hoeft zich dit keer geen zorgen te maken; ik begreep dat de vrouwen in Polen niet veel soeps zijn. (Nu hoeft Ilse zich wat dat betreft sowieso geen zorgen te maken, want ik ben zo trouw als een hond).

Gelukkig is er verder niks dat hoeft. Er hoeft niet verhuisd te worden. Er hoeft niks ondertekend te worden. Er hoeft alleen maar gewerkt te worden. En uiteraard voor onze steeds groter wordende dochter te zorgen. Ze is inmiddels uit haar eerste paar Adidas-sneakers gegroeid. Dit schijn je te ontdekken doordat ze dan ineens veel frequenter op hun snuit vallen. Op zich voor mij, met mijn wat donkerbruine gevoel voor humor wel leuk. Een vallend mens is altijd een klein feestje voor het oog, en omdat ikzelf ook vrij vaak en lomp dreig te vallen, vind ik het helemaal niet erg als een ander het overkomt, want dan kan ik ook wat lachen. Maar omdat Ilse (en, vooruit ik ook wel een beetje) het wat sneu vond om Jente geen grotere schoenen te geven alleen voor mijn plezier, moet ze dus toch nieuwe schoenen. Die koop je.
Maar aangezien Ilse van het zelf maken van kleren is, en ik van het zelf maken van speelgoed en andere dingen, vrees ik nu al dat Jente straks trauma's heeft van oh-zo-snoezige-zelfmaak-kleedjes en prachtig handgemaakt houten speelgoed waar de splinters niet alleen buitengewoon pijnlijk zijn voor Jente, maar ronduit dodelijk voor de kindertjes die het gore lef hadden, die speeltjes van Jente af te pakken.





Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Worstenman, vrije dag en groene vingers.

Die titel klinkt als een clickbait. Want raar. Maar ja, verwacht u iets anders? De paasdagen komen er weer aan, en wederom ben ik glad verge...