Daarom "mis" ik ook alle reclames, waar mensen oprecht ongelooflijk het land aan hebben of juist heel komisch vinden.
Zalando. Een van die ongelooflijk irritante reclames. Huisvrouw bestelt voor de 300.000ste keer totaal onnodige kleedjes, en komt krijsend klaar als de pukkelige en sukkelige bezorger aan de deur staat. Vooral ook omdat die gillende huisvrouw op de een of andere manier er blijkbaar voor zorgde dat de tv vliegensvlug zachter gezet moest worden, om te voorkomen dat de buren wel heel rare gedachten zouden krijgen.
Toen ik hem voor de eerste keer zag, zwoer ik plechtig dat ik nooit, maar dan ook echt helemaal nooit er ook maar een schoenveter zou bestellen. Ilse deed even plechtig mee met deze belofte.
Hahahahahahahaha!!!! Dussss.....
Die reclame was dus compleet weggezakt. En omdat ik vond dat ik nieuwe schoenen nodig had (de "oude" begonnen 2 maanden na aankoop gaten te vertonen, en uiteraard gooide ik het bonnetje te vroeg weg, want als ik alle bonnetjes moet bewaren, loopt mijn huis nóg sneller vol met teringzooi waarvoor we toch al te weinig energie hebben om het op te ruimen, maar goed, hele eigen schuld, domme dikke bult, ik moet gewoon bonnetjes sparen tot ik een complete oud papier uitdragerij kan beginnen, vrees ik) bestelde ik nieuwe All-Stars bij zalando.
Met dat ik op het knopje 'afrekenen' klikte in Ideal, realiseerde ik me dus ineens weer dat ik zo de schurft had aan die reclame. Te laat. Blijmoedig liet Ideal zien dat de betaling geslaagd was.
Dus kon ik de komende drie dagen mezelf voorbereiden op een pukkelige bezorgsukkel, die zich waarschijnlijk al niet meer uit het veld zou laten slaan als er een hysterisch krijsend wijf op hem af zou denderen, niet voor hemzelf, maar voor die eerder genoemde nutteloze kleedjes.
Goden zij dank: geen sukkelige bezorger, maar onze eigen pakketbezorger bracht mijn nieuwe paar schoenen.
Ik lees veel klachten over slecht functionerende bezorgers. Alles van bewust jongleren met pakketjes of gewoon liegen dat ze aan de deur waren en meer van dat soort ongein.
Over onze bezorger niets dan lof. De man doet voorzichtig met pakketjes, rijdt keurig netjes en rustig door de straat en is heel vriendelijk en vrolijk.
Ik moet zeggen dat ik iets van teleurstelling op zijn gezicht zag toen hij dit zalando pakketje op mijn naam, aan mij overhandigde. Zou hij net zo de pest hebben aan die zalando reclame en het dus schokkend vinden dat een mede-man er tóch zijn schoenen bestelt, of had hij stiekem gehoopt dat er een orgastisch krijsende vrouw op hem af zou stormen?
Gisteren was het weer de jaarlijkse verering voor de Veteraan. Dat betekent in ons geval een paar kilometer door het centrum van Den Haag banjeren, tussen pelotons van diverse actieve en niet meer actieve veteranen. En uiteraard altijd gezellig even bijkletsen met de leukste collega's uit diverse krijgsmacht-delen.
Om daar te komen, besloot ik te carpoolen met een collega, en dat zouden we doen vanaf het welbekende punt in De Meern. Ik was er al wat vroeger, en kon dus optimaal genieten van de toch wat aggenebbis-achtige omgeving. Gaten in de parkeerplaats waar een complete Citroën C1 in zou verdwijnen. Ratten zo groot als katten die er tussen alle achteloos weggeflikkerde rotzooi snuffelen. En snerpende Hondaatjes Civics, waarvan de eigenaar (het obligate petje op het lege hoofd) heel comfortabel geleund over hun versnellingspook doelloos rondjes rijden.
Een paar minuutjes later arriveerde er een man die wat rond een cabrioletje begon te drentelen. Gestart kreeg hij hem niet. Na een paar rondjes rond zijn dooie peugeot, vatte hij de moed om mij aan te spreken. Of ik hem start-hulp kon geven. Nu ben ik wél vaak maar niet altijd de lulligste, dus ik wilde best even assisteren.
Ik plaatste mijn auto in de juiste positie, ontsloot mijn motorkap, en vervolgens kon ik alleen maar in opperste verbijstering toekijken. De man had mijn motorkap omhoog, nog voor ik de kans had om uit te stappen, en de kabels aangesloten, nog voor ik kon controleren of het allemaal wel goed ging.
En goed ging het niet.
Want de sukkel had zijn MIN-pool op mijn PLUS-pool aangesloten. Toen hij zijn fout zag en wilde herstellen, vlogen de vonken letterlijk zijn mouw in.
Als de man daar ter plekke geëlektrocuteerd was, had ik toch best wel het een en ander uit te leggen gehad. Want het staat nogal slordig om een dode man voor mijn motorkap te laten liggen, omdat ik aan het veteranendefilé moest deelnemen.
De bezuinigingen bij Defensie worden op steeds meer fronten voelbaar. Niet alleen is het gereedschap waar militairen mee moeten werken niet meer in grote getale aanwezig, ook de lunchpakketten worden steeds maar sleetser en leger.
Waar we 10 jaar geleden nog een lunchpakket kregen met 2 broodjes, een krentenbol, een appel, een mars-reep en een pakje drinken, was dat 5 jaar geleden 2 broodjes, een krentenbol, een marsreep en een pakje drinken. 2 jaar geleden werd de marsreep verbannen, en nu zijn we op het punt beland dat we onze lege magen moeten vullen met 2 broodjes. Maar dat zal onze pis niet lauw maken. Vol overtuiging hebben we de meest gave marsen gespeeld. Heel Den Haag mocht het horen. En heeft het waarschijnlijk ook gehoord.
We gaan alweer zo zoetjes aan naar het einde van het seizoen. Dat betekent dat ik toch weer trots mag terugkijken op een aantal hele toffe dingen. CD-opnames die goed gaan, leuke concerten die ik heb mogen geven, en weer twee leerlingen die geslaagd zijn voor hun examen. Goed werk geleverd door de beide dames, maar (en niet geheel onbelangrijk) ook door hun docent (ondergetekende dus).
De tijd breekt dus weer aan om lekker op het gemakje andere dingen te gaan doen. Kleuren uitkiezen voor de kozijnen en ramen, de buitenkant schilderen, de tuin achter op orde maken en eindelijk mijn kapstok te bouwen.
Maar eerst netjes het seizoen afronden. Dat wil zeggen: de leerlingen van een collega door examens loodsen, nog 2 weken zelf lesgeven, nog een paar cd-opnames, een paar concerten en dan mag de trompet zijn hokje in.
Ook wel fijn, zo af en toe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten