Kerstconcert 1

Het was zo'n dag waarvan je bij het opstaan al vermoedt dat het een aparte dag zal zijn.
De hoofdpijn waarmee ik wakker werd, was van het dodelijke soort. Niet bewegen met mijn hoofd, want dat triggert de kabouter met de ploeg tot het maken van diepe voren in mijn hersens.
Ik werd dus ook onbedaarlijk blij toen ik in de keuken een verloren gewaande strip advil aantrof. Advil is voor mij een soort van magische superaspirine, die snel en langdurig werkt.
Gezien het feit dat ik gisteren één van de twee kerstconcerten van 2019 zou spelen, vond ik dat ik het recht had om een van die wondersnoepjes achter mijn knoopsgaatje te slingeren.

En een aparte dag werd het.
Omdat ik vermoedde dat het concert wel eens langer zou kunnen duren dan de hoeveelheid minuten muziek (ten slotte: als een club als "the Lions" zoiets organiseert, willen ze vaak net zoveel praatminuten hebben als de muzikanten aan speelminuten gebruiken), had ik een verzoek tot carpoolen ingediend bij mijn collega's. En gelukkig: vriendje Martijn wilde mij wel oppikken. Of ik maar naar Houten wilde komen.
En aldus vertrok ik, laat in de vroege middag om mij bij hem te voegen voor de reis naar Oirschot.
Geheel gedachtenloos legde ik deze rit af, en dat had ik beter niet kunnen doen. Ik reed namelijk gedachtenloos naar de carpoolplek die altijd voor tripjes met de kapel gebruikt wordt, de carpoolplaats bij de Meern. Bij de Starbucks en de Burger King.
Toen ik die parkeerplaats opdraaide, realiseerde ik me dat me echt gezegd was dat ik naar Houten moest komen.
Martijn is namelijk ook een wiskunde docent, en die mensen zijn altijd 100% logisch. En het is niet logisch om een carpoolplek te kiezen die op de route naar het westen gaat, terwijl je naar het zuiden gaat om een concert te spelen. Maar ja, ik ben geen logisch mens, en aldus geschiedde.
Uiteindelijk troffen we elkaar bij Everdingen.
Gelukkig hadden we behoorlijk tijd genomen om er te komen, want ik was niet de enige die gedachtenloos een afslag verkeerd nam.
Kan gebeuren.
Mijn foute kersttrui kon bij de soundcheck gelukkig op veel warme hilariteit van mijn immer lieve collegae rekenen. En dat doet goed. Het is dan ook wel een ultiem foute kersttrui.

Het concert zelf was een aaneenschakeling van hilariteiten. Dat begon eigenlijk al met het hoge "skyradio"gehalte van alle kerstmuziek. Deze kerstmuziek deden we in enkele gevallen samen met een (iets te) close harmony meiden groepje die ervoor kozen om alles in het Nederlands te zingen.
Chestnuts in het Engels is al nauwelijks te beren, in het Nederlands met soms micro-tonaliteiten waar ze in India helemaal blij van worden, is het iets waar mijn ruggengraat nu nog van bij moet komen. Maar al met al was het een show waar het publiek van smulde, en dat is het allerbelangrijkste natuurlijk.


Als je als componist muziek schrijft voor een film, kun je voor trompet alle vormen van dempers voorschrijven. Maakt niet uit. Je kunt zelfs de trompettist voorschrijven dat hij geen tijd heeft om van demper te wisselen, de opname-technici knippen en plakken wel, en monteren het onder de film. No harm done. Dit is echter bij life-concerten een no-go. Want dan kan dat niet. Er wordt tijdens life-concerten nu eenmaal niet geknipt en geplakt. Iets waar je als arrangeur ter dege rekening mee dient te houden, als je dergelijke muziek gaat bewerken.
Dat deed de arrangeur van een van de liedjes niet. Die nam gewoon alles klakkeloos over.
En dan kom je als trompettist onbedaarlijk in de problemen. En ons probleem werd verdubbeld door het feit dat het podium waar we op zaten, 10 centimeter voor de voorpoten van onze stoelen, eindigde.
Tijdens de soundcheck, toen de prestatiedruk nog niet heel hoog was, leverde dat één of misschien twee keer een demper op, die de diepte opzocht van de ruimte onder ons podium. Gelukkig was er een collega op derde bugel die gniffelend onze demper wel weer wilde retourneren.
Tijdens het concert echter, toen de prestatiedruk wél gierend omhoog ging, gingen er meer dempers de diepte in.
VLEDDER!! Daar donderde rechts van mij een demper.
KLAFATS!!! Links van mij een demper.
RABENG!!!! Kut, dat was die van mij.
RINKELDEKINKEL!!! En tot grote verbijstering en vooral hilariteit van ons allen, verliet de stempomp van de trompet van Rianne zijn natuurlijke habitat, en eindigde net even te ver om stiekem en nonchalant dat ding weer op te rapen. (Dit uiteraard los van het feit dat daar ook helemaal geen tijd voor was).
De collega die ons eerst al grijnzend te hulp schoot, was om praktische redenen niet beschikbaar (hij had wel wat anders aan zijn hoofd,  namelijk zijn bugel) maar gelukkig was er een "Lions-bons" die zich niet per sé om die reden achter de coulissen ophield, en telkens half kruipend onze dempers en andere gevallen voorwerpen aan wilde reiken. Gezien het feit dat hij daarmee ook recht in onze vuurlinie kroop, grenst onze dankbaarheid jegens deze man aan het walgelijke, maar ook ons medelijden met zijn oren kent geen grenzen.
Volgende keren hopen wij toch dat dergelijk onhebbelijk arrangement onze lessenaar niet bereikt.
Hoewel het in theorie nog mogelijk zou kunnen zijn, dat wij als sectie gewoon collectief onhandig zijn.

Toch hadden we een leuke avond. Fijne collega's onder elkaar. Lekker lachen. Lekker samen muziek maken, en elkaar stimuleren om lekker te vlammen op het podium.
En achteraf nog even gezellig nakletsen.

Nog één kerstconcertje te gaan. Met collega Rianne, in het ieniemini gebedscentrumpje van Schiphol. Een kerstdienstje voor de reizende gelovige, die op dat moment nog geen vliegtuig hoeft te halen.
Altijd een bijzonder dienstje, omdat de ruimte zó klein is, dat er altijd iemand gehoorschade oploopt, zelfs als we niet spelen.
Maar ook altijd gezellig.
Van te voren nassen bij de Burger King, en achteraf wat gluhwein achterover slaan met een stuk kerstbrood.
En dan komt 2018, een dodelijk vermoeiend jaar zo zoetjes aan tot een eind. En hoop ik dat we in 2019 toch echt een goede mogelijkheid vinden om onze batterijtjes wat beter en permanenter op te laden. Dat we van Iphone-kwaliteit naar Motorola-kwaliteit gaan.

De tijd zal het leren.