update.

Ik heb het afgelopen weekend bewezen dat ook beroepschauffeurs fouten maken. Bizarre fouten. Moedwillig. Of per ongeluk. Maar ook beroepschauffeurs maken fouten.
We moesten maar eens een weekendje weg, zo vonden de schoonouders, en via airbnb had Ilse een leuk onderkomen in Nijmegen geregeld. Aan de Via Gladiola. Die lange straat waar het einde van de Nijmeegse vierdaagse al aardig in zicht begint te komen. Inmiddels ben ik dat adres dus ruim 10 keer voorbij gewandeld.
Het aanrijden van dat adres bleek nogal een listig dingetje te zijn, want je rijdt over een grote, doorgaande weg, en parallel daaraan ligt een soort van fietsstraat, waar deels alleen maar fietsers komen, maar op gezette punten auto's vanaf de doorgaande weg op mogen draaien.
En dan moet je dus voor jouw adres wel de goeie doorgang hebben, anders heb je een nogal lepe uitdaging.
En we hadden de verkeerde. Achteruit terug die drukke doorgaande weg op, leek me een wat al te drieste actie, dus ik besloot om dan maar, geheel tegen alle regelgeving in, een meter of 100 aan fietspad mee te pakken. Puur om te voorkomen dat mijn mooie bolide door aanstormend verkeer totaal aan gort gereden zou worden. En heus, op mijn woord, ik zweer het: er reden geen fietsers op het moment dat ik deze aan complete waanzin grenzende actie uitvoerde.
Toen we onze bestemming naderde sprak Ilse dat we in een soort van kelder zouden logeren, dit weekend.
Ik kreeg al gelijk visioenen afkomstig uit CSI Miami, Criminal Minds en NCIS, maar gelukkig, het bleek een keurig schoon en goed onderhouden onderkomen te zijn, met eigen keuken, toilet, badkamer, slaapkamer en woonkamer, voorzien van alle gemakken.

De eerste avond hebben we niet zo gek veel gedaan, anders dan door de stromende regen naar het dichtstbijzijnde restaurant gewandeld om daar eens even heerlijk te genieten van een trio van wild en voor Ilse een vegetarische quiche zonder vlees.

Zaterdag zijn we, geheel tegen mijn natuurlijke driften in omdat ik de schurft heb aan rondhangen in drukke stadscentra, Nijmegen in geweest. Het centrum dus. En ondanks dat Nijmegen de naam heeft een mooie stad te zijn, moet ik bekennen dat ik er bar weinig aan vond.
Ze hebben er net als in Rotterdam een soort van koopgoot, waar je van alles kan kopen.
En ik moet toegeven: er zijn delen in het centrum echt wonderschoon. Maar dan loop je zo'n prachtige straat uit, om vervolgens serieus oogpijn te krijgen van de welhaast communistische jaren '50 lelijkheid aan beton voor je te zien.
We hebben er leuke dingen gekocht, en fantastische dingen ook niet gekocht. Maar vooral: we hebben er heerlijk rondgelopen, en fijn van elkaars gezelschap genoten.
Een gevalletje van: ik heb net een hele dag met mijn echtgenote doorgebracht, eigenlijk best een leuk mens.

In de avond zouden we naar een film gaan in de bioscoop gaan in het niet-zo-heel-erg-pittoreske dorpje Lent.
En hier beging ik dus mijn tweede intense fout in het verkeer.
Ik draaide de parkeerplaats op, en (tot mijn verdediging) het was er ongelooflijk onduidelijk donker. Dus ik volgde zomaar een baan, waarvan ik dacht, dat die ons zo dicht mogelijk bij de ingang van de bioscoop af zou zetten.
Die baan echter, bleek het voetpad dat de parkeerplaats met de ingang verbond.
Het viel me eigenlijk pas op, toen ik alle auto's aan die baan geparkeerd zag staan. En maar mopperen over al die mensen die voor mijn wielen paradeerden.

Uiteraard kwam daarmee ons fijne weekendje tot een einde.
We reden op ons dooie akkertje naar huis, en tijdens die trip wilde ik een dikke volvo in halen. Ik gaf naar links aan, schoof op, en versnelde. Meneer in de volvo deed dat dus ook. Waarom? Joost mag het weten. Maar die etter bleef maar versnellen, terwijl ik niet eens meer in zijn dooie hoek reed.
Uiteindelijk was ik het zat, en ben ik maar doorgegaan tot hij opgaf. Ik zat toen op de 170.
Fout, ik had dat etterbakje (want in het voorbijvliegen, zag ik dat hij eruit zag als een 17 jarig etterbakje dat onder begeleiding van zijn etterbak vadertje zijn eerste ritjes in een dikke bak mocht maken) natuurlijk ook gewoon kunnen laten gaan. En weer naar rechts kunnen schuiven.
Maar dit soort acties van de medeweggebruikers vind ik altijd schijt-irritant. En nu was het zondag, rustig op de weg voor me, en kreeg ik het van de mongoloide stupiditeit van etterbak-papa en etterbak-ettertje gewoon op mijn heupen.
Mijn intense vermoeidheid zal hier meespelen, of mijn toch al niet in grote getalen aanwezige geduld.

En toen kwamen we thuis.
Ik had door de politie een bewegingsdetector laten plaatsen die aangesloten is op het nummer van de politie. Als er boeven zijn, gaat de bewegingsdetector af, en dan komt de politie er rap aan om de onverlaten op te pakken. Ten minste, dat is het idee erachter.
Of het werkt, kan ik niet zeggen, want er is niet ingebroken. Het idee erachter staat me wel aan.
Maar ja.
Voor thuiskomst, moesten we bellen, zodat de politie het spul ook weer kon weghalen. En aldus te voorkomen dat ze met zwaailichten, toeters en bellen ons zouden komen lichten.
Dat zijn van die momenten dat we echt serieus eventjes de kop erbij moeten houden. En dat is wel een dingetje. In huize Ilse en Marnix.

Inmiddels heb ik ook net eventjes een kerstboom gekocht.
Leuk om met Jente op te tuigen.
Het wederom een keurig boompje geworden. Dik buikje, lange nek. Net als ik. Voelde heel vertrouwd toen ik die uit het rek bij de plaatselijke grutter trok.

Hoewel de airbnb erg mooi was, was het bed niet helemaal ons ding. Erg krap en met een tweepersoons dekbed in plaats van 2 éénpersoons dekbedden was het voor ons weer als vanouds knokken om de deken.
Het was een mooi weekend, we zijn beiden bekaf, maar het heeft ons hopelijk wel goed gedaan voor de langere termijn.