Feestelijke kleren

Ik ben zo modieus ingesteld als een garnaal. Merkkleding zegt me weinig tot niks. Schoenen uitgezonderd: ik loop heerlijk op Nike's en All Stars, maar voor de rest zal het me de spreekwoordelijke worst wezen welk merkje mijn bevallige derrière siert.
Terug naar mijn jonge jaren. In Heerlen kocht ik vaak mijn broeken bij de Jeans Centre. Een kledingconcern dat hoofdzakelijk spijkerbroeken verkoopt. (Met zo'n naam verwacht je het bijna niet).
En de dames daar waren altijd bereid om dat stapje extra te zetten. Toen ik op mezelf ging wonen, en als ik dan broeken nodig had, had ik het geluk dat er in elke woonplaats wel zo'n winkel zat. En in elke Jeans Centre waren daar die jonge leuke meiden die mij (twee voor de prijs van één) wel aan een goed passende, lekker zittende en mooi staande broek hielpen. Al moesten ze er tien keer voor op en neer lopen.
Maar welk merkje er op die broeken zat, weet ik niet. En het boeide me ook niet.
Het boeit me nog steeds niet.
Wat me wel boeit: word ik prettig geholpen?
Bij het kopen van schoenen heb ik dat inmiddels opgegeven: de gemiddelde medewerker in een schoenenzaak is te belazerd om een klant te begroeten, en heb het lef niet om te vragen of ze een bepaalde maat hebben, want voor je bent uitgesproken, krijg je een bot NEE. Of dat dan werkelijk zo is, of dat de puistige tiener (m/v) liever op instagram of zo zit, zal nooit duidelijk worden.
Dus ik ken mijn maat nu wel, en een bestelling bij zalando of zo, is zo geplaatst.
Bij broeken vind ik dat dan wat enger. En dan moet ik dus eens in de zoveel tijd ergens heen om een nieuwe broek te kopen. De horror, want de muziek in dat soort winkels is vaak net mijn stijl niet. En dan moet ik gaan lopen stuntelen met de diverse maten, en dan toch weer een andere maat, maar die hebben ze natuurlijk net weer niet, dus moet ik een ander model uitzoeken, maar dat andere model in exact dezelfde maat, valt dus net weer kleiner, dus moet ik op zoek naar net weer een grotere maat, die dus........ Ondertussen wordt de verkoper ongeduldig, staan er 212 mensen in de rij voor net even te weinig pashokjes, en verlaat ik na 15 minuten gedemotiveerd het strijdtoneel, om bij de kaasboer maar even wat heerlijke troostkaas te kopen.
Sinds ik in Almere woon, heb ik batavia-stad ontdekt. Een soort van Lelystadse koopgoot voor allerhande qua prijs volslagen uit de klauwen geëscaleerde merkkleding. Maar dan goedkoop, want het heet "outlet".
Als ik daarheen rij, en vervolgens 2 broeken koop, 1 trui en twee paar sokken, ben ik nog voordeliger uit (incl benzine en 3 euro parkeren) dan wanneer ik diezelfde meuk in Almere koop.
En als bijkomend voordeel: de verkopers daar hebben passie voor hun vak. Nemen de tijd voor je, en geven ook gericht en goed advies.
En als je op maandag rond 10 uur gaat, is het er lekker rustig, en heb je geen last van allemaal gespuis dat je op staat te jagen omdat zij ook van de verkoper zijn kennis en de pashokjes gebruik willen maken.
En dat brengt bij mij dan weer het "Jeans Centre-gevoel" terug. Vraag me overigens niet wat het merkje is van mijn broeken, want dat weet ik niet. Iets met New Zealand. Geen idee of dat een groot merk is, of niet.

Waar ik echter sinds kort wél kennis van genomen heb: happy socks.
Happy socks zijn intens vrolijk gekleurde, "gedesignde" sokken, met leuke, opgestickselde figuurtjes, poppetjes of andere tierelantijntjes.
Deze sokken vielen mij op bij collega's, omdat je ze vanwege hun design simpelweg niet over het hoofd kan zien. De fleurigheid straalt je tegemoet (al dan niet samen met een doordringende zweetgeur, als de betreffende voeten net ff te lang in hun kisten hebben gez(w)eten).
En toen bleek dat veel meer collega's die dingen dragen. Ik droeg louter zwarte sokken. Ik ben net wel zo sociaal ingesteld dat ik besef dat witte sokken niet kunnen, op geen enkele manier, maar voor de rest... Ook hier zal het me jeuken.
Tot ik dus die happy socks ontdekte.
Die krengen zijn dus echt duur. Soms tot wel 15 euro per paar. Ik heb nog nooit sokken gekocht die meer dan 3 euro per paar waren. Kak, wat nu? 15 euro is me echt te gortig.
Navraag leerde dat die happy socks niet alleen maar fris, fruitig en fleurig zijn, maar ook nog eens behoorlijk lang meegaan. Dát is alweer een extra argument om toch eens op zoek te gaan naar een paar leuke paren.
En ook dat lukt best, in zo'n outlet.
Ik ben dus voor wat betreft mijn voeten toch wat veeleisender geworden, dan voor de rest van mijn lijf.
Happy Socks, als tegenhanger voor de toch wat verfrommelde ziel in mijn hoofd.
Wie weet als de bodem vrolijk is, dat de top mee gaat doen.

Wie ook vrolijk was:
Jente. Mijn eigen kleine offspring, die haar eerste lustrum vierde. 5 jaar is ze geworden, die kleine gup.
En we zouden een heusch kinderfeestje doen. Er zouden maar liefst vier vriendjes komen. 1 mannetje en 3 vrouwtjes. Omdat wij volwassenen zijn, en dus controle moeten (en wellicht ook willen) houden over 5 volstrekt losgeslagen kotertjes, had Ilse allemaal activiteiten bedacht en gepland. En inkopen voor gedaan. Want je kunt die kinderen wel uitnodigen: als je ze vervolgens op de bank naar Woezel en Pip gaat laten kijken, is misschien ook niet echt een jofel idee.
Alle planning bleek volslagen nutteloos. Die kinderen kwamen binnen. Deden keurig hun schoenen en jasjes uit, en vervolgens werd er gespeeld, gedard, (een beetje gehuild, want toch wel spannend allemaal, aangezien het niet alleen voor Ilse, mij en Jente een eerste kinderfeestje was, maar voor alle andere kinderen ook) gesnoept, gedronken, gespeeld, groepjes gemaakt en vooral niet gedaan wat wij allemaal bedacht hadden.
Sta je daar toch even voor Jan met de korte Achternaam met al je goeie gedrag.
Hoewel: de sleutelhangers die we bedacht hadden te gaan maken, zijn gemaakt. Zij het voor de helft door Ilse, oma en mijzelf. En de cupcakes zijn versierd. Zij het niet opgegeten. En uitrazen in het speeltuintje hebben ze ook.
Dat vond ik stiekem nog het engste. Zeker toen Ilse met één der blagen naar de wc moest, en ik in mijn eentje de controle moest zien te houden over 4 meisjes. Ik had op een gegeven moment het gevoel dat mijn nek in staat was om 180 graden te draaien. Dat moest ook wel, want de ene ging rechts, de ander ging links, en waar er twee op de schommel wilde, ging een ander van de glijbaan, en nummer vier had het onzalige idee opgevat dat het heel erg verstandig zou zijn om over allemaal grote, ruwe keien te gaan klauteren. Aangezien de twee op de schommel geduwd wilden worden, en nummer 3 een handje nodig had om boven te komen en ik zag dat nummer 4 wel heel erg wiebelig op zo'n kei stond te balanceren, wist ik even niet meer zo goed hoe ik mijn lijf dusdanig moest positioneren dat ik de schommel kon duwen, het handje kon geven aan degene richting glijbaan en toch op tijd kon zijn als nummer vier voorover met haar tanden op de volgende kei zou gaan vallen.
Ik keek net in de spiegel, en mijn snor heeft er toch wat grijze haren bij.
Uiteindelijk ging het allemaal goed, had Jente een prachtig feestje, en is ze heel erg verwend.
Toen het bedtijd was voor ons wurm, had ze helemaal rooie koontjes van moeheid en tevredenheid.
Het eerste kinderfeestje. Ik had er best wel tegenop gezien. Ik ben nu eenmaal niet de creatieve, happydepeppie vader die allemaal geniale kinderfeest-ideetjes uit zijn mouw schudt.
Ik heb vaak al moeite om mijn eigen dochter te begrijpen, laat staan andere kinderen (die ik helemaal niet ken).
Dus toen de schoonouders hier even koffie kwamen leuten, toch schoonmoeders lief aangekeken of zij misschien het derde paar ogen en oren wilde wezen.
Ilse vond dat in eerste instantie niet zo nodig, maar we waren toch wel heel erg blij dat ze er was.
Al was het maar omdat zij wel, en wij nog niet zoveel ervaring met kinderen hebben.
Maar we hebben het gechefd, en het was best leuk. Niet iets om dagelijks te doen, wel iets om jaarlijks te doen, vooral ook omdat Jente er enorm van genoten heeft.

Ik zit dus op de ochtend van deze dag (mijn eigen verjaardag) het eerste deel van deze blog te tikken (inmiddels heb ik mijn eigen verjaardag gevierd met een paar leuke lui (en voor de leuke lui die er niet bij konden zijn: wat in een goed vat zit, enzo), met een kop koffie. Het is nog vreselijk vroeg en buiten dus nog donker. Binnen is het schemerig.
Omdat we de tent danig wilden versieren voor het heusche kinderpartijtje, had Ilse een heliumtank gekocht om ballonnen mee op te blazen, die dan zo leuk tegen het plafond stijgen.
Ja, we hebben het effect op onze stemmen geprobeerd, ja, het klonk vreselijk geestig. Ja, daar zijn opnames van en NEE die zijn niet voor extern gebruik.
Desondanks moet ik toegeven dat het effect van helium op die ballonnen niet denderend was. De meeste ballonnen waren in no time geslonken tot eikeltjes zo groot. En als ze niet slonken, dan zakten ze als oude, muffe schimmelige cheesecakes naar beneden.
Zo ook het exemplaar dat tijdens het tikken van het eerste deel van deze blog, vlak langs mijn hoofd zweefde.
Letterlijk als in die scenes uit de film IT.
Het liep me serieus ijzig langs mijn ruggengraat naar beneden. Vooral ook omdat ik alles verwachtte, maar niet dit.

Wat ik ook niet verwachtte was dat Jente (die inmiddels naar beneden was gekomen) zomaar, out of the blue, verklaarde verliefd te zijn op het schoolvriendje dat op haar partijtje was. Niet alleen zei ze verliefd op hem te zijn, neenee, ze HOUDT van die jongen.
Mijn koffie vloog over tafel, want ik proestte hem van schrik uit. Daar ben ik nog helemaal niet aan toe. Aan vriendjes van mijn dochter.

Jente en ik zijn vreselijk verwend. Ik heb veel leuke dingen gekregen, en voor Jente kunnen we inmiddels een soort van tuinkelder gaan uitgraven om haar speelgoed in op te slaan. Play-doh in hoeveelheden dat ze het laatste potje hoogstwaarschijnlijk pas opent als ze dement in het bejaardenhuis opgesloten wordt.
Strijk-kralen, zó veel dat het bijna schandalig is, zoveel plastic is ervoor geproduceerd.
Hoewel, ook Ilse en ik daar erg veel lol aan beleven. Ik heb inmiddels een leuk Citroën logootje gemaakt en op mijn telefoonhoes gelijmd, Ilse heeft een bloem gemaakt en Jente een ster.
Die ster leidde nog even tot grote hilariteit bij alle volwassenen toen Jente opgewekt aan het bezoek vroeg om zijn/haar handen op te steken als hij/zij "haar sterretje" wilde zien.
Bijna alle volwassenen hadden bij het sterretje toch even een heel ander beeld dan Jente zelf.
Jente had het vol trots over haar van strijkkralen gemaakte sterretje. Maar ja. Leg maar eens uit dat volwassenen nu eenmaal net even anders denken dan onschuldige kinderen.

Hoe dan ook: ik heb voldoende voer voor een leuk nieuw project: project eettafel. Ik merk dat ik beter tot rust kom als ik lekker met mijn handen bezig ben. En ik dank Ilse op mijn blote knietjes dat ze ook hier weer (zij het net zo schoorvoetend als met mijn aanhanger) mij de ruimte geeft.

Ik wil allen bedanken voor de felicitaties en u een prettig weekend wensen.