vrijdag 27 maart 2020

Een frisse update.

Week twee van de relatieve lock-down.
Inmiddels heb ik mij uit pure verveling gestort op allemaal klussen, van welke ik de eindresultaten trots deelde via het welbekende platform.
Ik doe dit, omdat veel vrienden en familie nu niet bepaald om de hoek wonen, en als ze dat al deden, ze er nauwelijks wat van meekrijgen omdat het advies is om niet bij elkaar de deur plat te lopen.
Zo blijven we toch een beetje op de hoogte van elkaars wel en (helaas ook aanwezige) wee.

Ik moet bekennen: mijn respect voor ouders met meer dan één kind, neemt hand over hand toe. Jente is lief, en is mijn alles. Maar Christus te paard, wat een energie. Wat een tomeloze bemoeizucht. Het is goed dat haar neusje niet zo lang is, want anders was het nu danig afgesleten van alle zaken waar ze hem tegen wil en dank toch in weet te proppen.
Inmiddels heb ik daar wel enigszins gebruik van weten te maken, door haar dan maar te laten helpen met alle klussen waar ik dan nu eindelijk aan toe kom.
En ik merk dat het ook best leuk is om "thuis-onderwijs" te geven. Leuk, maar ook weer zo vermoeiend. Niet dat Jente vaak stout is, of narrig. Maar gewoon omdat ze halverwege een oefening ineens over heel iets anders begint te ratelen, en ik vaak net niet zo vief ben om haar dan zonder horten of stoten te kunnen volgen. En dan hebben wij er maar 1. Je zal er meer hebben. Je zal juf of meester zijn en 30 van die apen moeten dresseren.
Dus waar al die mensen de tijd vandaan halen om allemaal challenges te doen, allemaal muzikale zaken op het net te kwakken, ik weet het niet. Ik heb het niet.
Ik vind alle klussen in combinatie met een kind al challenging genoeg. Eigenlijk.

Een van die klussen was de tuin. Daarmee ben ik best een hoop opgeschoten. Mijn lijf is echt nog niet gewend aan fysieke arbeid, want na dag 1 van de tuin kreeg ik van mijn lijf de onuitgesproken (maar niet ongemerkte!!!) vraag of ik helemaal gek geworden ben. Wat ik in vredesnaam allemaal niet denk, om met allemaal zakken zand te slepen, met planten te hannesen, veelvuldig te bukken, en dan ook nog verwachten dat ik soepeltjes in de avond nog even een loopje ga maken met vrouw en kind? Ik zal je krijgen, kreng. Hier: spierpijn voor je enthousiasme, etterbak!. (Overigens: om alle opmerkingen voor te zijn: we laden elkaar in de auto, rijden naar afgelegen plekken, waar weinig mensen zijn, zodat we niet in contact komen met eventueel besmette mensen).
Hoe dan ook: onze eerste maaltijden met kruiden uit eigen tuin, zijn reeds gekookt. De thijm en de rozemarijn doen het prima. En smaken uitstekend.
Maar goed, er moesten ook normale boodschappen gedaan worden, en tijdens de laatste strooptocht, op zoek naar zaken die ons huishouden nu eenmaal verbruikt, zag ik dat de plaatselijke grutter een rolcontainer met allemaal boompjes had staan. Omdat ik was afgeleid door het feit dat er een heel erg vriendelijk manneke winkelwagens stond te ontsmetten en uit stond te delen aan nieuwe klanten, liep ik er nogal aan voorbij, maar toen ik eenmaal weer buiten stond, vielen die bomen mij wederom op. En verhip als het niet waar is: er stond een kersenboom bij. Ik begon spontaan te jubelen (en dat moet voor de winkelbediende ter plaatse een onthutsend en beangstigend gezicht zijn geweest) want ik wil al sinds ik in Almere woon, mét tuin een kersenboom.
Mijn ervaringen met bomen van die supermarkt zijn goed. De eerste kerstboom die wij er kochten, staat met wortel en al in de voortuin, en groeit elk jaar een centimeter of 5. Dus ik vond het de gok wel waard om voor minder dan 10 euro een klein, pril kersenboompje te kopen.

Een ander klusje waar ik me mee bezig heb gehouden: mijn tafel. Onze tafel. Die staat nu prachtig in de woonkamer te pronken, en ik zit er met mijn pc'tje aan te tikken.
Ook hiervan heeft mijn lijf veel gevonden. Vooral toen ik het ding ging schuren, dat combineerde met een peuk. Ik heb zo hard zitten hoesten, dat er een politiehelikopter over kwam vliegen om te kijken of er niet ergens een zeehondencreche was gedumpt.
Na alle lijmen, kitten en verplaatsingen van grond, hebben mijn handen enorm veel eelt gekregen. Maar wat vervelender is: mijn vingerafdrukken zijn veranderd. Er zit zelfs na dagelijks vele malen wassen met zeep, gewoon nog allemaal zooi in die kleine reliëfjes. Mijn linker wijsvinger heb ik per abuis met secondelijm vast geplakt op een hobbyprojectje van karton, en die is dus nu gewoon spiegelglad geworden. Nu heb ik niet bepaald de intentie om opgepakt te worden, maar mijn telefoon heeft er dus moeite mee.
Ik heb mijn rechterduim ingegeven voor de vingerafdruk-ontgrendeling van mijn Samsung. En, omdat ik nu eenmaal ook linkshandig ben, mijn linker wijsvinger.
Juist. Die twee vingers zijn door de laatste weken dus wat beschadigd geraakt. En meneer Samsung vindt daar dus ook wat van.

Zo kan het dus gebeuren dat ik in de avond vaak even buiten sta uit te puffen. Tevreden terug kijkend op een dag hard klussen. Genieten van wat ik gemaakt heb.
Zo kan het dus ook gebeuren dat ik in een mister Bean achtige slapstick belandde.
Jente's opa en oma, mijn schoonouders, behoren tot de risicogroep. En dus hebben we die mensen al een poos niet meer gezien. In real life, that is.
Want dagelijks wordt Jente via facetime door opa voor gelezen. Dagelijks is er even wat contact. Gezellig en fijn.
Ik had dus mijn genietmomentje na het eten, en stond buiten bij de voordeur. Even te kijken naar mijn auto (welke ik als hobby klusje voor een deel blauw heb gespoten, en waarmee ik dus echt ongelooflijk in mijn sas ben).
Ik ben de laatste tijd wat winderig. Ik denk dat dat komt omdat ik gezonder eet. Of omdat ik meer gas opsla in mijn lijf. Weet ik veel. Ik ben gewoon ongelooflijk winderig.
En omdat ik toch in mijn uppie buitensta, besloot ik een van die winden eens de vrijheid te geven.
Knetterend. Erg lang. Erg meeslepend. De buren zijn ten slotte op vakantie.
Precies op dat moment, staat Ilse achter mij. Met Jente. (Die dus recht in de vuurlinie belandde). Al facetimend met haar ouders die nog aan het eten waren. Want die wilden mijn vers gespoten auto wel even bewonderen.
Ilses timing om naar buiten te komen, kon niet beroerder. Ik had echt niet verwacht dat zij al videobellend met haar ouders, achter mijn rug zou opduiken, op exact dat moment dat ik onmenselijk hard aan het ruften sloeg.
Ik durf die mensen nooit meer onder ogen te komen.
Nu heb ik geluk, want met corona nog door Nederland zwervend als een dodelijk spook, zal dat er voorlopig niet van komen, maar ik denk dat ik eerder van schaamte doodga, dan van corona.

Oh ja, en wat met mijn licht autistische inborst toch tot verbijstering zou kunnen leiden: we hebben ons huis anders ingedeeld. Praktischer. Normaal gebeuren dit soort dingen alleen als ik (lang) weg ben, door toedoen van mijn betere helft (voor wie ik nog een standbeeld wil laten beitelen, omdat ze me gedurende de afgelopen tijd alle ruimte gaf voor mijn klusdriften). Dit keer was de nieuwe tafel de directe aanleiding.
Ik heb het normaal gesproken niet zo op veranderingen. En meestal geef ik dan kater Claus als argument, want die heeft er (vind ik) grote moeite mee dat zijn huis verbouwd wordt.
Maar in dit geval, met nieuwe tafel, die door betere poten, veel minder ruimte in beslag neemt, was ik het ermee eens om de bank een kwartslag te draaien.
Heel gehannes, maar het staat. En het heeft als extra voordeel dat de looproute door de kamer nu enigszins anders is, waardoor we de vloertegels op een andere plek belasten en de slijtage dus een stuk gelijkmatiger gaat.
Wie er in dit geval dus wél echt last van had, en niet omdat ik dat ter plekke verzon: jawel kater Claus. Die was zó gruwelijk ontdaan door het verplaatsen van de bank (en daarmee zijn geliefde plekje op het katten-krab-meubel) dat hij nog woester dan normaal poes Colette alle hoeken van de nieuw ingerichte woonkamer liet zien.

Goed.
Mooi.
Het weekend begint, hoewel ik met deze dagen eigenlijk geen flauw benul heb dat het weekend is.

Stay safe allemaal. Doe wat RIVM zegt, en zorg goed voor jezelf.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Auto en flora.

Let op: verkapte reclame!!! Zoals iedereen weet: een auto rijden kost geld. Vorig jaar, vlak na ons huwelijksreisje kocht ik van vriendje Ke...