Het is eerste kerstdag, 2025.
Dit kun je ritmisch gezien ook zingen op de melodie van "Flappie" van Youp van 't Hek.
Alleen in huize Coster-van der Wal is een geen konijn ontvoerd, geslacht, en in vier stukken gehakt.
Ten eerste omdat de vader des huizes spectaculair allergische reacties krijgt van een knaagdier. Dus het opkweken van zoiets zou tot fysieke rampspoed leiden, tot groot verdriet van de kleinste Coster, die niets liever zou willen dan een konijn. (En dan niet om op te kweken tot luxe kerst "gourmet").
Ten tweede omdat als het "ten eerste" niet zou spelen, ik op spectaculaire wijze om het leven zou komen als ik het betreffende knaagdier zou ontvoeren, slachten en in vier stukken op ons bord zou leggen, ten einde een feestelijke maaltijd voor kerst te serveren. Ja, het 2e couplet van "Flappie" zou ook in real life nagespeeld worden.
Ten derde: we smikkelen op eerste kerstdag bij mijn schoonouders, en tweede kerstdag in een knus Italiaans restaurantje op het immer pittoreske Isle of Wight.
Het is eerste kerstdag, en ik werd al om 0515 uur wakker.
Normaliter is er geen haar op mijn hoofd die eraan denkt om zo godsonmogelijk vroeg wakker te worden, maar omdat het vakantie is, en ik nu de gelegenheid heb om lekker vroeg te gaan slapen, vindt mijn lichaam na 7,5 uur slaap, dat het tijd is om nauwelijks fris, en zeker niet fruitig, maar wél voldoende uitgerust, naar beneden te gaan.
Blijf ik liggen, word ik getrakteerd op een hoofdpijn waar je U tegen zegt. En dat wil ik voorkomen. Mijn hele vakantie lang heb ik nog geen hoofdpijn gehad, en dat bevalt me uitstekend, moet ik bekennen.
Ik kom beneden, slaapdronken en begin mijn ochtendroutine: Een paar bakken koffie, paar peuken. En langzaam ontdooi ik.
Het is weer eens kerst. Naar mijn beste kunnen berekend, is het de 45e kerst die ik meemaak.
Ik ontdooi, en als de meiden zo wakker zijn, gaan we een lekker ontbijtje eten.
Ik werd dus om 0515 uur al wakker, en op zich is dat een goede voorbereiding op tweede kerstdag, want dan moeten we nog veel mensonterender vroeger wakker worden. Want we gaan dus naar Engeland. En omdat ik niet echt goed ben in het leren van mijn fouten, hebben we de eerst mogelijke vlucht geboekt. Met Easyjet. En ondanks dat ik Easyjet een veel prettiger bedrijf vind dan die Royale Nederlanders, vind ik hun aanvliegtijd echt ellendig. Niet zozeer de vertrektijd, maar wel de tijd die je er van te voren moet zijn. Dat betekent dat we dus serieus midden in de nacht al op moeten, om 3 uur voor de vertrektijd op de luchthaven te zijn. Ik schrijf het op: dat doen we volgende keer anders. Alle voordelen van Easyjet ten spijt: dat vroege opstaan is niet alleen dodelijk voor je nachtrust, het is dodelijk voor je levenslust en je libido.
Aan de andere kant: we zijn dan ook lekker vroeg op het eiland, dus grote-zus-lief en vrouwlief kunnen de hele dag lekker gaan shoppen op boxing-day. In Engeland kennen ze tweede kerstdag als boxing-day. Dan worden de uitgepakte kadootjes die niet in de smaak vallen terug gebracht naar de winkels. Of zo.
Mijn vader, ook al niet denderend menselijk in de vroege ochtend, en ik gaan elkaar stilletjes aankijken en een wedstrijdje doen wie er als eerste menselijk genoeg is om iets vriendelijks te melden. Of zo.
Maar voor die tijd moet er dus nog gevlogen worden.
De vorige keer dat ik vloog, moest de airline één extra druppel kerosine tanken, want ik sjouwde een slordige 20 kilo méér met me mee. Bij de controle moet je dan je riem afdoen en hopen dat je broek aan je kont blijft hangen. Dat ging tot op dat moment altijd wel.
Maar in de tussentijd ben ik dus ergens 20 kilo kwijt geraakt, en ik draag een broek die een paar maanden geleden nog wel aardig bleef hangen zonder riem, maar als ik nu mijn riem losmaak, zakt die niet, maar valt die naar beneden. Sneller dan de zwaartekracht hem naar beneden zou kunnen trekken.
Dat is op zich geen probleem, maar op een luchthaven, vind ik het net iets té ongemakkelijk. Voor lul staan, is me op zich niet vreemd, maar er zijn grenzen.
Ik wil ook best voor de gelegenheid een schone onderbroek aantrekken, het is ten slotte kerst, maar om de reizende medemens te trakteren op een onvergetelijke en wellicht traumatische blik op mijn al dan niet schone onderbroek, gaat me echt te ver. Ergens in dat Neanderthaler-brein van mij, zit nog wel wat empathie.
Ik moet dus niet vergeten om voor we vertrekken een beter passende spijkerbroek aan te trekken. (En, vooruit, een schone(re) onderbroek, ten slotte heb ik de huidige al op 4 manieren aan gehad en die kan stijf rechtopstaan, zonder dat ik er in zit).
En ook omdat ik Jente, die toch steeds meer op de leeftijd komt dat ze zich zou kunnen schamen voor de 'cringe' momenten van papa en mama, niet voortijdig een onbehandelbaar trauma wil aan doen.
En zo vlogen we, na een veel en veel en veeeeeeel te korte nachtrust naar Engeland. Althans: dat was ieders goede voornemen, die ochtend.
Toen we eindelijk konden boarden, stond ons de eerste opmerkelijke verrassing te wachten: het vliegtuig was kouder dan een iglo op Antarctica. Snotstromen werden massieve pegels aan onze neus. Maar goed, er wilden weinig mensen mee, dus al vrij vlot, was de boarding compleet en konden we vertrekken. Zo leek het.
De captain had daar toch een iets andere mening over. Vanwege de kou, stonden we helaas niet als eerste in de rij voor de pushback, en we zouden 10 minuutjes moeten wachten. Prima, die 10 minuten zou hij er onderweg wel weer uit jakkeren. En ondertussen was de verwarming van het interieur aardig op stoom geraakt, dus de stijf bevroren snotpegels werden alras weer frisse stromen.
De tweede verrassing was dat men ontdekte dat er aan de buitenzijde een klepje openstond. En dat zou dicht moeten zijn. Maar dat was door de kou helemaal vastgevroren. We moesten dus wachten op een monteur met een föhn en een schroevendraaier om dit euvel op te lossen. We moesten nog een half uur wachten. Vervelend. Heel vervelend. Maar goed, beter dat ze dat satansklepje op de grond in beweging krijgen, dan op kruishoogte ontdekken dat een vitaal klepje er geen zin in heeft, met alle angstaanjagende gevolgen van dien.
De purser was een jonge ragebol met een continue gezichtsuitdrukking alsof hij een smerige of villeine grap met iemand uit wilde halen. Kortom: een leuke vent, die Jente toen ze luchtziek werd, trakteerde op een flesje koud water (volgens mij een unicum, want voor versnaperingen aan boord van een low-cost-carrier moet je bekant een tweede hypotheek afsluiten) en een extra kotszakje in de vorm van een complete vuilniszak.
Ik ben wel echt "om" wat Easyjet betreft. Hun vertrektijd naar Southampton is gewoon volkomen kut, en helaas maar één keer per week, maar ik vind het serieus een heel erg prettige maatschappij met heel erg prettige mensen.
De hele dag dus last gehad van het feit dat we onchristelijk vroeg op moesten, konden we om 1600 uur terecht in dezelfde B&B als vorig jaar. Eerst onderweg weer genieten van de pracht van het eiland en dan even afschakelen, en mentaal ook landen. Zo kwamen we die avond, nog steeds doodop, bij de Bonchurch Inn. Voor onze traditionele schranspartij. We zijn daar dus inmiddels geen onbekenden meer, en durfde ik het deze keer aan om, geheel tegen mijn persoonlijke traditie in, te gaan voor een heel ander gerecht dan de toch al waanzinnig lekkere "chefs pizza". Een vleesgerecht. Met spaghetti. Als het niet iets te veel was geweest, had ik mijn bord er gewoon bij opgevroten. Het was weergaloos. Een puur smaak-orgasme voor alle smaakpapillen op mijn tong. Zó ongelooflijk lekker, dat ik even los kwam van de wereld. En omdat ik ik ben, vroeg ik de chef naar het recept. Als compliment, maar ook om het thuis, op mijn eigen -en ik vrees veel armzaliger- manier te kunnen reproduceren. En omdat ik hem verzekerde dat het met mijn talent echt nooit een concurrentie zou kunnen worden, kreeg ik zowaar de ingredientenlijst. De rest mag ik zelf uitvogelen. Wauw. Ik ga mijn uiterste best doen.
Uiteraard moesten we naar mijn allerfavorietste plek op het eiland. En dat is op zich wel een eettent, maar ook een boerderij alwaar de agrariër in kwestie zich specialiseerde in het telen van nagenoeg de hele knoflook-voorraad van Europa. Eigenlijk wilde ik er een paar kleine dingetjes kopen, maar zoals dat gaat bij liefhebberij, we gingen er met meer naar huis dan we op anticipeerden. Voor Jente en mij een sleutelhangertje, voor onze schoonouders een paar souvenirtjes, voor mezelf een zak zwarte knoflook en een nieuw ras om thuis verder op te kweken.
Eeeheeeen..... een zakje spannend zaad.
Zaad van bloemen die in het Engels een erotischer naam kregen, en die we bij ons buitentje mét die naamgeving de grond in gaan jagen. Bloemen met namen als: "Stinking Willie", "Hairy Balls" en "Cockhold Herb" en anderen. Er komt dus een soort van porno-hoekje in ons tuintje.
Over tuinen gesproken: de dierentuin stond ook hoog op Jente's verlanglijstje. Daar ontmoetten we een aantal erg leuke dieren. Waaronder een vogel die beslist niet bang was voor mensen. Hij kwam op een muurtje naast me staan, en liet zich door mij behoorlijk lang bekijken. Toen we bij de uitgang van die tropische hal stonden, hadden we een klein oponthoud, en diezelfde vogel waarmee ik momenten eerder nog een amicaal onderonsje had, was achter ons aan gehobbeld, trok met zijn snavel mijn veter los, en begon uit alle macht aan dat ding te trekken. Beledigd dat hij hem niet loskreeg, deed hij zelfs een poging om op te stijgen. Ik vroeg me af wat dat beest van plan was. Opstijgen om mij in zijn nest aan zijn kinderen te voeren? Of gewoon, een soort van practical joke, en mij te laten struikelen over mijn veters? Joost mag het weten.
Tijdens ons gezellige samenzijn, kwam het gesprek op kleding. En ik wilde wel een trui achterlaten voor mijn vader. Een gezellige, doch foute kersttrui. En zo kwam het gesprek op de zogenaamde 'mankini'. Dat is een samengestikt bundeltje smalle lappen, welke een man als een soort van bikini-broekje draagt, en dan over zijn schouders omhoog houdt. Zoek op: Borat. Dan weet je ongeveer wat een "mankini" is. Blijkt dus dat mijn vader ooit, en bij wijze van grap, zo'n ding van zijn vrienden kreeg.
En nu kreeg ik hem, ook bij wijze van grap.
Ik kreeg hem, én nam hem aan, nadat mijn vader me op zijn leven bezwoer dat hij hem nooit gedragen heeft.
Maar ik schijn dat wel te moeten doen, omdat ik in een vlaag van opperste verstandsverbijstering (ik was én ben nog steeds niet bekomen van deze gulle gift) zei dat ik hem dan wel zou gaan dragen.
En fin, eenmaal terug op Schiphol werden we opgehaald door een fijne collega, en uiteraard moest Jente hem luidkeels vertellen dat ik een 'mankini' gekregen had. En dat ik die moest gaan dragen. Gelukkig zijn mijn collega's wel wat van me gewend, en verbaasde het hem totaal niet dat ik zo'n ding zou krijgen (zelfs niet dat ik zoiets van mijn vader kreeg, wat op zijn zachtst gezegd buitennissig genoemd kan worden).
Het ding was alleen: niet alleen mijn collega kreeg dit heuglijke nieuws te horen, de hele voorste helft van de bus kon van dit nieuwtje meegenieten. De dame die pal achter Ilse stond had de tranen van het lachen over haar wangen rollen.
Ik vind dat als ik het ding al ga dragen, dat het omwille van het terugbetalen van een genant moment, een goeie zet zou zijn om Jente van school te halen in louter die "mankini". Wat denkt u? Zou ik dan afgevoerd worden?
Hoe dan ook: het was een heerlijk reisje, we hebben ervan genoten. Vooral dat ouwe-zus-lief Jente ging uitlaten op het strand, was een hoogtepunt.
Dit is de laatste voor dit jaar. 53 blogs bij elkaar gekletst. Fijn dat u al deze woorden tot zich heeft willen nemen. Fijn dat u het geduld en doorzettingsvermogen heeft gehad om via deze blog op de hoogte te zijn van het wel en het wee van mijn leventje.
Ik wens eenieder een heel fijne jaarwisseling toe, en een mooi begin van 2026
Geen opmerkingen:
Een reactie posten