De laatste (?) klap

Tja, het nieuws was al wel bekend. Maar mensen die we zijn, waren we er toch goed in om sommige dingen niet goed te willen onderkennen. Niet goed te willen herkennen. Niet te accepteren ook.
Dus afgelopen maandag alweer naar het ziekenhuis gegaan, om eens te babbelen met wat artsen. En hun oordeel luidde: niks meer aan te doen. Kan niet meer. Verwachting: tussen weken en jaren, en beide zijn hoge uitzondering. Maanden dus. Doe wat je leuk vind, en doe het nu.
Kabammmmm!!! Duizelend zit ik in mijn stoel, de implicaties van dit al, komen druppelsgewijs binnen, en elke druppel doet mijn gemoed verder in het zwart belanden. Met een gitzwart humeur rijden we terug naar huis. Omdat de snelste weg is afgesloten, verdwalen we in Meerssen. Om bij een pannekoekenhuis uit te komen. Nou ja, dan maar pannekoeken vreten. Niet dat dat smaakte, maar daar kon de kok niet veel aan doen.
Mijn moeder gaat dood. En dat gaat niet al te lang meer duren. Dat is zuur. Dat is heel zuur. Want ze is nog een beetje te jong om te gaan. Het feit dat de kanker opgewekt doorkankerde, dwars door chemo's en bestralingen heen, is natuurlijk al een droevig teken. Het ultieme verraad van je lichaam, die zichzelf aan het doodkankeren is. Ik kan me geen voorstelling maken van hoe dat moet zijn. Je eigen lichaam dat opgewekt bezig is, aan een hele langzame zelfmoord. De wanhoop, de machteloosheid, en de wens om te leven. De letterlijke doodsangst.
Wat deed ik? Ik stopte de emotie weg. Daar heeft niemand wat aan, en laat ik me liever concentreren op wat er moet gebeuren. Op de laatste maanden, zo leefbaar mogelijk te maken. Crematie maar eens gaan regelen. Leuke dingen doen. Wat uiteraard leidde tot verwijten dat ik er niet verdrietig om ben, dat ik er niet boos om ben. Natuurlijk ben ik verdrietig, en boos. Ik zie godverdomme mijn leven even tot stilstand komen. Mijn busrijbewijs, waar ik voorlopig erg weinig mee zal kunnen, terwijl ik daar echt wel voor heb moeten knokken. Inkomsten die omlaag zullen gaan, en uitgaven die omhoog zullen gaan. (Ten slotte, leiden al de extra kilometers tot meer beurten, tot meer kosten tot meer....). Ik zie godverdomme dat ik alweer het enige familielid ben die er iets mee kan, en dus wel zal moeten. En ik vraag me dan af, of ik het wel zal kunnen opbrengen, en waar de onvermijdelijke grens van mijn energie, en mijn mentale kracht zal opdoemen.
Dus nee, voor emoties heb ik geen tijd. Want er moet zo ontzettend veel gebeuren, in veel te weinig tijd. Ik had zo gehoopt dat de behandeling zou leiden tot meer tijd, en weer wat rust. Maar in feite gaan we gewoon door. Ik hou me groot, en ik weet dat ik dat niet lang meer zal volhouden, dan barst de bom. Syl, mijn meisje, staat naast me en achter me. En dat doet ze als vanzelfsprekend. Ze is als een engel die werd toegezonden. En ik ben haar dankbaar. En daarnaast heb ik vrienden en collega's, maar de rest is voor mij. En de rest is zo ontzettend veel. Ik hoop maar dat ik alles aan zal kunnen. En goed zal doen.En dat is de enige hoop die ik nog heb.
Dus als ik doordraai: lieve wereld, het spijt me. Maar ik moet niet alleen mezelf op de rails houden, maar ik moet ook nog een wagonnetje naar het onvermijdelijke, droevige eindpunt zien te loodsen.

Goddank voor Syl, mijn vrienden en collega's. Ik zal proberen jullie allemaal zo min mogelijk tot last te zijn.
Deze blog zal langzamerhand veranderen in een soort van dagboek, een ode aan mijn moeder, en de mensen die mij en mijn ma tot hulp zijn geweest.