Te lang niks geschreven?

Dat klopt. Ik had weinig leuks te melden. En dat wat er te melden is, kon veelal via Facebook de wereld ingeslingerd worden. Maar goed, wellicht moet ik mezelf wat vaker een schop onder de kont verkopen. Want mensen beginnen te vragen wanneer ik weer eens wat schrijf.
Bij deze dus. 
Ik heb sinds kort (woensdag) mijn Busrijbewijs. HOERA. Dinsdag leek het erop alsof het me wederom niet zou lukken. Ik kreeg nogal wat beroerd nieuws voor mijn kiezen, en dat was zo alomvattend, dat ik mezelf tijdens de les niet meer tot de orde kon roepen. Mijn instructeur, de beste kerel, had in de gaten dat ik niet geconcentreerd was, en zonder er veel woorden aan vuil te maken, liet hij me even razen. De man is geweldig. Overigens: alle instructeurs daar waren geweldig. Van de dokter had ik een lichte betablokker gekregen, en die bleek bij mijn examen wonderwel te werken. Compleet gevoelloos, zenuwenloos en wezenloos heb ik mijn examenrit gereden, en die werd voldoende verklaard.
Ondertussen ben ik ook een vriendin rijker. Sylvia heet ze. Ze is mooi, lief, intelligent, en naja vul de hele verliefde lijst aan zoetigheden maar in.

Afgelopen donderdag had ik een concert met TKKMAR. Collega's maken of breken een avond, maar mijn collega's bij de KMAR zijn allemaal geweldige mensen. Ze weten dat het even wat lastig is in mijn leventje, en ze houden er rekening mee. Bemoedigende woorden, en heel erg fijn samen muziekmaken.

Maar goed, een blog van mij zou een blog niet zijn, als ik niet weer iets heel raars had gedaan. En dat heb ik.
Vrijdag had ik even de kans om tot rust te komen, en mijn rijbewijs aan te vragen in de gemeente Ede. Dat bleek makkelijker gezegd dan gedaan, want om bij het gemeentehuis te parkeren, is zeg maar, even makkelijk als het vinden van een parkeerplaats op de Dam in Amsterdam. Maar niets kon mij tegenhouden, en al snel stond ik trots te pronken met mijn hoofd, en tegen de ambtenaar te stoeren dat ik mijn D rijbewijs gehaald had. Na het invullen van de formulieren, nog even snel naar huis. Nou heeft mijn huis vele voordelen. Maar ook een heel erg groot nadeel. Op de plek waar ik meestal wens te parkeren (minder dan 1 meter van mijn voordeur) staan van die lage hekjes, van metaal. En uiteraard, bij het achteruitrijden, zag ik een van die laag-bij-de-grondse kolere hekjes over het hoofd. Een gebonk en protesterend gekraak maakte mij duidelijk dat ik iets niet helemaal goed gezien had. En dat klopte. Ik had mijn achterbumper over dat hekje gereden. En stomme lul die ik was, reed ik daarna naar voren. Waarmee ik mijn rechter achterbumper lostrok van het hekje. Maar ook (onbedoeld) van de auto. Vloekend en tierend heb ik de citroengarage gebeld. (Het vloeken en tieren staakte ik zodra ik iemand aan de lijn kreeg). Goddank kon ik meteen langskomen, zodat voor het weekend dat ding weer vast gezet kon worden. En, de lieve meneer van de garage slaagde er inderdaad in om de bumper weer te zetten. Zonder dat ik moest betalen.
Later pas viel mij de ironie in van dit geheel. Je komt terug van het aanvragen van een rijbewijs, om nog geen 5 minuten later je achterbumper kapot te rijden.

Een lieve vriendin van mij, die in Zuid Afrika zit, verwoordde dit als volgt: life is like a box of chocolates. En dat klopt.
Ik ga eens even kijken of ik dit kan doorlinken naar mijn facebook. Dan hou ik mijn schrijfsels en leven een beetje centraal. En kan ik deze niet zomaar vergeten.
Voor alle trouwe lezers: excuses voor het lange wachten. Ik zal proberen mijn leven te beteren.