Maandagmorgen....

Ik vraag me af of ik de enige ben die een routine aanhoudt voor het slapen gaan.
Mijn routine is als volgt:
Roken.
De trap bestijgen.
Tandenpoetsen.
In bed stappen.
Lezen (tot ik in slaap val)
Slapen.

Tot zover niks geks. Ik neem aan dat behalve het roken, dit voor iedereen zo'n beetje hetzelfde is.

Toen ik nog alleen woonde, was er dan ook weinig aan de hand. Hoewel: Met de intrede van Claus in mijn leven, moest ik eraan denken dat ik niet al te wild ging draaien en woelen, aangezien me dit op een verontwaardigd gemiauw kwam te staan, als ik per ongeluk Claus verpletterde onder mijn slapende gewicht.

Al vrij snel kwam Ilse in beeld en in bed.

En dat leidde tot nog meer aanpassingen. Want nu moest ik rekening gaan houden met een kater én een vrouw in bed.
Dus lag ik ingeklemd tussen lijven van divers pluimage, links en rechts. Claus links, Ilse rechts.

Toen kwam Colette. Colette die zich werkelijk waar, nergens wat van aantrekt, en gewoon doet alsof ze thuis is. En geef haar eens ongelijk.
Maar ook zij claimt bij tijd en wijle (godzijdank niet elke nacht, anders zou ik het niet overleven) ook haar plekje in bed.
Soms gaat dit gepaard met strijd. Strijd met Claus. En dat gaat er niet zachtzinnig aan toe. Blazend en grommend rollen ze dan over het bed. Dat Ilse en ik daar toevallig ook nog liggen, maakt ze geen donder uit.
Strijd met mij. Want als ik mijn tenen een beetje beweeg, gaat ze op jacht. Ze wil wel rustig liggen.
Strijd met Ilse en mij, want het liefste ligt ze tussen ons in.

Waar Claus de neiging heeft om gewoon op de deken te gaan liggen (waardoor ik dus mezelf niet meer kan omdraaien zonder hem te lanceren) op de meest onhandige plek (op mijn buik, op mijn billen, op mijn zij of net naast me, zodat de deken erg klem komt te liggen), wil Colette op een gegeven moment het liefste naast me onder de deken liggen. Om dit voor elkaar te krijgen spint ze me wakker, en omdat ik niet de lulligste, maar wel de slapste zak ben, word ik wakker, til de deken op, waarop ze luidkeels spinnend naast me gaat liggen. Dit houdt ze 3 minuten uit (geef haar eens ongelijk, ik geloof dat ik best windjes laat als ik half slaap, dus de meur onder de deken zal magistraal zijn) en dan wil ze weer weg. Dus weer word ik wakker (voor zover ik nog sliep) en Colette vertrekt. Op naar de frisse lucht.
Slaap ik net weer een beetje in, dan komt ze terug, want onder de deken is wel lekker warm, en toch zóóóóóó gezellig.
 De horror....

Vannacht was het weer bal, maar deze keer op een heel andere manier. Ilse had in haar slaap besloten dat het heel gezellig was als ze dicht tegen me aan kwam liggen.
Dat klopt.
Maar dit ging ten koste van mijn bedruimte. Aan de linkerkant van mij, hadden Claus en Colette samen besloten dat mijn buik en benen de perfecte warme ligplaats waren. Waardoor ik aan twee kanten ingesloten was. En als ik iets niet kan, is het slapen als er geen bewegingsruimte is.
Dus moest ik maar zien dat ik het op een heel smal strookje bed rooide. Als ik links bewoog, mauwden de poezen verontwaardigd. Als ik rechts bewoog knorde Ilse.

En Ilse zich maar afvragen waarom ik geen ochtendmens ben.

Dat is zo gegroeid, en een familiekwaal.

Want mijn routine 's ochtends is:
 Naar beneden stommelen (al dan niet bijkans mijn nek brekend over een kat die net niet snel genoeg wegvlucht).
Koffieapparaat aan.
PC aan.
Toiletbezoek.
Peuk opsteken.
Koffie pakken.
Minimaal het eerste half uur niet aanspreekbaar zijn.

En ik merk dat dat half uur steeds langer wordt. Ik was 's ochtends al niet de meest communicatieve mens ter wereld, maar door deze muizenissen (ik moet hier eerlijkheidshalve kattennissen van maken) wordt mijn half uurtje voor mezelf steeds langer.
 Zeker gezien het feit dat de wekker van Ilse een onbarmhartig fel licht heeft, waardoor ik niet kan doorslapen, al zou ik het willen.

Gelukkig weten zelfs de dieren instinctief dat ze mij op de vroege ochtend met rust moeten laten. Blijkbaar straal ik uit dat het hun schuld is dat ik niet lekker sliep, en dat als ze vervelend gaan doen, ik ze dat heel erg ga aanrekenen.

De oplossing: deur dicht: laat de katten niet meer op de slaapkamer komen. Ja. Maar ja. Wat ben ik toch ook een zacht ei. Want dat vind ik dan weer zielig.

Ach, en alles bij elkaar heb ik het zo slecht nog niet.
Maandagochtend: vrije ochtend. Vrije dag zelfs, want het is vakantie, dus ik kan min of meer doen en laten wat ik wil.

In elk geval de gisteren voor 10 euro op de Bazaar gekochte waterbesparende, ultra-luxe, hippe stortdouche-kop proberen. Er zat zelfs een nieuwe doucheslang bij. Met rubbers.
Wat wil een mens nog meer....

Dit gezegd hebbende, ga ik me steeds meer ergeren aan mijn hoofd. Normaal gesproken, zou ik dat niet doen. Het ding zit er bijna 33 jaar op, en ik heb er inmiddels mee leren leven. Afhakken staat ook zo slordig. Wat specifieker gesproken: mijn haar. Als ik niet zou gaan trouwen, zou ik de tondeuse pakken. Standje 'winterfris' en gaan. Maar Ilse heeft besloten dat dat niet de bedoeling is op onze bruiloft. Zij wil mijn haren hebben zoals ze zijn: rood, en in een leuk kapsel.
Dat laatste is een uitdaging, want in mijn bijna 33 jaar, heb ik zelden echt een leuk kapsel gehad. Dat kan ook haast niet, met 1 echte en 2 semi-kruinen.
Dus ik oefen geduld tot ik met mijn bosje gras naar de kapper kan om haar uit te dagen er iets leuks mee te doen. Ondertussen lijkt de tondeuse me steeds verleidelijker aan te kijken....
Maar dat kan ook liggen aan het feit dat het nog bezopen vroeg is op de maandagochtend, en ik pas 5 koppen koffie opheb....