vrijdag 28 februari 2014

Dingen die op je pad komen.

Een mooie lentedag. Met een waterig zonnetje, en ik was me niet bewust dat er iets boven mijn hoofd hing.
En dat is mijn grote fout. Met een partner als Ilse hangt er constant wel iets boven je hoofd.
Via-via kregen we een bericht over een hond die zeer hulpbehoevend was.
Uit Roemenie naar Nederland gehaald, geplaatst bij een vrouw die niet in staat is om voor zichzelf, laat staan voor een hond te zorgen.
Dus de hond werd voor de tweede keer gered, en kwam bij een vriendin van Ilse terecht. En aldus met een minder charmante foto dan had gehoeven op internet. En daar viel Ilses oog op.

We hadden het er na de dood van Ozzy al wel over gehad. Een nieuwe hond. Want beiden zijn we huisdiermensen. Katten vinden we geweldig, honden vinden we geweldig. En de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat er veel voor te zeggen is, dat ik wat vaker van mijn kont af kom om naar buiten te gaan, hobbelen met de hond.
Maar we hadden het niet echt gehad over zo snel alweer een hond.
Sommige dingen komen niet voor niets op je pad, is een gevleugelde uitspraak. Mijn tegenargument is dan meestal: maar een obstakel ontwijk je ook.

Juist. Dus toch maar naar de verblijfplaats van de hond gegaan om te kijken, en kennis te maken.
De hond zou volgens de eigenaresse onhandelbaar zijn, en vervelend. En dat rechtvaardigde slaan, schoppen, en het betere opvoedkundige gooi en smijtwerk met de hond.
Wij vreesden voor een angstige, zenuwachtige hond. Maar gelukkig; 4 maanden van mishandeling hebben niet het vrolijke en vriendelijke karakter van het dier weggeslagen.

En natuurlijk. Na een wandeling met dit geweldige dier waren we eigenlijk al wel verkocht. Ze is vrolijk, energiek, vol potentie en afhankelijk van de hoek waarmee je de foto maakt, echt wel een mooi dier. Lekker krachtig. Lekker stoer. Heeft de kleuren van een wolf, en lijkt een herderkruising te zijn. We hebben ons aangemeld bij de plaatselijke hondensport vereniging. Want we willen het dier (vanaf nu Noortje te noemen) meteen een zo goed mogelijke opvoeding geven, maar ook haar een flinke uitdaging geven. Zowel fysiek als mentaal.
Dus nu hebben we voor ons huwelijk een leuke feature: de hond die vrolijk en wild aan komt draven met de ringen.
Ik hoef in elk geval niet te raden wat mijn grote vriend Claus hiervan gaat vinden. Die zal me de eerste weken niet meer aankijken, en als hij dat doet, is het vol weerzin, afkeer en ongenoegen. 

Afgelopen jaar ben ik puur voor eigen vermaak, begonnen met het schrijven van etudes, of speelstukjes voor trompet. Inmiddels heb ik er een stuk of 18 liggen.
Per toeval (daar heb je het weer, dingen die op je pad komen) struikelde ik over twee jonge mannen die samen een uitgeverij begonnen zijn. Dus de stoute schoenen aangetrokken, en gevraagd of zij interesse hadden om mijn schrijfsels uit te geven.
Dus ik mocht op audientie komen. Hoewel, het was een gezellig gesprek over het vak, het wereldje, wat roddels uitwisselen en wat zakelijke dingen bespreken.
We gingen uit elkaar met als doel om mijn etudes in boekvorm uit te geven.
Dus toch wel grijnzend om deze uitkomst van mijn schrijverij stapte ik in de auto. Met meteen al een opdracht: schrijf er meer.
Gelukkig mag ik daar de tijd voor nemen, want niets lijkt me moeilijker dan op commando iets op papier zetten. De hel van een leeg blad dat je aanstaart, en steeds venijniger gaat kijken, lijkt me ondraaglijk.
Gelukkig ben ik voorzien van een redelijk levendige fantasie, en kan ik van een klein fragmentje al snel een zinnetje, al snel een verhaaltje maken.

Op naar de volgende drukke week. Te gekke snabbels, leuke ontmoetingen met mensen die leuke dingen voor me in petto hebben.




Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Bijzondere mensen, een observatie.

 Reizigers. Passagiers. Ze zijn er in alle soorten en maten. Het kleine kereltje van een jaar of 9, die de trap af kwam, zeulend met de veel...