maandag 3 februari 2014

update.

Wij gaan trouwen en heeeeel de wereld mag dat weten. Dus vonden we het handig, en ook wel prettig dat niet alle trouwperikelen op deze blog terechtkomen. Bovendien is het wel zo leuk als Ilse zelf haar eigen gedachten kan ventileren.
Er is dus een aparte trouwblog verschenen. Burgerlijk, heh?

Dus is er een nieuwe auto gekomen. Een Nissan 100NX. Door liefhebbers ook wel 100Netnix genoemd. Deze liefhebbers hebben hem Tony genoemd.
En zoals het een 19 jaar oude auto betaamt, is hij niet nieuw. Maar voor zijn leeftijd is hij nog erg fris. Daar waar het bij de BMW toch wel wat zoeken was naar de versnellingen, en hopen dat de 5e versnelling de volgende dag nog aanwezig was, schakelt de Nissan zeer precies en zeer trefzeker.
Waar de BMW zijn weg letterlijk moest zoeken, stuurt de Nissan erg strak.
Waar de BMW echt op zijn staart getrapt moest worden, heeft de Nissan aan een half woord voldoende, gas intrappen is gaan, en geen gezeur.
Maar het zou geen 19 jaar oude auto zijn geworden zonder mankementen.
Roest, en een beetje achterstalligheid horen erbij, en gelukkig hebben we veel mensen gevonden die ons willen helpen bij het oplossen van die dingen.
Het zou natuurlijk helemaal te gek zijn als wij onze sponsorrace helemaal konden uitrijden!

Maar wat mij erg opviel, en waar ik als gewoontedier maar moeilijk aan kan wennen:
De plaatsing van de asbak. De designer was vast geen roker. Welke ergonomisch gehandicapte verzint nu dat de asbak vlak voor de versnellingspook geplaatst moet worden? Het is wel een prachtig vormgegeven laatje geworden, daar niet van, maar toch... Ik moet zo wel heel ver en onhandig grabbelen om mijn peuk kwijt te kunnen.
De raambediening. Die zit dus nu in de deur. Moet ik mijn raam open doen, ben ik dus eerst ettelijke seconden kwijt voor ik in de gaten heb dat ik de knopjes van het raam echt niet ga vinden in de buurt van mijn handrem.
De ruitenwissers. Precies andersom.
De aansteker. Dat is ook zoiets... Bij de BMW kreeg ik een klik, en dan kon ik dat ding eruit trekken. Met de gloeispiraal (die dan ook echt gloeide) kon ik mijn peuk aanmaken. Deze aansteker gaf een laffe klik (meer een glop) en toen ik hem eruit trok, zag ik geen gloeiende spiraal. Even voelen of het ding uberhaupt warm was geworden, bleek een slecht idee, zeker bij 120 op de snelweg. Want warm was hij wel. De pleister op mijn middelvinger getuigt van een perfect rond brandwondje. De voorruit was koud, maar ja. Dan rij je dus rond met je middelvinger tegen de voorruit. Dat ziet er een heel klein beetje asociaal uit.

En natuurlijk het feit dat het verbruik wat onduidelijk is. Voor mijn eerste rekensom kwam ik uit op een schokkende 1:10. Das best veel. Zelfs als je bedenkt dat het om een 19 jaar oude auto gaat.
Maar ik ging uit van de brandstofmeter en de dagteller.
En toen bleek dus dat de brandstofmeter niet meer dan een ruwe indicatie was. Want met de laatste tankbon erbij bleek het verbruik 1:13 te zijn. Dat is dan weer erg prettig. Fijn, zo'n Ilse die dat allemaal weet, kan en doet.

Zaterdag ben ik naar de open dag van het conservatorium in Rotterdam geweest. Gewoon om te kijken wat de mogelijkheden zijn voor een masteropleiding. Ik had daar een gesprek met een hele aardige man. Het hoofd van de masteropleiding. Verbazend. Ik ben misschien na mijn laatste studiedagen aan het conservatorium van Amsterdam vreselijk veranderd. Maar hier geen betutteling. Hier geen standsverschil, maar gewoon een open gesprek over mogelijkheden, zonder dat ik als een onwetende student word behandeld.
Dat is een prettige manier van werken.
En biedt hoop voor de toekomst van Marnix als muzikant.

Trouwen. Zoals ik eerder stelde: er is een aparte trouwblog. Maar er zijn ook dingen die ikzelf vind.
Uiteraard.
Het dragen van een pak. Dit leidt geregeld tot discussies tussen mij en de verkopende meneren en mevrouwen. Die in de regel overigens van harte hun best doen om mij er op mijn best uit te laten zien.
(Uitzondering was de corpsbalstudent van de Suit Supply die op geen enkele manier behulpzaam wilde zijn. Deze kwezel met zijn veel te lange hoofd, was onaardig, onhartelijk, en soms zelfs op het randje van onbeschoft).
Mijn insteek: het moet mooi zijn EN lekker zitten. En dat blijkt een lastig ding te zijn. Want lekker zitten betekent bij mij ruimte hebben in armen, oksels, schouders, rug en buik. En dat schijnt te betekenen dat ik een grotere maat moet hebben. En dat schijnt weer te betekenen dat het niet mooi staat. En dat leidt dan weer tot grote onmin met de aanstaande die mij voor de voeten gooit dat een trouwjurk ook niet lekker zit.
Mijn concertpak is dat allemaal. Hoewel: het schijnt toch niet mooi te staan. Maar het zit wel comfortabel. 
En mijn afweging is: ik trouw misschien maar 1 keer, maar mag dat dan niet in een pak zijn dat ik vaker aankan? Het zou zonde zijn om een duur pak te kopen, voor een éénmalige gelegenheid.
Die discussie hobbelt nog een beetje voort.

Maar uiteindelijk komt dat wel goed. (lees: uiteindelijk zal ik dus voor mijn doen een belachelijk strak pak aantrekken ;) )
Ook Marnix gaat met de tijd mee. Er komt namelijk een Ipad in huis. Want ik zie steeds meer de voordelen in van een dergelijk apparaat. Met lesgeven (als leerlingen hun boek weer eens vergeten zijn) of om video's te laten zien en horen. Maar ook met concerten. Nooit meer slepen met mappen, alleen nog maar een ipad waar alles op staat.
Een zeer praktisch ding dus.

Dat was de afgelopen tijd wel weer in een notendop.





Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Worstenman, vrije dag en groene vingers.

Die titel klinkt als een clickbait. Want raar. Maar ja, verwacht u iets anders? De paasdagen komen er weer aan, en wederom ben ik glad verge...