Jentenzo deel 2.

Ik denk dat ik als verhaaltjesschrijver-meninggever-kletsmajoor er niet aan ontkom, meerdere verhalen met hetzelfde onderwerp te tikken.

Jente...
Mijn wolk van een dochter. Ze begint een eigen mening te krijgen. Ergo ze groeit. Er lijkt ook een tand door te komen. Een hard puntje in haar bovenkaak is daar een "bewijs" van. En samen met de eerder opgedane verkoudheid, leidt dat volgens de huisarts tot schimmel aan haar billetjes.
Die billetjes zijn vuurrood, ze ziet eruit als een jonge mandril. En het doet haar pijn. Dus regelmatig met de zinkzalven in de weer, en veelvuldig in haar blote kont neerleggen, zodat de boel wat kan luchten.
Gelukkig is ze nog steeds het merendeel van de dag heel blij met alle aandacht die we haar geven. Alle extra fruithapjes, de groenteprakjes, de maisdingen, rijstwafels, broodkorsten, broodstukjes met kip (ook favoriet bij Colette, die dan niet bij de kinderstoel weg te meppen is, want stel je voor: er vliegt een stukje kipfilet door de kamer) of brood met jam (waarbij de meeste jam aan papa's vingers blijft plakken, maar het gaat om het idee, nietwaar?)
Haar verkoudheidje heeft ze zonder blikken of blozen aan papa overgedaan, en mama was ook al niet zo lekker. Dus gisteren zaten we in de spreekwoordelijke lappenmand. Vandaag ook.
Vanmorgen werd ik wat knorrig wakker. Want Ilse haar wekker snoozed zo hard, dat ik de eerste keer al wakker ben, maar blijkbaar moet dat dan toch nog een tweede en een derde keer. Terwijl ik dus mocht blijven liggen!
Ilse moest naar de oogarts, en ik zou lekker een beetje voor Jente zorgen.
Prima. Zo gezegd, zo gedaan. Dus lekker kroelen met ons kind. Daar een fles indouwen, met haar blote bips in de box gelegd, om even wat etudes uit te gaan zoeken. Hetzij voor mezelf, hetzij voor wat leerlingen. Of in combinatie.
Na dat zoekwerk weer even met Jente spelen. Die prompt een gedeelte van haar maaginhoud over mij wilde uitstorten. Net mis, want door mijn armen te strekken gulpte de blerf precies op mijn tenen, en niet op mijn nieuwe, schone trui.
Na het spelen was het weer even box-tijd, en verdiepte ik me weer in de etudes, tot mijn oog op de box viel. Of eigenlijk: op datgene wat er heel erg mis was in die box.
Onze kleine spruit snapt het concept drinktuitbeker nog niet helemaal, maar hoe ze het deksel van het ding gedraaid krijgt, dan weer wel.
Als een speer achter de pc vandaan, mijn kleine teen stotend tegen de tafelpoot, ingehouden vloekend bijna struikelen over mijn trompettas, glijdend over een te laat weggesprongen poes, bereik ik alweer net op tijd de box om te voorkomen dat de inhoud van de opengedraaide drinkbeker doel- en roemloos in of om de box ten onder zou gaan.
 Geschrokken kijkt Spruitlief me aan. Zulke capriolen haal ik ten slotte zelden uit om bij haar te komen. En daar schiet ik dan (ondanks de pijn aan mijn teen) van in de lach. Het is tijd voor een fruithapje.
Dat lust ze wel. Haar mond is dan net de snavel van een jonge vogel. En met haar stem weet ze prima duidelijk te maken dat ik even op moet schieten. De volgende hap moet erin. Maar dan moet ik dus eerst weer Colette wegvloeken, want die lijkt niet alleen kip heerlijk te vinden, maar ook een fruithapje heeft ze wel interesse in. Gevolg is dus dat Colette een kledder fruithap op haar vacht krijgt, en in ruil daarvoor, ik Jente bijna een lepel met kattenharen voer...

Maar weer op bedje leggen. Mama komt bijna thuis. Die is eerst even boodschappen doen.
Dan belt mama. Wat er nog nodig is, want ze is er bijna. Hé, en wacht eens, het is toch donderdag vandaag? Ja, maar ik heb vrij. Nee, maar dan hadden we Jente dus naar het kinderdagverblijf moeten brengen.
Verhip, dat is waar ook. Totaal vergeten dat we inderdaad Jente elke donderdagochtend naar het kinderdagverblijf zouden brengen. Das ook lomp. Die mensen zaten dus heel de ochtend met de handen in het haar. Waar zou het knapste kind van de klas zijn? Er zou toch niks ernstigs gebeurd zijn? Hoe moesten ze daar nu de ochtend doorkomen, zonder de leukste baby van het westelijk halfrond?
Met het schaamrood op de kaken heeft Ilse, die er toch in de buurt was, maar even gemeld dat we hun gewoon glad vergeten waren.
Zo'n paar uurtjes wat rondklooien met Jente is toch ook wel goud waard. Volgende week moet ik weer werken, en zal ik haar brengen... Het is nog niet helemaal een standaard dingetje geworden.


Ik heb er weer een... Een idee, waar hoogstwaarschijnlijk geen bliksem van terechtkomt, maar wel heel leuk lijkt.
En om dat idee een beetje gestalte te geven, ben ik voornemens om eens een bezoekje te brengen aan het illustere bedrijf Jet cars. Als u Jet Cars niet kent, google ze maar even. U zult dan snel tot de conclusie komen, dat men er niet heen moet gaan om een rijdende auto te kopen.
Komt goed uit, want ik zoek dan ook geen rijdende auto. Dus denk ik daar wellicht in de toekomst best wel iets bruikbaars kan scoren.
Het plan is als volgt: men neme een sloper (dus iets goedkoops bij Jet Cars) en hale de hele voortrein, de voor-assen, de motor en versnellingsbak eruit. Die mogen ze (tegen fikse korting) houden. De achterkant, daar sloop ik de tank, de remmerij, en de banken uit en daar maak ik een aanhanger van.
Of een caravannetje.
Gewoon omdat het me een leuk plan lijkt.
Als er mensen zijn, onder mijn lezers, die hierin willen helpen (niet zozeer financieel, maar meer met technisch inzicht of ruimte) hou ik me aanbevolen.
Voor het zover is, moet ik me uiteraard eerst even inlezen in de mogelijkheden en eventueel wettelijke bepalingen.

Ondertussen heb ik weer flink wat etudes naar beneden geladen. Russische etudes, maar ook etudes rechtstreeks afkomstig uit de Magische Fluit van Mozart. Dus de komende weken ga ik daar eens lekker aan knagen (en wellicht ook mijn leerlingen laten knagen) en weer eens wat op het net slingeren.
Want ook muziek blijft toch een leuk beroep/hobby,  waar ik veel aandacht aan besteed.

Vanachter een groot glas citrosan, groet ik mijn lezers :)