vrijdag 30 oktober 2015

Eet ellende....

Keukengepruts...

Ik had voor woensdag bedacht dat ik wel een lekker visje kon eten.
Een pangafileetje met een korstje van paneermeel met zout en wat kruiden. Voor de vrouw een balletje kaasgehakt, en dat met lekker knapperig gekookte bloemkool en gefrituurde aardappelschijfjes.

Dat gaat als volgt:

Schil de aardappels, snij ze in schijfjes en frituur ze. Makkelijk zat.
Hak de bloemkool in stukken, en breng aan de kook. Niet te lang, dan blijft het lekker knapperig.
Strooi paneermeel op een snijplank, strooi daar zout en kruiden over, even met een vork goed mengen, en haal daar de pangafilet doorheen. Zo, dat er lekker veel paneermeel aan blijft kleven.
Voor het kaasgehakt heb je nodig: 1 snee brood, flink wat kaas, een teen knoflook, een halve ui (of een hele) en wat paprikapoeder. Doe dit in de keukenmachine. Als het mengsel te droog is, doe je er een ei door, zodat je er een lekker bal van kan draaien. Dit lekker afbakken, en Ilse smult.

Klinkt niet moeilijk, toch?

Ik slaagde er desondanks in om de aardappelschijfjes totaal oneetbaar zwart te frituren, de pangafilet te laten verkolen, het kaasgehakt aan te laten branden en de bloemkool tot snot te koken.

Geen flauw benul hoe dat me in vredesnaam gelukt is. Ik ben op geen enkel moment van mijn normale routine afgeweken. Dus niet al te hoog het vuur opgezet, de vis regelmatig gekeerd, de bloemkool op het juiste moment wat lager gezet, en de frietenpan niet al te hoog gezet.
En toen dat allemaal (naar mijn idee) goed liep ben ik, zoals gewoonlijk even op het balkon een rokertje op gaan steken.
Dit doe ik altijd, en nog nooit is er ook maar 1 ding zo gruwelijk misgegaan als afgelopen woensdag.

Toen ik de ravage in de pannen bekeek, zonk de moed me in de schoenen. En met een goed gevulde maat 43 was daar erg weinig plaats.

Normaal gesproken als iets in de keuken mislukt, sta ik eerst minuten lang heiligen af te stoffen, vrouw, kind en katten de keuken uit te foeteren, de pannen en ingredienten de schuld te geven en uiteindelijk mezelf uit te schelden. De meest wilde scheldwoorden van frustratie vliegen langs mijn lippen in het luchtledige.
Ilse verdwijnt onder het bed, Claus en Colette verdwijnen sidderend van angst via het kattenluikje naar buiten, en Jente kijkt vanachter de spijlen van haar box totaal verbijsterd met grote ogen naar papa.
Deze keer leek mijn furie niet los te willen komen. Met een vermoeide zucht liep ik langzaam naar de slaapkamer om daar tot 1085 te tellen. Aangekomen bij 4,5 besloot ik manmoedig dat ik niet ging vloeken, en dat ik naar de snackbar zou rijden om daar dan maar een portie friet en een kingsize frikadel te halen.
Ook lekker.

Nadat we dat op hadden gesmuld, heb ik op het balkon gestaan (de keuken heeft nog minimaal 3 weken nodig om de roetige verkool lucht van woensdag kwijt te wasemen) genieten van het gejuich vanuit de Kuip. Ik ben geen voetballer, ik geloof dat feijenoord moest spelen, maar wie er gewonnen heeft, weet ik niet en boeit me ook niet. Het was gewoon machtig om te horen.

Gisteren zou Ilse koken. Ik was wat later thuis, want men had besloten om zowel op de A1, A28, A12, A20 en A16 heel moeilijk te doen over doorrijden.
Spruiten zouden het zijn. Met sateburgers voor mij, en gepofte aardappel.
De spruiten en de sateburgers gingen mis. Want ook Ilse was er met haar hoofd niet bij. In elk geval niet bij het koken.
De spruiten waren vorstelijk doorgekookt, de sateburgers net zo zwart als mijn vis van woensdag. De aardappel was goed, maar dat was dan ook geen kunst, want die werd gepoft in de magnetron. Dat kan bijna niet misgaan.
Dus maar ribben laten komen.
 Ook lekker...

Ik denk dat we onze extra uitgaven aan eten wel gehad hebben deze week.



Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Bijzondere mensen, een observatie.

 Reizigers. Passagiers. Ze zijn er in alle soorten en maten. Het kleine kereltje van een jaar of 9, die de trap af kwam, zeulend met de veel...