Als ik een mondstuk moet kopen, ben ik in de regel in een half uurtje klaar. Het bevalt? Fijn zo! De poeplap trekken en wegwezen.
Schoenen kopen: Past het? Zit het lekker? Ziet het eruit en voelt het alsof het kwaliteit is? Ja? Prima, poeplap trekken en wegwezen! (Mijn record staat op 3 minuten en 36 seconden, en dat was inclusief passen en afrekenen).
Truien koop ik al helemaal zonder te passen: record: 1 minuut 32 seconden.
Broeken pas ik alleen als Ilse erbij is, en dan alleen omdat het moet. Anders niet. Dat levert op zich wel broeken op die beter passen, maar dat terzijde.
Maar als ik een agenda moet hebben, dan sta ik soms wel 3 kwartier in een winkel. Alle agenda's gaan door mijn handen. Er wordt raad gevraagd aan de agenda-verkoop-meneer, en nog meer exemplaren worden uit het magazijn gezeuld. Blaadjes worden omgeslagen.
In dit exemplaar zit geen scheurhoekje.
In dit exemplaar zit een lelijk draadje.
In dit exemplaar kan ik met mijn grove, linkse hanenpoot mijn aantekeningen en afspraken net niet kwijt.
Dit exemplaar is veel te groot.
Dit exemplaar is veel te dik.
Dit exemplaar raak ik kwijt, want veeeeeel te klein.
Dit exemplaar is niet handig, want die moet ik kantelen.
Dit exemplaar is niet handig, want ik mis een weekoverzicht.
Dit exemplaar is niet handig, want...
Dit exemplaar is niet...
Dit exemplaar is...
Dit exemplaar....
En uiteindelijk verlaat ik de winkel, een totale wanorde aan half opengeslagen agenda's achterlatend.
Omdat ik mezelf ken, begin ik meestal in oktober al met zoeken naar een agenda, want als ik dat pas in december doe, kan ik er gif op innemen dat ik niet voor half januari eindelijk eens een agenda heb, en dan ook nog een die niet helemaal mijn keuze is, want die zijn dan allemaal al weg. Vooropgesteld dat ik eindelijk eens weet wat ik wil.
Zo ook mijn agenda voor 2016. Ik wilde eigenlijk weer een Ryam.
[Ryam is een oud en degelijk, goed merk agenda's. Die moest en zou ik hebben, opgedrongen door mijn moeder, toen ik nog op de middelbare school zat. Want het was saai, er zat geen afleiding in, en dus was het goed als schoolagenda. Exact dat wat je als tiener NIET wil. Gelukkig waren die er toen ook al niet in overvloed, dus meestal had ik wel enige keus.
Maar sinds ik volwassen ben, en niet meer zo zit te springen om al die afleiding, vond ik die altijd wel prettig.]
Maar ja. Ook Ryam kent verschillende versies, uitvoeringen en edities. En ja.... Elk jaar verandert dat, dus elk jaar sta ik volslagen uit het lood geslagen te schutteren in de betreffende agenda-verkoop-winkel. Ik begin te morren, te aarzelen, te knotteren en te twijfelen; kortom: ik ben even een shoppende vrouw, die haar man tot wanhoop brengt.
Inmiddels was Ilse naar de Kruitvat voor Jente's voer, luiers en had ze de uitverkoop-hoek van de Hema wel 4 keer minutieus doorgespit op zoek naar god mag weten wat.
Ik was nog niet klaar. Want het was niet goed, of het deugde niet. Het was niet handig, of gewoon niet handig. Het was mijn smaak niet of ik vond het gewoon ondingen.
FOR CRYING OUT LOUD, COSTER!!!! HET IS EEN FAKKING AGENDA!!!! MAAK TOCH GEWOON EEN KEUZE!!!!!!
Nee. Zo kan dat niet.
Maar juist toen ik al ontmoedigd de winkel wilde verlaten, keek ik toch maar weer even bij de organizers. Een klappertje waarin ik zelf een agenda kan doen. En dan blijft die klapper (van leer) dus mijn leven lang bij me. Ik kan er mijn lesroosters in doen, ik kan er paperassen in kwijt, wat pasjes die mijn portemonnee onnodig dikmaken, enzovoort.
Eindelijk een agenda die me kon bekoren. Zoiets had ik nog nooit eerder. Wat een uitvinding! Waarom heb ik daar nog nooit eerder naar gekeken. Apetrots was ik, dat ik mijn keuze in minder dan 3 uur had kunnen maken.
Euforisch liep ik met Jente en de kinderwagen naast Ilse naar huis.
Alwaar ik me ineens herinnerde dat ik al eens eerder zulks had.
Waar ik ook moeite mee heb: tassen kopen. Ik koop nooit tassen, want de meeste zut die ik nodig heb, gaan in mijn trompetkoffer, en voor de rest had ik een kerstpakket-sporttas van Arriva. Tot ik ontdekte dat mijn dempers daar wel erg beschadigd uitkomen. Toen ging ik over naar een kerstpakket-aktentas van de KMar. Die bleek de jaren niet helemaal doorstaan te hebben. Vastzittende ritsen, scheurende binnenkanten en een handvat dat tot mijn ongenoegen niet bestand was tegen het gewicht van:
1 map,
3 klappers,
4 dempers,
2 trommelstokken,
5 etudeboeken,
1 flesje olie,
6,5 pennen,
1 a 2 agenda's,
een leesboek,
een microfoontje,
een lessenaarlampje.
diverse kleine zut.
Dus ook daar moest iets nieuws voor komen. Ik heb alle online tassenwinkels wel zo'n beetje bekeken. Maar alles wat ik zag was te slap, te groot, te klein, had te weinig vakken, te weinig bergruimte, of was simpelweg gewoon te duur.
Ik wilde eigenlijk de moed al opgeven, tot iemand via facebook me benaderde met een mooie aanbieding. Hij had nog een chauffeurstas liggen, die qua maat groot zat was. En van leer. Omdat hij net als ik muzikant is, en buschauffeur was, wist hij ongeveer wat ik bedoelde, en hij had het.
Ik ben bij hem gaan kijken, en als een kind zo blij, verliet ik zijn huis na een paar koppen koffie met een prachtige, degelijke tas, waarin mijn dempers veilig opgeborgen kunnen worden, waar ik al mijn bladmuziek en parafernalia kwijt kan.
Hiernaast een prachtige afbeelding van de facebookpagina van PVV-rukkers.
Het geeft een beschrijving van Henk, een timmerman, die na 34 jaar niet verder is gekomen dan een oude FIAT Panda. Eronder wordt een beschrijving gedaan van Ali, een Nigeriaan, die na 3 weken in Nederland te zijn al een dikke BMW kan kopen. En dat wordt dan als #Feit gepresenteerd.
Veelal vind ik dit soort "feiten" hooguit getuigen van een rare fantasie, maar bij deze schoot ik in de lach.
Als het al een #Feit zou zijn, is Henk een bezopen slechte timmerman, of hij moet inderdaad eens naar een afkickkliniek gaan. Dan kan hij na 34 jaar ook best iets beters kopen dan een oude FIAT panda. En aan de andere kant: Als iemand die pas 3 weken officieel Nederlander is, dan heeft hij dus in die 3 weken kans gezien om een enorm bedrag aan BTW en BPM af te dragen aan de staat. Dan mag hij best eens een dik betaalde masterclass geven aan Henk. Dat die ook beter met geld kan omgaan.
Uiteraard, als je vraagt naar onafhankelijke bronvermelding, geeft de beheerder van PVV-Rukkers niet thuis. Hooguit krijg je een pamfletje van Wilders, maar niks waar gewoon objectief de waarheid wordt verteld.
Ik vond dit behoorlijk komisch, en vroeg me af onder welke met mos en algen bedekte steen deze rukkers liggen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten