Nummer 12....

12 x is scheepsrecht...
Na 11 x te hebben verkondigd dat, gelooft niemand me nog.

Vanmorgen zat ik dus om 0800 bij een huisarts die zich afvroeg waarom ik in vredesnaam een stoppoging ondernam, op een moment dat dat totaal niet aan de orde had moeten zijn. Achteraf (kijk je een koe in haar kont) vroeg iedereen zich dat af, behalve de gespecialiseerde verpleegkundige...
Diezelfde huisarts heeft mij medicatie voorgeschreven... Een antidepressivum, dus voor mijn geestesoog kreeg ik visioenen van een Marnix die krijsend van jolijt zijn 12e stoppoging gaat ondernemen. Brullend van het lachen, ben ik de minst aangename persoon ter wereld. (En ik ben, volgens ingewijden, al legendarisch onbeschoft dus tel uit de winst die de wereld om me heen gratis en voor niks, krijgt).

Die medicatie, bestaat uit hoofdzakelijk chemicaliën. En omdat ik die medicijnen slik, terwijl ik nog een weekje lekker door mag paffen, vul ik mijn lijf dus af met een dosis chemische troep waar je u tegen zegt.
Ik ben ook eigenlijk gek dat ik het nog eens doe. Al die chemische troep in je lijf, dat kan niet goed voor je zijn...

Op de zoveelste "stoppen met roken brochure" staat de mededeling dat ik een gunstige stop-datum moet kiezen.
Als inmiddels veteraan wat stoppogingen betreft, kan ik melden dat dat volstrekt nutteloze informatie is. Er is namelijk geen gunstige datum om te stoppen. Want er is altijd wel iets dat een peuk noodzakelijk maakt:
-Een leerling die je tot wanhoop drijft.
-Post van instanties die iets van je willen.
-Een midden in de nacht wakker brullende baby, die naar de ehbo moet.
-Een vrouw die naar de huisartsenpost moet.
-Een mede-weggebruiker die besluit om een ogenschijnlijk vredig wegbeeld ineens te veranderen in een pandemie van remmerij, bizarre uitwijkmanoeuvres, niet-meer-zo-binnensmonds-gevloek, wapperende middelvingers, en zweterige handen.
-Een zenuwslopend concert.
-Een bloedafname (je weet wel: dat ze een naald in je lijf rossen).
-Ruzie met je vrouw.
-Een gezellige repetitie.
-Een glas wijn met vrienden of collegae.
-Opstaan, koffie zetten, peuk.
-Avondeten, koffie, peuk.

Kortom: roken is voor een verslaafde gewoon een noodzaak, en dus is er geen gunstige stopdatum.
Dan komt het neer op pillen vreten, stoppen met roken, pillen blijven vreten, en als vervanger van het rokende staafje een geraspt worteltje in mijn giechel douwen.

Deze medicatie is natuurlijk niet zo direct voorhanden. Dus maandag mag ik ze halen. Dat wil niet zeggen dat ik maandag gelijk stop met roken, want eerst moeten die pillen hun werking krijgen, en dat duurt een week, tot 8 dagen. Dus de maandag daar weer op (dat zal 1 of 2 december zijn) stop ik met roken. Waarschijnlijk na de ochtend peuk, of daaromtrent.

Ik zie er verschrikkelijk tegenop.
Want ik ben ook niet blind voor het feit dat ik dus al 11 keer er niet in ben geslaagd om blijvend te stoppen. En waarom zou het deze keer wel lukken? Heb ik betere redenen om te stoppen? Nee, want na het longkanker epistel in mijn leven, ben ik ook niet gestopt. Dus een baby is, met alle gevoelens erbij, ook geen reden om te stoppen.
Geld? Nee, dat heb ik structureel tekort, en toch rook ik. En in de periode dat ik niet rookte, hield ik dat geld niet echt over. Hoe dan ook niet. 
Het enige voordeel dat ik nu wel heb: mijn vrouw. Die me actief zal steunen, en mijn (extra) bijkomende lompheid en onvriendelijkheid kan opvangen.
Ik zie ook op tegen het feit dat mijn metabolisme zich aan zal passen. Ergo: dat ik dikker word. En ik ben al op het randje. (Gisteren zei de dieetist: dat ik in 5 weken tijd wel 2 ons was afgevallen, en in buikomtrek 2 centimeter slanker ben geworden. Dus sinds ik bij de dieetist ben, ben ik een heel klein beetje afgevallen, en 4 centimeter slanker geworden, tijd om de broekriem aan te halen!).
Telkens als ik stopte, was ik in principe vrijgezel, en dus had ik niemand om me heen die ik kon lastig vallen met moeilijke momenten. Op zich wel prettig voor die afwezige mensen. Nu ben ik dus getrouwd, en zal Ilse de volle laag krijgen. Ook sneu...
Wat moet ik in vredesnaam doen met die nutteloos bungelende arm, als er geen sigaret inzit? Wat doen niet-rokers met hun handen? Wapperen die dan zomaar een beetje in het luchtledige? Nooit op gelet eigenlijk.
En niet onbelangrijk. 11 x heb ik me lullig gevoeld, omdat ik toch weer begon.

Vrees niet: ik zal me niet aansluiten bij allemaal huisvrouwenclubs als clean-air en dat soort griezelige stichtingen die geen ander oogmerk hebben dan rokers te benadelen, te schofferen, als tuig te benaderen en behandelen. Met dat soort schorem wil ik niet geassocieerd worden. Voor het schofferen van mensen heb ik geen sigaretten nodig, dat lukt me zonder ook wel.

Het stoppen met roken is altijd een worsteling geweest. Voor mij, voor velen met mij. Ik hoop dat ik deze keer als winnaar uit de strijd kom. Ben wel wijzer geworden, ik ga niet op voorhand zeggen dat ik win. Wel kan ik op diezelfde voorhand zeggen dat ik mijn uiterste best ga doen. En nee, dat is geen kwestie van de knop omzetten. Er zijn een paar mensen die dat wellicht kunnen, de rest die dat zegt, heeft geen flauw benul waar ze het over hebben (en meestal zijn dat die griezelige etterbakjes van voorgenoemde stichting).
Maar omdat ik als bon vivant toch mijn tong weer beter wil kunnen gebruiken om smaken te proeven, meer geld wil overhouden, en later toch iets van conditie wil hebben om met mijn dochter te kunnen spelen, en omdat ik nu eindelijk eens van die rottige verslaving af wil komen, ga ik maar weer mijn best doen.

Als je me succes of sterkte wil wensen, mag dat.
Ongeloof uitdrukken, of gebrek aan vertrouwen, mag ook.
Tips: mag ook, als je denkt dat je een nuttige hebt. Minder nuttige tips, liever niet.
Ilse sterkte wensen mag zeker...
Medelijden met Jente is volstrekt overbodig.