Slapen...

Slapen...
Even los van mijn apnoe, is dat in een gezin met een baby nog geen sinecure. Dat kleine hoopje mens weet, ondanks haar gebrek aan jaren, het hele huishouden naar haar handje te zetten. Want uiteraard is het in de nacht vaak dat ze ineens wakker wordt, en denkt:"Heh ja, laten we lekker gaan kakelen, spelen, huilen, luiers overvol kakken, kletsen, ergo: vaders en moeders wakker maken én houden". Blijkbaar moeten haar stembanden getraind worden, en is de vroege ochtend (uiteraard na net ff te weinig slaapuren van pa en ma) daar het tijdstip bij uitstek voor.
Heeeeel soms is het een kwestie van een verloren speen terug die waffel indouwen, maar vaak heeft het meer om het lijf. Dan moet er even ge-sujaaahd worden. Er moet een klein warm flesje troost in (geen alcohol, maar het effect is hetzelfde), en soms gaat het zelfs zover dat moeders maar een matras pakt en bij Jente op de kamer gaat slapen, omdat ze daar rustig bij blijft.
Ik hoor het niet. Dit is geen onzin, of een poging om me er met een jantje van leien af te maken. Ik hoor het niet. Zelfs als de babyfoon op standje burengerucht naast mijn oor staat, hoor ik het niet.
Toen Ilse in het ziekenhuis opgenomen was, was ik dus ook als de dood dat ik Jente in mijn slaap zou laten brullen. Raar genoeg gebeurde dat dus niet. Maar als Ilse thuis is, ben ik in coma, en kan men een bom afschieten naast mijn oor, ik slaap lekker door.

De afgelopen week waren er twee nachten dat ik zonder mijn CPAP sliep. Ik ben wat vermoeid, ik denk doordat ik een verkoudheidje onder de leden heb, en op het moment dat ik in bed stapte, was ik weg. Ilse schijnt mijn boek uit mijn handen getrokken te hebben, mijn lichtje uitgedaan. En daar heb ik dus niks van meegekregen.
De twee dagen die erop volgden, waren de hel op aarde. Moe, last van mijn neus, last van mijn strot, katterige hoofdpijn.
Maar Ilse kreeg het terecht, niet voor elkaar om mij in mijn slaap mijn masker op te zetten. Heeft ze ook niet geprobeerd.
Vannacht was ik iets minder gaar, en voor ik in slaap viel, zette ik dus wel mijn masker op. Wat een verschil. Het is serieus verbluffend. Ik heb minder last van neus en strot, geen hoofdpijn en ik ben weer lekker fris. Voor mij dus het bewijs dat mijn CPAP wel goed werkt.
Ik heb Ilse dan ook geinstrueerd dat ze me wakker moest maken als ik in slaap viel zonder masker.

Er zit wel een heel erg groot nadeel aan dat masker.
Stel je voor: je hebt een avondje lekker aan de palm gezeten, en ter besluit eet je een broodje shoarma met een lading verse knoflooksaus, waar je U tegen zegt. Dan heb je de volgende ochtend toch best wel een dooie rat in je mond.
Als ik mijn masker gedragen heb, is mijn mond de volgende ochtend zo droog als een woestijn, en dan overdrijf ik niet. Ik kan met mijn tong de pannen schoon schuren, en dan hou ik nog over ter verkoop aan een professioneel schilders bedrijf.
Op zich is dat hele erge droge niet zo erg. Het smaakt wat muf, maar met een paar slokken water is dat over. Met die slokken moet ik overigens oppassen, want door de droogte werkt mijn tong niet helemaal mee, dus evenveel kans dat ik het water op alle mogelijke plekken krijg, zelfs tot in mijn luchtpijp, maar alléz. Het is overleefbaar.
Maar als het wat minder droog is, en er nog een laagje slijmerig vocht in mijn mond achter gebleven is, dan ga ik dood van mijn eigen ochtend meur. Ochtend meur met een niet droge mond, is al hoogst kwalijk, maar ochtend meur met een bijna volledig uitgedroogde mond, is abject. Ranzig. Walg-opwekkend. En dan heb ik nog niet eens een palm gedronken of knoflook gegeten. Mijn maag komt in opstand tegen mijn mond. Mijn neus krijgt spontaan wegloop-neigingen. Wat een hel. De open rioleringen van de middeleeuwen zijn er niks bij.
Vanmorgen ook weer. Ik had eigenlijk voor gisteravond een heerlijke beenham gemaakt. De poes dacht daar helaas net zo over en toen ik thuiskwam, was mijn rechtmatige eigendom, waar ik me zo op verheugd had, verdwenen in de maag van een boosaardig kattenbeest. Zonde.
Ik stond op, zag dat Ilse verdwenen was naar de kamer van Jente, en ging naar buiten om een peuk te roken. Vooraleer ik dat deed, spuugde ik de ranzige zut van een nachtje CPAP in de gootsteen, en ik zweer het: ik zag hoe dat spul gaten begon te branden in het glazuur. Snel de kraan erop om erger te voorkomen. De chemische reactie die ik vreesde, bleef gelukkig uit.

Nu ben ik niet zo van de ochtend-affectie. Ik blijf in de vroege ochtend gewoon een stuk sjaggerijn, en daar heb ik vrede mee. Dus Ilse krijgt pas een kus van me, nadat ik koffie/peuk/tandpasta op heb,
Maar in sommige gevallen moet ik Jente even uit bed halen. En in sommige van die sommige gevallen moet dat voor ik ben toegekomen aan de tandpasta. Met angst en beven, en in de zekerheid dat Jente dood neervalt als mijn adem langs haar huid strijkt, til ik haar op.
Niks is minder waar. Gelukkig! Met een grote en gulle lach kijkt ze naar me op, en strekt haar handjes naar me uit.
De enige die echt last heeft van die CPAP meur, ben ik zelf. Om vervolgens, een uurtje later geconfronteerd te worden met een volle luier, waarin uiteraard door Jente met haar hielen getrapt moet worden. Het zat tot in mijn haar...

Zo kan de zaterdag beginnen. Ik moet naar Middelharnis. Daar ben ik nog nooit geweest. Dus ik ben heel benieuwd of dat een leuk dorpje is.