Update :)

Lezerswaarschuwing: een hoop gejeremieër over van alles wat...

Zo, nu ik dat gezegd heb, kan ik even lekker gaan ranten over het stoppen met roken bijvoorbeeld.
Ik heb heuse vreetbuien. En vaak heb ik het niet eens in de gaten. Dan is er ineens een heel doosje smints op. "Sorry lief, had je ook nog gewild?" Tijdens het autorijden is er ineens een heel doosje autosnoepjes op.
Als ontbijt een zak pepernoten wegknagen, en vervolgens een zak geschrapte wortelen. Ik lijk verdorie wel een zwangere vrouw. Toen Ilse er wat van zei, keek ik lichtelijk schaamtevol en betrapt op. Of ze wat voor me kon doen, want volgens haar had ik het er wat moeilijk mee, gezien mijn vreetbui. "Vreetbui? IK?? Welnee", zei ik terwijl ik heimelijk de laatste pepernoten min of meer charmant trachtte door te slikken.

Koffie... Mijn kopje koffie, het begin van een "goeie"dag. Omdat de smaak van koffie erg doet lonken naar die broodnodige eerste ochtendpeuk, heb ik er om mezelf te beschermen maar een slok melk en 2 (soms 3 of meer) klonten suiker bij geflikkerd. Koude koffie is niet te haggelen, maar stel je eens voor: koude koffie met melk en suiker. Dat is echt alsof de duivel over je tong pist.
Goed, de meeste barista's zijn tegenwoordig best in staat om een goede capucchino te maken. Maar toch, de laffe smaak van melk en suiker in iets dat een lekker sterk bakkie troost moet zijn, is voor mij toch een gotspe.

Iets heel anders.
De zijstraten aan onze straat worden van nieuwe rioleringen voorzien. Happy-Happy-Joy-Joy. Ik ben oprecht blij voor ze. De mensen in die wijkjes kunnen nu met gerust hart gaan kakken, zonder bang te zijn dat hun excrementen bij de buren omhoog spuiten.
Maar nadelen levert dat ook op. Want in onze straat, waar al sinds de jaren 50 niks meer aan modernisering gedaan is, heeft een parkeerplaatsen tekort. Dat wil zeggen: als iedereen zijn auto voor de deur kan zetten, gaat t net. Maar als er straten afgezet zijn, gaat het niet. Gewoon niet.
Dus wordt men gedwongen om de auto een ietwat.... creatief  neer te zetten. So far, so good.
Ik ben de lulligste niet, en vind het juist wel een uitdaging om die grote auto van mij toch kwijt te kunnen op plekken waar het eigenlijk, normaliter niet mag (Of kan). (En waar ik het normaliter ook niet zou doen, want ik ben nu eenmaal een brave, gezagsgetrouwe burger).
Tot ik op een gegeven moment op dinsdagavond mijn auto had weggezet (zeer creatief, en ook best knap gedaan, al zeg ik het zelf) en op woensdagochtend er een roedel parkeerwachten rond mijn auto stonden, in opperste concentratie aan het vergaderen. Ze hadden nog net de koffie niet op het dak van mijn auto gezet. Ik liep naar buiten om een vrolijke noot aan deze vergadering toe te voegen. Hun commentaar luidde: jij mag daar niet parkeren. En omdat ik ze zonder blikken of blozen gelijk gaf, bleef de preek verder in de keel van de aanvoerder steken. Ik vervolgde met dat ik er niks aan kan doen dat de gemeente geen investering doet voor de 21e eeuw en dat met het afsluiten van zijstraten het parkeerprobleem alleen maar groter wordt.
Daaraan voegde ik toe, dat ik het iets te toevallig vind dat er normaal gesproken nooit stadswachten in onze wijk lopen, maar nu toevallig dat het bekend is dat er een veel groter parkeerprobleem ontstaan is, wel.
Daarop volgde een gestamel en geschutter tot en met van de lieve (ja, echt, het waren heus lieve mensen) stadsredders, en ze lieten mij mijn auto op een inmiddels leeggekomen plek zetten.
Uiteraard heb ik een klacht aan de gemeente gestuurd. Met alle punten dor en zakelijk (de ene ambtenaar naar de andere) genoemd. Daarop kreeg ik 3 weken (niet de beloofde 24 uur) later een antwoord, dat werkelijk nergens op sloeg. Tja. Parkeren en gemeenten. Dat gaat in huize Coster toch niet altijd goed.

Weer iets anders.
Echt klassieke muziek. Na mijn eindexamen, heeft dat met uitzondering van wat koorbegeleidingen niet echt een heel grote rol in mijn leven gespeeld.
De afgelopen week was het dus raak. Of ik maar eens even een paar Beethoven symfonieen wilde meespelen. Nou, ik bekeek de speellijst, zag allemaal oude bekenden en nieuwe bekenden staan, en dacht:"Ja! laat ik dat eens doen".
De aanvoerster van de trompetten wilde graag op duitse trompet spelen, want Beethoven was Duits. Gelukkig heb ik diverse collega's die zo'n platliggende zijspanner hebben, dus dat was makkelijk geregeld. En verhip: dat klonk nog best bekoorlijk ook. Maar ik ben blijkbaar te klein geschapen. (Mijn handen that is) want na elke repetitie was mijn linkerpink uit zichzelf niet meer in staat om zich enigszins naast de bijbehorende ringvinger te positioneren. Pure zelfkastijding dus. Maar het was een feestje om weer eens écht klassieke muziek te spelen, met jonge (en in een enkel geval iets minder jonge) musici. Die er echt voor willen gaan, en echt iets gaafs neerzetten. Twee niet heel erg eenvoudige symfonieen van meneer Ludwig, en dat zonder dirigent.
Ik vond het geniaal leuk en hoop vaker mee te kunnen doen.
De naam van dit orkest: De Klankkast. Kijk maar eens op hun site (facebook, www, wikipedia, of in de papieren krant).

Direct na dit concert moest ik naar een heel andere locatie. Urk. Want daar moest een cd van het Urker Christelijk Mannen Visserskoor worden gepresenteerd.
Uiteraard kwam ik in de file (op zaterdagavond? Mensen toch, ga naar huis. Naar je potten en pannen, maar laat fatsoenlijk werkende musici er toch gewoon door!), en was ik maar nét op tijd om nog mee te kunnen spelen.
Dat koor, bestond tot mijn grote voldoening uit stoere, knoestige Urker vissers(zonen) waarvan de helft toch echt jonger dan 40 was.  En galmen, die gasten. Fortissimo was gewoon loeihard, en nog zuiver ook. Mijn korte stoppelhaar werd door dat geweld gewoon naar voren geblazen. Maar ook heel intiem konden ze zingen. Gelukkig, anders had ik nu een blijvende tuut in mijn oren.

Op de terugweg kwam ik erachter wat code oranje van het knmi betekent. Veel regen, hele heeeele harde windstoten (en dus slingeren, zelfs met de sportstand van mijn auto) en slecht zichtbaar wegdek. Hoewel dat aan de overheid ligt, die te laat, te weinig en te goedkoop onderhoud pleegt aan 's lands wegen, en uit verkeerde bezuinigingen de verlichting uit laat.

Maar hey: het was een mooi muzikaal weekend.