Jentenzo.

Een paar weken terug vierden we een heel kleine vakantie in Frankrijk. Om dit te kunnen doen, brachten we Jente naar onze schoonouders.
De volgende ochtend, vertrokken we, nagewuifd door schoonmoeders, met Jente op haar arm. Jente, die wel heel erg beteuterd keek, toen wij wél en zij niet in de auto vertrok. Of was dat mijn perceptie en kan een kind van 7 maanden nog niet beteuterd zijn?
Gedurende de hele reis zat ik toch wel met een (heel klein) knoopje in mijn maag. Mijn arme kleine Jente. Zou ze ons missen? Was het huilen-gieren-brullen?
Uiteraard, niks van dat al. Ons kleine meisje heeft zich bij opa en oma prima vermaakt.

Omdat er nogal wat verplichtingen zijn in ons leven, hebben we de beslissing genomen om Jente 1 dagdeel per week bij een KDV onder te brengen. De donderdagochtend. Afgelopen week zijn we even wezen kijken.
En objectief bezien, ziet het er allemaal goed uit. Lieve meiden die goed zorgen voor en spelen met kinderen. Het is er schoon. Niet vrij van virussen, maar schoon.
En hulde voor die meiden, want waar Ilse en ik gruwelen van ranzige dikke groen-gele stromen snot die uit kinderneusjes druipen (serieus, ik moet daar zelfs een beetje van kokhalzen, terwijl ik bij de meeste filmpjes uit mijn minder fraaie collectie niet verblik of verbloos) graaien die dames gewoon een doek, en boenen die kinderen zonder probleem schoon. Klaar om nog een uurtje buiten te spelen.
Na het invullen van ellenlange vragenlijsten over eten, ritme, aandoeningen, slapen, knuffels, luiers, medicijnen, schoenenhoesjes, buitenspelen, dierentuinen, huisartsen en knuffelen waren we overtuigd dat dit wel goed zou zitten.

So far, so good.

Afgelopen donderdag mocht ik Jente langsbrengen voor haar eerste ochtendje tussen allemaal huilende, spelende en kirrende kinderen van 0-2 jaar.
Ons kennende, was het goed dat we de avond ervoor al alle spullen klaar hebben gezet. Speen, knuffel, rompertje, rokje, broekje, truitje, jasje schoentjes, sokjes, speciaal voer (want overgeven doet ze nog steeds) reserve kleren, slaapzakje, maxicosi, flesje etc... Een volksverhuizing want ze bleef er wel 5 hele uurtjes. Een hutkoffer vol zut die ze waarschijnlijk niet nodig heeft, want ze gaat wel 5 hele uurtjes uit logeren.

Jente is gelukkig niet heel eenkennig, en heeft god zij dank papa's ochtendhumeur niet overgenomen. Want waar ik als een halve tamme, met ongekamde haren en dito baard wat glazig voor me uitstaarde in de wachtruimte van het kinderdagverblijf, was Jente al heel vrolijk aan het flirten met een van de leidsters. Die mij heel vrolijk vroeg hoe het met mij was (want hoe het met Jente was, had ze al wel gezien). Ik probeerde op mijn hoffelijkst te zeggen dat het prima ging. Ik hoop dat dat ook zo overkwam, maar ik ben bang dat er iets uitkwam in de trant van: "gdprmfdsrgahoor, fndaggg".
 Niet dat ik slecht geslapen had, of niet uitgerust ben. In de vroege morgen ben ik gewoon niet zo voor consumptie geschikt. Daarom ben ik ook altijd blij als ik lekker in mijn eentje mag file rijden... Vloekend en tierend op die ezels die niet kunnen rijden zonder brokken te maken, word ik dan langzaamaan een vriendelijk mens, zodat ik tijdens de repetitie gewoon mijn eigen ikje weer ben.

Maar ja... Een baby heeft nu eenmaal niet het immuunsysteem van een volwassen mens, en dus kwam Jente thuis met een lekkere verkoudheid. Temperaturen die zo laag gaan als 35,4 tot zo hoog als 38,9. Jente kwam thuis en stortte direct in een onrustige slaap. Veel piepen, veel last van snotterigheid, en algehele malaise.
Stiekem ben ik woedend. Mijn mooie dochter, besmet met een virus. Welke draak heeft mijn meisje aangestoken? Maar ja. De draak in kwestie zal daar zelf weinig aan kunnen doen.
Dus uiteraard, alsof de duivel ermee speelt: vrijdagavond, na sluitingstijd, heeft Jente geen fatsoenlijk volgeplaste luier meer, 38,4 koorts, weinig eten en veel jammeren. Dus naar de huisartsenpost.
Alwaar een arts zat die mijns inziens jonger was dan ik me een afgestudeerde arts kan voorstellen. Maar hij kwam, zag en zei dat het allemaal niet ernstig was. En dat we maar wat paracetamollen moesten geven.

De duivel speelt sowieso een beetje vuile spelletjes met onze kleine menagerie. Want gisteravond viel ons al op dat de vaatwasser bleef hangen op een bepaalde tijd. Gelukkig net aan het einde van het programma. Vanmorgen deed het ding helemaal niks meer.
Nou goed, helemaal niks is misschien wat overdreven; er kwam een vreselijk lawaai uit, maar schoon werd de vaat niet. Als ik ergens een bloedhekel aan heb, is het aan apparatuur die dienst weigert. Daar heb ik totaal geen geduld voor. En mijn geduld staat (inter)nationaal niet bekend om zijn ongelimiteerdheid.
Dus de plaatselijke ijzerboer gebeld: weghalen dat ding. Het levert ons wel een mooi ruime keuken op, waarin ik mijn kont kan keren zonder dat ik bang hoef te zijn de pannen van het vuur te stoten. En meer ruimte voor nog meer lundia-opberg-planken. Prima. En op zich sta ik niet heel erg afkerig tegenover de afwas doen. Uit het verleden weet ik dat ik al afwassende, heerlijk voor me uit kan mijmeren en fantaseren. Dus elk nadeel heeft voordelen.
 Maar uiteindelijk zal er wel een andere vaatwasser voor in de plaats komen. Want ik kan me zo voorstellen dat we het uiteindelijk toch wel prettig vinden om de rustige tijd na het slapengaan van Jente toch anders willen benutten dan met de armen in het sop.