Paasmis

Het is altijd weer even spannend. Navigeren en parkeren op Schiphol.
Weliswaar hadden we toestemmingskaarten gekregen, om op een plek te parkeren, waar dat officieel alleen aan heel erg officiële personen in officiële hoedanigheden is voorbehouden, maar dan bén je er nog niet.
Ik krijg altijd een beetje bultjes als ik naar Schiphol moet. Ander soort verkeersborden, weggetjes die niet in mijn navigatie vindbaar zijn, aanwijzingen die veel te laat komen, zodat je rare capriolen uit moet halen en dan uiteindelijk verbodsborden die je opgewekt dient te negeren omdat je wél op een plek mag staan, waar het gewone publiek niet mag staan. En dan toch met het zweet op mijn voorhoofd staan te tobben omdat je net zal zien dat die parkeerkaart toch niet geldig is, en je van wat stugge parkeerbeheerders ook geen enkele vorm van meedenken of coulance hoeft te verwachten.

Maar verder hou ik van Schiphol. Dat is een wereld op zich, en als ik er doorheen loop vallen mij altijd de compleet lege blikken op van mensen die in een soort van trance lijken te verkeren vanwege de jet-lag. Het "vluchtige" karakter ervan spreekt me heel erg aan.
De vrolijkheid om vakanties en terugkerende mensen, de berusting van transferpassagiers. Ja, zelfs de behoorlijk ranzige prijzen voor een broodje met een sapje.
Het intrigeert me. Ik voel me er thuis, en dat is precies wat Schiphol wil, want mensen die zich thuis voelen, besteden er (teveel) geld.

De reden dat ik jaarlijks ten minste 1 maal naar Schiphol reis, is mijn baas. Die leent mij namelijk jaarlijks wel 1, maar soms ook 2 keer uit aan het luchthaven pastoraat. Want Schiphol heeft een luchthavenkerkje en daar zijn op zeer regelmatige basis diensten voor reizigers en medewerkers. En zo één a twee keer per jaar wil de pastor/predikant/dominee die dienst opgeleukt hebben met live muziek.
Dus, ik ben zeer tegen de mogelijkheden mijn eigen navigatie in, wél op de daartoe aangewezen plek aangekomen, dan sta ik voor het volgende dilemma. Ga ik in pak of ga ik in burger? In pak is het handigst, want het voorkomt dat ik kilometers door Schiphol moet dwalen met een pakkentas, trompetkoffer en lessenaar. Maar ik ben geen bevoegd opsporings-ambtenaar (hetgeen dat pak wél doet vermoeden). Ik ben niet opgeleid om ook maar iets te kunnen doen voor mensen die in nood zijn, en als de pleuris uitbreekt, sta ik daar met mijn bek vol (of waarschijnlijker: met mijn bek zonder) tanden.
Ga ik in burger, dan moet ik dus mezelf ergens omkleden. En dat is in het luchthavenkerkje geen echt serieuze optie. En half in pak, dat mag heel officieel niet. Daar moet de hogere legerleiding nog maar eens over nadenken. Over die uitzonderlijke situaties.
Ondanks dat wij werkzaam zijn bij de KMAR, is het uitgesloten dat wij zomaar naar dat gebedscentrummetje kunnen lopen. Nee, dat is achter de douane, dus geldige veiligheidsonderzoeken of niet: we moeten ons officieel aanmelden, een pas krijgen, en we mogen niet naar het toilet, zonder dat een van de medewerkers met ons meegaan.
Een vorige keer wilde Ilse mee met Jente, maar dat was uitgesloten, want we zouden dan de mogelijkheid hebben om Jente achter de grens te verkopen. Nu vond ik het grappig om de toenmalige luchthaven dominee een beetje te choqueren door te zeggen dat ik dat eigenlijk wel van plan was, en of hij niet toch wat kon regelen, maar hij trapte er niet in.

Hoe dan ook: dit jaar was het vriendje Martijn die met mij de paasmis zou doen, en na veel gedoe rondom inschrijven, pasjes krijgen, wandelingen maken wel of niet in pak, kwamen we aan in het nog steeds tijdelijke gebedscentrum.
Een kerk van 6 vierkante meter groot. Eigenlijk is het gewoon een kantoorruimte met wat religieus getinte versieringen en kasten vol met bijbels, korans, torahs en andere gebedsboeken in praktisch alle talen van de wereld.
Dat kan daar dus ook gewoon: alle geloven die daar komen om te bidden. Naast en door elkaar. Gewoon met respect voor elkaar. Niet zeiken, niet lelijk doen, maar gewoon bidden en verder niks.
Maar het is wél maar 6 vierkante meter.
Afgelopen keren dat ik er speelde, was het niet heel erg druk bezocht. Veelal transfer passagiers en wat medewerkers. Maar op kerstavond is er weinig animo voor reizen, geloof ik.
Soms waren er zelfs meer vrijwilligers van het gebedscentrum dan echte toehoorders aanwezig.
Dat maakt het spelen in elk geval praktisch, want we hoeven geen gekkigheid uit te halen, om te voorkomen dat we de eerste rij gelovigen totaal doof blaffen, zelfs als we uitzonderlijk zacht spelen.
De afgelopen paasmis, was het uitzonderlijk druk. Zo druk heb ik het nog nooit gezien daar.
In een ruimte van 6 vierkante meter stonden en zaten gewoon 30 mensen op elkaar gepakt te luisteren naar het verhaal van de pastor. En te luisteren naar de muziek. En mee te zingen met de muziek die we speelden.
Voor mij dit jaar geen afgeladen kerk in een duur deel van de stad. (Hoewel Schiphol uiteraard wel een kunstmatig duur gehouden stuk van het land is). Maar in elk geval geen enorme kerk die afgeladen zit (en waar zijn al die mensen op andere momenten?) maar een kerk van een paar vierkante meter die afgeladen vol zit. De vrijwilligster die bij de deur zat, moest op een gegeven moment buiten zitten, want het was helemaal vol. Vol met mensen die toch even tussen de vluchten door even een misje wilden bijwonen. Van alle nationaliteiten. Afrikaans tot Engels. Amerikanen en scandinaviers.
En na afloop heel veel gezellige en vriendelijke mensen te woord gestaan.
Dat was nog eens een dankbare klus.
Want ondanks dat het een behoorlijk digitale, economische en dynamische wereld is, dat Schiphol, is er toch tijd voor wat bezinning.
Stiekem denk ik dat dit een leukere manier is van een kerkdienst opluisteren is, dan nogal blasé weer voor een of andere hippe-kijk-mij-eens-met-pasen-en-kerst-naar-de-kerk-gaan-dienst.

Vriendje Martijn speelde de tweede stem, en maakte er op sommige punten met hele tegenmelodieën en versieringen een waar spektakel van, zelfs op het niveau van fluisterstil spelen. En het paasbrood en de koffie smaakten uitstekend.
Een dienst om vaker te doen.