Een vies verhaal.

Als iemand nog nooit trompet heeft gespeeld, zul je hem eerst moeten vertellen hoe hij geluid uit het ding krijgt.
In het geval van hele jonge kinderen zeg ik altijd maar dat ze een "poepie" met hun mond moeten laten. Stom natuurlijk, want veelal zijn die kinderen van de leeftijd dat poep en pies nog vreselijk hilarisch zijn, en de irritatie bij pa en ma tot ongekende hoogte kunnen doen stijgen. Maar het dekt wel de lading, en dus meestal is er instant "succes". Komen die kinderen dolenthousiast thuis om aan papa en mama te vertellen dat ze "poep" mochten roepen tijdens de les. Ik zie de omhooggetrokken wenkbrauwen van papa en mama gewoon voor me. Zijn ze net zover dat het random roepen van poep en pies tot straf leidt, en dus al redelijk verminderd zijn, wordt er op trompetles de opvoeding pijnlijk ondermijnd.

Heel soms vind ik dat ik wel wat trompet kan spelen thuis. Gewoon omdat het kan. Gewoon om even wat voor te bereiden. Even de routine te handhaven of wat leuke nieuwe dingen in te studeren.
Ik confronteer Jente niet heel vaak met mijn trompet. (Wél met muziek, maar dat geheel terzijde).
Toch weet ze de trompet altijd wel eruit te filteren als er muziek aanstaat, en ze weet ook heel goed dat ik trompet speel.
Dus als ik mijn trompet tevoorschijn haal, dan is ze er als de kippen bij. "Ook doen". "Samen doen". "Zelf doen".
Dan zit ik maar wat geluiden te maken, en drukt Jente enthousiast de ventielen in. Geweldig leuk vind ze dat.
Als ik mijn trompet van mijn lippen haal, en het is niet genoeg voor madam, dan pakt ze het ding vast, en duwt het terug naar mijn mond. Ik was namelijk volgens haar nog niet klaar, en zij ook niet. Altijd even oppassen, want ze snapt nog niet dat het aanzetten met enig beleid dient te gebeuren. Dit om te voorkomen dat je een tand door je lip krijgt of dat je je voortanden achter je huig moet gaan zoeken.
Ze wil soms ook zelf spelen.
In de regel stopt ze dan het mondstuk zó diep in haar mond dat er a) geen geluid uitkomt en b) dat ik bang ben dat mondstuk (en trompet) via de natuurlijke weg haar lijfje zullen moeten verlaten. Heel snel terugtrekken kan ik dan niet, want ik ben bang dat ik dan met het mondstuk ook haar tanden uit haar mond trek. Ten slotte zijn die dreumes-tandjes nu eenmaal geen partij voor een mondstuk van messing.
Omdat ze de techniek van het ademen in combinatie met trompet spelen nog niet echt snapt, ademt ze uit door het mondstuk, maar ook in. En ook dat vind ik toch wat griezelig, want ondanks dat ik mijn trompet regelmatig schoon (laat) houd(en), is het niet de schoonste. Hij is niet nieuw. En als ze dan heel erg inademt, door dat mondstuk, ben ik bang dat er zacht geworden hard, of hard geworden zacht haar strot invliegt. Moet er niet aan denken. Leg maar eens op de eerste hulp uit waarom er donkergroene klodders in haar luchtpijp zitten. 
Maar goed, alles ging goed. Tot ik haar dus voor ging doen dat ze een "poepje" met haar mond moest maken. Eerst zonder trompet. Dat lukte best aardig.
Toen een paar keer geprobeerd met trompet. Lukte niet, want ze douwde weer dat mondstuk tot aan haar stembanden naar binnen.
Nog een een keer voorgedaan.
Toen leek het Frankje (per ongeluk) te vallen.
Jente haalde diep adem, ik hield de trompet vlak bij, en ze liet inderdaad een poepje met haar lippen. Maar helaas: ze is ook een beetje verkouden. En nog helaser: de lucht kwam niet alleen door haar mond naar buiten, maar ook met volle kracht door haar neusje. En met de lucht kwam er uit haar neusje een werkelijk verbluffende hoeveelheid snot. Zoveel dat mijn mondstuk (ik speel aardig groot) compleet dicht gekoekt zat met die ellende.
Met een gul gebaar en een vriendelijke lach gaf ze de trompet weer aan mij:"papa doen!".
Ik ben niet vies van mijn dochter. Echt niet.
Ik kan volgemestte luiers zonder kokhalzen verschonen, zelfs als de kak tot haar nek komt.
Ook ben ik serieus niet te beroerd om haar snotterige snoetje schoon te boenen als de pegels in het groen tot haar kin (en verder) hangen, maar om vrijwillig op een door haar volgesnoten mondstuk te spelen, gaat me wel een straat of wat te ver.
Dus papa ging toch maar even niet spelen op dit mondstuk. Eerst de bagger eruit schudden, en dan in een pannetje kokend water, om de bacillen dood te koken.
Ten slotte is het mijn voornemen om dit jaar niet meer verkouden te worden. We weten immers allemaal dat één verkeerde hoestbui het einde kan betekenen van je auto.

Ik heb ooit besloten om Jente niet actief aan te moedigen om muziek te maken. Ik vind oprecht dat als ze dat wil, ze in ons huis meer dan voldoende mogelijkheden heeft om te pielen op piano, viool, trompet, diverse percussie-troep en er staat ergens nog een viool. Die vrijheid heeft ze (als ze oud genoeg is om die dingen niet te slopen). Maar ik wil toch voorkomen dat ik haar ga dwingen om te oefenen. Pas als ze zeker weet dat er iets een hobby moet worden, dan ga ik haar stimuleren, maar eerder niet. En dwingen al helemaal niet. Ze mag gewoon kind zijn.
Maar ze heeft wel lol in die trompet. Misschien toch eens een betonnen exemplaar kopen waarmee ze kan klooien. Als iemand nog een trompet heeft die Jente-proof is (combinatie van lompheid van papa en mama), hou ik me aanbevolen.