Operette, klussen, en nog zo wat...

Operette spelen.
Dat is een vak apart. Je speelt muziek die door veel liefhebbers van klassieke muziek (en opera) toch wat kazig wordt gevonden. En dat is het ook. Je speelt in een orkestbak, ongeveer 3 meter onder de reikwijdte van de dirigent (dus dik kans dat áls de man/vrouw al wat aangeeft, je het niet ziet, want je was bezig met het lezen van je noten en het hoogteverschil is dusdanig dat je ogen niet zover omhoog kunnen rollen, want er zit nu eenmaal een grens aan de rekbaarheid van die oogspieren).
De meeste dirigenten zijn doodsbang voor orkesten, dus als je al kijkt naar je instrument beginnen ze te stamelen dat je niet te hard moet spelen (Hun koren leren om volume te maken, is ze blijkbaar op het conservatorium niet geleerd), of ze hebben domweg geen idee dat een orkest, hoe geroutineerd ook, toch wel enige aanwijzingen nodig heeft.
Dan krijg je vaak vellen vol (handgeschreven, dus bijna altijd onleesbare) aanwijzingen over het overslaan of juist herhalen van sommige nummers, of dat er in sommige nummers bepaalde regels wel herhaald worden, maar totaal onduidelijk waar dat begint, want de dirigent heeft versie X van de operette en de blazers hebben versie Y, terwijl de strijkers versie Q hebben. En vervolgens totaal uit hun plaat gaan dat het niet in een keer lukt, de schuld steevast bij de musici leggen...
Maar los daarvan: operette spelen, is gewoon heel erg leuk. Want de muziek (hoe kazig ook, en om de een of andere reden vind ik kazige muziek juist heel feestelijk) is lekker simpele gebruiksmuziek. Gemaksmuziek. Gewoon lekker om te spelen. Lekker om naar te luisteren. Het verhaal is zó gruwelijk pretentieus, dat het sarcasme er af druipt. Gewoon een paar uurtjes vertier voor speler en luisteraar.
Ik heb tot nu toe altijd het geluk gehad dat ik met hele toffe collega's in de bak zat. Beroepsmusici die zich niet meer klein laten krijgen door geschifte dirigenten, totaal onverwachte gebeurtenissen die het verloop van de operette in gevaar zouden kunnen brengen. Musici die gewoon goed spelen, en het toch wat schmierende karakter van zo'n operette goed kunnen uitbeelden, zelfs als de dirigent alles boven het allerzachtste volume bestraft met al dan niet zeer onaangename opmerkingen.
Collega's maken en breken zo'n operette. En afgelopen week was het een prima productie.
Met als hoogtepunten: een prima orkest, en een prima publiek. Dat moet gezegd.
Een man die zo vreselijk hard (en nat) hoestte, dat we serieus meenden dat zijn longen in de orkestbak kletterden, in de nek van de bassist. En dit ook zo vaak, dat we serieus de slappe lach kregen. Uiteraard zonder ook maar één inzet te missen. Hooguit met wat meer vibrato dan anders. 
Een vrouw die klonk als een geit wanneer ze lachte. En lachen deed ze veelvuldig.... Wij dus ook.
Je zou zeggen dat de uitvoering een hoog Jan-Boerenfluitjes-gehalte zou hebben. Maar ondanks alle gekheid uit het publiek en ondanks dat we elkaar veelvuldig een plaagstootje toedienden, ondanks dat de dirigent het orkest liever niet wilde horen,  kunnen we trots zijn op een Helena die we alle eer hebben gegeven die haar toekomt.

Ik heb een paar maanden geleden een kast gebouwd. Een mooie, stevige kast van vurenhout. Want ik wilde mijn modellenverzameling in een mooie vitrine kast hebben staan, en omdat vitrinekasten gewoon belachelijk duur zijn, of niet mijn smaak, besloot ik voortvarend zelf maar een kast te gaan bouwen.
Dat ging op de 'al doende leert men'-manier. En het onderstel staat. En is zelfs al in gebruik genomen.
Maar in mijn 'al doende leert men'-fase, had ik op sommige plekken iets te lange schroeven gebruikt. Heel onhandig, want die plekken waren precies waar ook de handgreepjes van de deuren zaten. Dik kans dat je jezelf ontvelt of ontnagelt als je de deurtjes opentrok.
Ik kreeg de tip om die duivels uitstekende puntjes weg te dremelen. Want ten slotte; ik had zo'n mooie dremel met allemaal handige opzetstukjes. Ja, die had ik. Ik had de dremel, maar sinds de verhuizing naar Almere heb ik dat doosje met opzetstukjes en het sleuteltje om de opzetstukjes mee te vergrendelen in de Dremel niet meer gezien.
Ik kon dus niet zo snel even alles verwijderen dat tot verwondingen zou kunnen leiden.
Bovendien: er was het een en ander dat er tussendoor kwam. Iets met een auto-ongelukje enzo...
Dat auto-ongelukje noopte mij vanmorgen om even in het schuurtje te kijken. Uit de oude auto kwamen wat kratten, die ik eigenlijk gewoon 1 op 1 over kon zetten. Mijn oog viel in een van die kratten (figuurlijk) en tot mijn aan walgelijkheid grenzende vreugde, zag ik daar het doosje met dremel-parafernalia liggen pronken.
Geen flauw benul waarom dat doosje niet bij de gereedschappen is meeverhuisd, maar in een krat met auto-benodigdheden, maar dat boeit niet. Als een kind zo blij stormde ik met dremel hebben-en-houden naar boven om die puntjes weg te slijpen en de ruwe zaagranden van de planken wat gladder te schuren.
En uiteraard zit ik dus nu op mijn stoel achter mijn pc de woonkamer door te spieden naar eventueel extra emplooi voor dit ondergewaardeerde apparaatje. Maar voor ik daar aan begin, moet ik wel echt goed overleg plegen met moeder de vrouw, want een boze Ilse is niet echt een ding waar ik op zit te wachten.

Zover was het nog niet. Want Jente moest een schone luier. Hoognodig, zeg maar. Het begrip "de pot op kunnen" heeft ze nog niet door, want hoewel ze braaf op het potje gaat als wij haar daarom vragen, zelfs zo rond de tijd dat er poep of plas zou kunnen komen, doet ze haar behoefte of in de luier, of naast het potje waar ze net nog helemaal trots op zat te stralen. Misschien dat ze nog niet de link heeft gelegd tussen pot en poep.
Maar goed, Jente moest een schone luier en dus kon ik Ilse trots tonen hoe ik de kast had afgewerkt.
Nadat ik Jente's tandjes gepoetst had, was het mijn beurt, en toen besloot ik dat het tijd was om mijn tanden te bleken.
Met een thuis-kit.
Een soort spulletje dat de nicotine en de caffeine van mijn tanden brandt, en dat kan zeker geen kwaad, want er zitten best wel wat bruine nicotine en koffievlekken op mijn bijters.
Dus nu zit ik achter de pc, mijn blog te tikken, terwijl ik nog zeker 10 minuten met een spreidklem in mijn mond zit om dat spul zijn werk te laten doen.
Dat ziet er ongeveer zó uit: stel je mijn hoofd voor... Baardje met uitlopers naar mijn bakkebaarden. Rare ronde dopneus, die door zijn formaat precies bij mijn ietwat te dikke kop past. En daarop een bril. Plaatje compleet zo?
Nou in die mond zit een plastic spreidklem, die mijn mond in een soort van ovale O openhoudt. 0 dus, maar dan liggend. Mijn tanden moeten namelijk na aanbrengen van dat spul drogen.
Omdat mijn onderlip door deze klem omlaag wordt gedrukt, en doordat het allemaal nogal openstaat, gaat slikken niet zo heel erg makkelijk, met als gevolg dat mijn baardje doorweekt raakt met naar tandenbleek-spul en kwijl. En inmiddels niet alleen mijn baardje is doorweekt, maar ook mijn shirt. Niet alleen gaat slikken wat onhandig: ik wíl het ook eigenlijk niet, want dat spulletje is behoorlijk bitter. Een soort van grapefruit maar dan tot 1000000 keer versterkt. Niet heel erg lekker, en ik kan me ook niet voorstellen dat het heel erg gezond is... Maar met alle hallelujah verhalen over dit "bleek-je-tanden-thuis-gegarandeerd-resultaat-setje" verwacht ik toch wel dat ik aan het einde van de week zo'n stralende Sandra Bullock lach heb.

Nadat Ilse voor mij wederom een enorme pan stoofvlees maakte, vroeg ze om credits in een blog. Maar ondanks dat haar stoofvlees werkelijk hemels is (alsof er een engel op je tong kakt, en ook in die kleur, maar dat maakt niet zoveel uit) kan ik er gewoon niks grappigs over verzinnen. Dat spul smaakt heerlijk, en is over het algemeen voldoende om een weeshuis voor een week te voorzien van vlees (dus genoeg voor twee warme maaltijden van mij, weeskindertjes hebben in dit specifieke geval gewoon dikke pech). Maar echt grappig is dat gewoon niet.
Smullen met een hoofdletter. Maar toch: bij dezen in de blog vermeld met credits (toch wel een paar, na bijna 5 jaar samen te zijn).