De bakker en jente.

Een poos terug was er op twitter (en dus facebook) een trending topic over de vaak bizarre reacties van mogelijke opdrachtgevers op de prijzen die freelancers/zzp'ers voor hun diensten vragen. Vaak zó bizar, dat je in de lach zou schieten, als het niet volslagen schaamteloos en schandalig is.
Ik kon er in de regel ook wel om lachen, en zelfs om bovenstaande discussie, moest ik een dag later grinniken. Dit is dus een aanvraag die ikzelf binnenkreeg.
Tijdens deze discussie kreeg ik toch een wat rare smaak in mijn waffel.
Blijkbaar heb ik geen liefde voor kunst en cultuur. Want mijn jarenlange studie, mijn investeringen in instrumenten en tijd om er op te studeren, mag ik niet terugverdienen. Nee, na al die jaren en al dat geld die ik in mijn beroep heb gepompt, moet ik net als die "respectabele en gerenommeerde muzikanten" maar genoegen nemen met een onkostenvergoeding.
Ik vraag me dan oprecht af wie deze "respectabele en gerenommeerde" musici zijn. Want respectabel vind ik het niet. Als je tegen onkosten vergoeding je talent weggeeft, je harde werken voor een fooi te grabbel gooit, heb je in elk geval geen zelfrespect, en al helemaal geen respect voor je collega's die wél een eerlijke prijs willen voor hun diensten. Gerenommeerd? Ach, ik denk dat het om wat (lokaal) beroe(r)mde straatmuzikanten moet gaan, die geen huur of hypotheek hoeven te betalen. Die hun kinderen vanuit een kartonnen doos naar het plaatselijke achterstandsschooltje brengen. Of van die buurt-sufferdjes die ook op een viooltje of blokfluitje kunnen krassen en pepperen, en dit (zeer tegen wil en dank van hun omgeving) nét eventjes iets te vaak en met iets te veel walgelijk enthousiasme doen.
Toegegeven: ik heb een flinke prijs eraan geplakt. Dit omdat ik op dat moment nog niet zeker wist of ik zou kunnen, en als dat niet zo was, ik mijn collega's niet zou willen opzadelen met een snabbel van lik-mijn-vestje. En als ik wel had gekund, had ik toch een aantal dingen moeten verplaatsen of verzetten.
En ik had ook zeker over de prijs willen praten, maar om er gelijk maar de helft vanaf te halen, is niet alleen een devaluatie van mijn prijs, maar eerlijk gezegd meet deze arrogante dame zich een nogal aanmatigende mening aan over de kwaliteit van mijn werk. Mijn werk, mijn investeringen zijn dus blijkbaar maar de helft waard voor haar. De helft zo goed. Ja, daahaag, juf, ga je lekker? Of de kwaliteit die een eventuele collega zou kunnen bieden. Die 150 euro, betekent (na aftrek van belastingen en reiskosten) dat ik niks over zou houden. En dan Jente maar op een houtje laten bijten omdat ik zoveel liefde voor kunst en cultuur heb.
Dus koos ik ervoor om eenzijdig geen reactie meer te geven op deze ranzige organisatie, en gewoon lekker met Jente te spelen die middag.

Over Jente gesproken: we staan weer op de camping. Het is hemelvaart en pinksteren (ik krijg dus van de spellingschecker een rood lijntje onder pinksteren, en niet onder pinkster, maar aangezien het niet pinkster is, maar pinksteren, vind ik dat raar. Iemand uitleg?), en dus staan we op de camping.
Het is er ongelooflijk heet. Een paar dagen boven de 30 graden geweest. En dus ben ik aan het redderen. Jente heeft dezelfde ongelooflijk witte en dunne huid. Dat betekent vaak insmeren, (vindt ze niet superfijn) bedekkende kleding aan (het arme kind. Bloedje heet, en niet eens bijna bloot kunnen rondbanjeren) en continu door vader of moeder uit het zonnetje gerukt te worden en in de schaduw gezet.
Zeer tegen haar zin, want het speeltuintje bevindt zich in de volle zon. En juist dat speeltuintje is zo leuk. Ik heb om Jente te beschermen tegen zonnebrand nodig: een toque (om mezelf te beschermen tegen trappelende beentjes als ik mijn spruit uit de zon trek) een handdoek (om het gutsende zweet van mezelf af te drogen als ik Jente uit de zon heb getrokken) een liter water (om de vochthuishouding in mijn lijf weer op peil te krijgen nadat Jente weer veilig in de schaduw is afgeleverd). Zonnebrandcreme uiteraard.  En dat dus een aantal malen per dag.
Voor de mensen die zeggen dat ik Jente moet laten wennen aan de zon: gelul van een dronken aardbei (of in elk geval van iemand die niet weet waar die over kletst). Inmiddels weet ik uit eigen en zeer pijnlijke ervaring dat de zon voor mensen met mijn (en dus haar) huid een killer is. 2e graads brandwonden, grote lekkende blaren, zwart geworden en afstervende huid. Dat is haar deel als we haar niet in de schaduw houden, veelvuldig insmeren, en kleertjes aanhouden. En ik ben niet bereid om enig risico te nemen: die pijn wil ik haar niet aandoen. Toen ik 14 was, was het al gruwelijk pijnlijk, maar met dat pas 2 jaar en een paar maanden oude huidje wil ik daar niet aan. Gewoon niet.
Maar het gaat nog best goed allemaal.
Hoewel: Jente doet een middagslaapje. Dat hoort, als peuter. En vaak vindt ze het wel fijn als Ilse of ik nog een paar minuutjes bij haar liggen/zijn voor ze in slaap valt. Zo ook in ons 34 jaar oude caravannetje. Ik ging naast haar liggen, genieten van het rustige momentje, genieten van mijn prachtige dochter. En toen ze haar oogjes dichtdeed en in slaap sukkelde, schoof ik voorzichtig achteruit, om even wat orde in de chaos te scheppen. (Een peuter en twee niet al te georganiseerde volwassenen, levert een hoop troep op in een caravannetje). Toen ik mijn achterste naar de bedrand schoof, zakte die met luid gekraak een paar centimeter naar beneden. Uiteraard heeft dit met ouderdom te maken, als ik kijk naar hoe die steunlat is gescheurd, kán dat simpelweg niet anders. Maar erg complimenteus van ons caravannetje is het niet, nee.

Dus toch weer wat te klussen. Altijd leuk.