Weekend!!!!

Toen wij ons stulpje kochten, waren er een paar dingen die we op het lijstje zetten. Een nieuwe keuken stond niet heel erg bovenaan. Want het ding dat erin zat, was weliswaar niet mooi, maar het functioneerde. Die keuken is volgens mij al net zo oud als het huis zelf, dus een goede 20 jaar.
En gaandeweg kwamen we erachter dat dat functioneren ook wel wat tegenviel. De vaatwasser gaf het als eerste na 2 beurten op, dus diende al eerder vervangen te worden, en de oven heeft de onhebbelijke nijging om de stoppen door te laten slaan. Dus een lekkere taart bakken moet in het combimagnetronnetje, en dat is een behoorlijk compromis dat je dan sluit.
De kookplaat (wij hebben geen gas, dus er zit een elektrische kookplaat in) is inmiddels ook al zo oud, dat het ingebrande vuil alleen nog maar met grof geweld weg te halen is, dus hamer en beitel liggen standaard in de keuken voor het betere schoonmaakwerk.
Omdat het dus geen inductieplaat is, hebben we een veiligheidsrekje op de aanrechtrand gemonteerd zodat Jente haar nieuwsgierige en grijpgrage tengeltjes niet kan verwonden.
Omdat het dus geen inductieplaat is, is het koken voor mij eigenlijk niet leuk. Het duurt uren voor de groenten eindelijk eens koken, en als ze dan koken, is er bijna geen mogelijkheid om de temperatuur te dempen, en kook je dus binnen een paar seconden je groenten tot doorgekookte pulp.
Mijn vlees ziet er aan de buitenkant uit alsof het uit een crematorium komt, terwijl de binnenkant nog keihard bevroren is. Kortom: de hel in de keuken. En mijn verbale uitingen van ongenoegen komen inmiddels op het niveau van Gordon Ramsey.
En als er iets op mijn frustratie-modus werkt, is het mislukkingen in de keuken.
Dus koken is voor mij allang geen lolletje meer.

Nu is het zo dat ik een maatje heb die in een keukenwinkel werkt, en gepassioneerd over zijn vak kan vertellen. En elke BBQ dat we elkaar spraken, kwam het wel ter sprake. Hij kan er zo mooi over vertellen, en elke keer werd ik blijer en vrolijker. Dat zou toch wel wat zijn. Een verse keuken voor ons gezin.
En zo kon het gebeuren dat we genoeg geld hebben verzameld (gekregen, dankzij een lieve weldoener, want in sparen zijn we eigenlijk helemaal niet goed) en dus een keuken konden laten samenstellen, voor een "modest budget" maar wel door een vriendje die onze wensen erg goed kan omzetten in een mooie tekening en een mooie 3d tekening. Dus ik kan niet wachten.
We krijgen helaas geen gasstel, want het aanleggen van een gasleiding naar mijn huis wordt wat bewerkelijk en schijnt ook weer weinig klimaatneutraal te zijn (hoewel ik me afvraag of het verbruik van elektra van de bruinkolen van de NUON niet net zo vervuilend zijn, maar soit), maar volgens vele partijen en bronnen die ik raadpleegde zou inductie het helemaal zijn. Reageert als gas, dus veel fijner, sneller, energiezuiniger en veiliger voor de klauwtjes van mijn nieuwsgierige dochter.
Ik ga het meemaken.

Inmiddels is het dus 2019. Dat is normaal, nadat het 2018 is geweest. Ik ben nu bijna een vol jaar in dienst bij Schiphol, bijna 12 jaar in dienst van defensie en wat leuker is: ik ben bijna 5 jaar getrouwd met mijn onvolprezen echtgenote.
We zijn dan ook bijna 7 jaar bij elkaar. En ik ben in afwachting van de bij veel mensen bekende 7 years itch.
Ik moet daaraan toevoegen: het itcht bij ons vrij regelmatig. Ilse kan zich met regelmaat ergeren aan mijn bloemrijke taalgebruik als er iets in de keuken misgaat (en daarmee is die regelmaat letterlijk te nemen, zie mijn epistel over de keuken). Ook weet ik dat Ilse met regelmaat knorrig wordt als ik iets niet helemaal opruim of weer eens binnensmonds aan het mompelen ben. (Volgens haar, want volgens mij valt het wel mee, en ben ik voor een goede hoorder prima te verstaan).
Ik kan mij dan weer ergeren aan alle plastic meuk die Ilse meent nodig te hebben, en die vanwege de excessieve hoeveelheid de kasten letterlijk uitpuilt, en via mijn kop op de grond eindigt. Ook het feit dat Ilse vaak niet in staat is om mij te snappen, terwijl ik dus overduidelijk duidelijk communiceer, leidt bij mij tot knorrigheid, waardoor mijn taalgebruik weer wat creatiever wordt, en we dus weer elkaar in de haren vliegen.
Maar die zogenaamde zevenjaars jeuk, is blijkbaar iets dat verder gaat dan dat. Snijdende spanningen in huis, heftige scheldkannonades, huilbuien, kinderen die daar dan weer op reageren om de feestvreugde te completeren, en een vrolijke, frisse (echt)scheiding tot gevolg.
Nou, zover is het dus nog niet.
Laatst ging ik met Ilse uit eten zonder Jente, en hebben we een hele avond lekker zitten kletsen. Kom ik toch maar weer tot de conclusie dat het ondanks al haar makkes toch een behoorlijk leuk mens is. Leuk genoeg voor minimaal nog eens zeven jaar.
En dat komt met een nieuwe keuken in aantocht toch wel goed uit moet ik zeggen. Hoewel het de waarde van ons huis best doet stijgen, en we dus hoogstwaarschijnlijk bij een echtscheiding niet heel erg in de min zouden belanden.

Maar nee, los van de voortdurende moeheid die ons teistert, is er weinig reden om aan te nemen dat het zo erg jeukt, dat we uit elkaar zouden gaan.
En anders koop ik wel een emmertje behanglijm, en plak ik Ilse gewoon naast Jente.
Want ons kleine draakje weet wel feilloos hoe ze onze grenzen kan kietelen, en er dan vervolgens met een grote grijns overheen stappen.
Peuter-eigen natuurlijk, maar inmiddels hebben al mijn vingertoppen al wel eens rood gezien van het bloed dat dat draakje onder mijn nagels vandaan weet te trekken.
Maar ach, als ik haar dan in haar bedje zie liggen slapen, met een knuffel in haar armpjes geklemd, vergeet ik dat maar weer.

En aldus gesproken begint hier mijn weekend.
Waarin we in elk geval gaan kijken of er al eens een zomer vakantie te boeken is. Lekker met de inmiddels lekvrije tent weer naar Frankrijk af te zakken om ons 2 weken lang tegoed te doen aan kaas en wijn en vlees en mooie omgevingen en shizzle.
En we moeten kijken hoe we ons 5 jarige getrouwde jubileum gaan vieren. Dat gaat gegarandeerd nog discussie opleveren, maar niet iets om meteen maar weer om te scheiden. Denk ik. Zou dan wel weer een komische ironie zijn....