zaterdag 24 augustus 2019

Een goed idee, en een machteloze ridder.

In de categorie 'goed idee, doen we helemaal niks mee', het volgende.
Zoals wellicht bekend, ik ben een bescheiden verzamelaar van miniaturen. Uiteraard van het illustere merk dat ik niet hoef te noemen. (Overigens ken ik leden van mijn gezin die zouden vinden dat mijn kwalificatie 'bescheiden' zeer ten onrechte is, zij zou het kwalificeren als 'intens verwoed').
En inmiddels zijn er dus 2 vitrines toch best behoorlijk vol gestroomd met prachtige, bijzondere, zeldzame modelletjes. Dat betekent dus niet dat mijn verzamelen stopt. In tegendeel zelfs: er komt steeds meer bij. En steeds vaker kom ik tot de conclusie dat ik een vitrinekast erbij moet zien te krijgen.
Mijn eerste idee was (en dat is dus het idee dat best goed is, maar waar we dus uiteindelijk niks mee doen) om mijn grote aquariumbak (die leeg is, omdat de zwemmende/drijvende/onder water kruipende have is onder gebracht bij mensen die wél in staat zijn tot het deugdelijk onderhouden van een dergelijk veeleisende hobby) om te bouwen tot parkeergarage-diorama. Dit had als voordeel dat de modelletjes stofvrij getoond kunnen worden, en ik dus niet met een zacht stoffertje elk modelletje apart moet ontstoffen, bang voor beschadigingen.
Dus begon ik precies verkeerd om: ik begon te bedenken wat ik allemaal nodig zou hebben om van een lege aquariumbak een parkeergarage te maken. Cardboard, hout, ledstrips, verf. Een zaag, een paar kwasten en eindeloos geduld.
Je zou zeggen dat het op dat laatste zou stranden, want voorzien van eindeloos geduld, ben ik niet.
Toen ik eenmaal in mijn hoofd had hoe het worden zou, vroeg ik mijn betere helft om input, want er waren toch wel wat technische zaken die ik even wilde bespreken.
Toen we daarover uit "gespard" waren, verkondigde ik blij en optimistisch dat die dan mooi zou kunnen prijken op de kast, op de plek waar het aquarium eerder al stond.
Ilses vriendelijke, meedenk-gezicht, betrok ogenblikkelijk.
Met een voorzichtig glimlachje en een vragend "niet, dan?" probeerde ik haar nog blij te maken met deze voorgenomen nieuwe aanwinst, maar zag vrij duidelijk dat ze dat zo niet echt voor zich zag.
Uiteindelijk stapte ik de tuin in voor een saffie, en bekeek het lijdende ombouw-voorwerp, en kwam al gelijk tot de conclusie dat ik op zich wel goed had geredeneerd, maar dat dat aquarium toch écht veel te klein was voor de schaal waarin ik wenste te gaan bouwen. Detail....
Zat ik daar even met mijn mond vol tanden (en een sigaret).
Heel lang duurde de beteutering niet.
Wij hebben namelijk in onze woonkamer, onder de trap een trappenkast. Een trappenkast waarin we alle zooi bewaren die we wel vaak nodig hebben, maar niet noodzakelijkerwijs in het zicht willen hebben liggen.
Nu ligt die zooi vaak wel in het zicht omdat die kast wordt afgesloten met een soortement van harmonica-deur, die er door de vorige bewoner op nogal onsympathieke manier in is gerost. En daar nog steeds de sporen van draagt, en dienovereenkomstig vaak net niet goed of zelfs maar mooi sluit.
Iets ter overdenking.
Als een bliksem sloeg het idee in: ik ros op dezelfde onsympathieke manier dat lelleke gedrocht van een deur het huis uit, en maak zelf een deur. Maar dan een deur met planken en een mooie acrylplaat ervoor. Zodat het een soort van draaiende vitrine wordt.
Dus dat wordt een keer een maat nemen, een mdf of triplex plaat op maat laten zagen, en veel, veeeeel zagen en pielen.
Ook dit idee ziet Ilse een beetje met lede ogen aan. Ze sprak al de angst uit dat we straks alsnog in een huis wonen dat meer op een automuseum lijkt dan op een huis.
Maar ik blijf proberen te overtuigen dat het heus mooi is allemaal.
Als ze maar wil....

Misplaatste riddelijkheid.

Ik moest laatst een vlucht naar een Afrikaans land rijden. Die vluchten zitten altijd goed vol, en vrij vaak met goedgemutste mensen.
Mijn bus raakte al aardig vol, en op een gegeven moment kwam er een vrolijk vriendelijk gezin naar beneden. Helaas met een uitgevouwen kinderwagen. Dat is jammer, dat moeten de stewardessen bij het boarden eigenlijk al tegenhouden, maar niet iedereen is even goed in zijn/haar werk. Dus moest ik het maar opknappen, samen met de stewardess die beneden stond om de boel in goede banen te leiden.
Die mensen naderden de achterdeur van de bus, en ik was net op tijd om ze te onderscheppen. Ik legde op mijn vriendelijkst uit wat de bedoeling was, en waarom. Die mensen reageerden daar goed en vriendelijk op, maar voor ze tot ontmanteling over konden gaan, sprong er een jonge kerel uit, die begon nogal geïrriteerd die kinderwagen naar binnen te hijsen.
Ik zei hem daarop dat dat niet de bedoeling was, maar voelde me niet geroepen om uitleg te geven. Het was ten slotte niet zijn zaak.
Mopper de mopper stapte hij terug, om (toen ik me omdraaide), toch nog snel die verrekte kar de bus in te hijsen.
Dat was het sein voor mijn irritatie-level om te stijgen, dus nogmaals met iets (veel) minder vriendelijkheid gezegd dat hij in moest stappen, en zich er niet mee moest bemoeien. Ik had duidelijk gemaakt wat de regels zijn, en daarmee basta.
Daarop volgde een scheldkannonade (in het Engels) die ik verder maar niet echt herhalen. Ik heb deze misplaatste ridder fijntjes gemeld dat hij een millimeter verwijderd was van het missen van zijn vlucht, en toen trok hij zich terug in de bus.
Dat je als Amerikaan (zo klonk hij in elk geval) vindt dat de wereld van jou is, is één ding. Het feit dat hij met een ontkenning van dat beeld erg slecht om kon gaan, vond ik dan wel weer komisch. Een beetje dat verhaal van Trump, die niet op staatsbezoek in Denemarken wil, omdat ze hem Groenland niet willen verpatsen.

En zo komt er langzaam aan een einde aan de veel te korte vakantie. Maandag gaat ons wurm weer naar school. Ze kan niet wachten. Wij ook niet.

Dit geschreven hebbende, wens ik u allen een fijn weekend.





1 opmerking:

Worstenman, vrije dag en groene vingers.

Die titel klinkt als een clickbait. Want raar. Maar ja, verwacht u iets anders? De paasdagen komen er weer aan, en wederom ben ik glad verge...