Over flexibiliteit gesproken.

Een goede vriend zei me eens, nog niet zo heel lang geleden,:" Marnix, jij bent zo flexibel als een eikenhouten deur. Dat vind ik ook zo mooi aan je".
Oke... Dank voor dit wat dubieuze compliment, denk ik.
Ik moet toegeven: hij heeft ergens wel gelijk. Als ik vind dat ik in mijn recht sta, en dat recht wordt aangetast, of grenzen worden bij mij overschreden, dan gaan mijn hakken heel erg diep in het zand, mijn kont gaat tegen de krib, en meer van zulks. Daar waar ik mij toch wel een beetje laat voorstaan op mijn flexibiliteit, is dat het eerste dat het onderspit delft als ik voor mezelf moet opkomen.
Het zou dus eerlijker zijn om te stellen dat ik onbehoorlijk flexibel ben, maar dat als de grens bereikt is, er in mij geen greintje elasticiteit meer te vinden is.

En als ik vermoeid thuiskom van een lange werkdag vol bijzondere affaires. Dan is mijn flexibiliteit ook niet helemaal meer wat het zou kunnen zijn.
Zoals net, toen we Jente naar bed brachten. Ik had madammekes tanden gepoetst, en haar pyamaatje aan getrokken. En Ilse tilde ons wurm eventjes op voor een knuffel. In die beweging gaf ze me met haar elleboog een fikse dreun op mijn kop. Vraag me niet waarom en hoe, maar ik was eventjes niet flexibel genoeg, en ik voelde niet alleen die elleboog tegen mijn schedel aan hengsten, het directe gevolg was dat mijn tanden ook al onzacht met elkaar in aanraking kwamen. Normaliter zou ik, net als u, in de lach schieten maar nogmaals: het was een lange, avontuurlijke dag, dus ik was even minder meegaand dan andere dagen.
En het was een avontuurlijke dag. Dat begon er mee dat het uitzonderlijk druk was vanochtend. Ik heb weinig momenten rust gehad, behalve toen ik smeekte om een Whiskey-Cola. Dat werd met gegniffel aanvaard. Dat had moeten zijn Whiskey-Charley, en dat betekent dat je even een sanitaire stop moet maken.
Waar de blaas van vol is, zullen we maar zeggen...

Ik ben bijzonder gezagsgetrouw. Ik leef over het algemeen de letter van de (mij bekende) wetten na. Daarom krijg ik ook alleen maar verkeersboetes, en dan hoofdzakelijk snelheidsboetes. En niet eens heel erge boetes. Dus zie: ik ben heus flexibel.
Waar bij mij dan wel de hakken van in het zand gaan: Er is een dame regelmatig op radio en tv. Die mag bij Q-Music kakelen en bij RTL Boulevard op tv reutelen. Laten we haar voor het gemak maar gewoon even Marieke Elsinga noemen.
Zij zat heel casual en nonchalant, bijna trots te kakelen op de radio dat ze recent nog wat gestolen had. Jawel: een bierglas. Ik ging er vanuit dat er nog wel iets zou volgen dat het een grap was. Ten slotte, ben je radio DJ, en dus moet je volgens mij niet casual en nonchalant trots gaan lopen roeptoeteren dat je een bierglas hebt gejat. Maar er volgde niet dat het een grap was. Er volgde wel een heel omstandige uitleg over waarom ze moest jatten. Het was warm in Baskenland. Het biertje smaakte goed, en het glas was heel bijzonder. Dus vond ze het een goed idee om samen met haar vriendin weg te lopen, met dat glas.
Nu weet ik toevallig dat haar kompaan Mattie Valk, heel erg veel verdient bij Q-Music, en schat ik in dat mevrouwtje Elsinga ook met een redelijk (boven?) modaal salaris naar huis gaat. En als het al niet bovenmodaal is, vult ze dat aan met meer kansloos geblaat bij RTL. Dat ze dan het lef heeft om een bierglas van een hardwerkende ondernemer te jatten, is simpelweg walgelijk. Kansloos reutelen kan deze juffrouw wel, dus het had voor haar geen enkel probleem moeten zijn om dat bierglas voor een beetje fooi te kopen.
Maar om dan met haar salaris te gaan jatten? En er dan quasi trots over te pochen op de radio? Dan heb je volgens mij alle afslagen van fatsoen gemist. Stel je voor, ik zou haar auto jatten. Dan zou de wereld te klein zijn voor teefje Elsinga. Past dan wel weer goed bij Mattie(naaier) Valk die zijn vorige kompaan Wietze de Jager op een onfrisse, wansmakelijke manier weg wist te werken bij Q.
Ik ben daarin zo flexibel als de eerder genoemde eikenhouten deur, dus exit Q-Music in de ochtend. Op naar Slam.

Toch ben ik best flexibel.
De parkeerplekken op Schiphol voor de medewerkers zijn niet bijzonder breed. In tegendeel. Dan heb je 3 soorten mensen.
1) De soort die zijn auto midden in zo'n vak zet. No harm done.
2) De soort die met een monsterlijk grote wagen komen, die gewoon niet in zo'n vak past.
3) De soort die zijn auto gewoon tegen of over de lijn aanzet, en het aan een ander overlaat om zijn of haar auto ernaast te krijgen. Of niet. Of maar moet zien hoe hij/zij überhaupt in zijn auto komt.

Vandaag had ik de pech dat zowel links als rechts soort nummer 3 was komen te staan. Uiteraard controleer ik dan eerst of ik schade heb opgelopen van dit soort minder sociaal acceptabele wezens, want in dat geval maak ik foto's. (Tot op heden is me dit, met meer geluk dan wijsheid bespaard gebleven).
Ik was eigenlijk al moe. En dus begon ik blijk te geven van weinig flexibiliteit. Vooral verbaal. Want om nu tegen een auto te trappen, gaat me dan toch wat ver, zeker in die hitte. Maar een paar forse krachttermen aan de diverse adressen van onverlaten, vond ik wel kunnen.
Maar alsof de bliksem insloeg, kreeg ik een waanzinnig idee: mijn achterklep kan open. Jawel... Die was gerepareerd, en daar heb ik toch wel heel de vakantie veel gemak van gehad.
Dus ik, met mijn volronde, romige lichaam via mijn achterklep naar binnen. De banken los, over de bank heen gekropen en achter mijn stuur weten te komen.
Ik was wel echt godsonmogelijk blij met de privacy shades aan de achterruiten, want ik schaam me wel heel diep voor de potsierlijkheid waarmee mijn geklauter gepaard moet zijn gegaan, maar mooi dat ik zonder mijn deuren te kunnen gebruiken, én zonder ellende te veroorzaken aan mijn auto, achter mijn stuur wist te geraken. Hatseee hoezo niet flexibel? Dat ik het laatste restje vocht verloor aan nodeloze zweterij, is volslagen bijzaak. Ik zou het als aap helemaal niet gek doen.

Dit geschreven hebbende begint mijn weekend, zij het slechts voor 1 dag, want ik was zo flexibel dat ik best een commando-overdracht kon doen voor de allerhoogste generaal van de KMar, en dat op een doordeweekse maandag. Zie, het valt eigenlijk best mee met mij.
Ik wens de rest van de mensheid een prettig weekend toe.