Frankrijk, je was geweldig

Ken je dat? Je pakt de laatste spullen voor de vakantie, en tijdens dat pakken, trek je de slang van je apneu apparaat stuk.
KUT!
Snel even met vivisol gebeld, en gelukkig; op weg naar Frankrijk konden we in Tilburg nog even langsrazen om een nieuw apparaat te halen dat op mij werd ingesteld.
Dat ging vrij rap allemaal. Fijn, zulke service.
Het ging zó rap, dat we ook nog even bij het plaatselijke ziekenhuis langs konden, om daar bij de apotheek nog even wat anti-wagenziekte-zaken te halen voor ons kleine madammeke.
Dat ging zó rap, dat we een klein doch essentieel onderdeel van mijn apparaat vergaten. En daar kwam ik dus pas in Frankrijk achter.
K U T.
Bellen met vivisol Nederland leverde nu niks meer op dan dat ze het zouden kunnen nasturen. En dan zou het pas arriveren als ik al lang en breed weer in Nederland terug zou zijn.
Ilse liet zich minder kennen dan ik, en googlede vivisol Frankrijk, en kwam er zo achter dat er een servicepunt op nog geen 10 minuten van ons hotel zat.
Wij daar op de bonnefooi heen, probleem in het Frans, Engels, Hands en Voets uitgelegd. Die mannen keken niet op of om, stapten in een auto en gingen voor mij een compleet maskerset halen. Kreeg ik zomaar mee. Ons kadootje voor Nederland, zeiden ze letterlijk. Nu vind ik vivisol verder een prima bedrijf, maar vivisol Frankrijk deed mij producten ter waarde van 200 euro kado. Wow. Ik heb nog nooit zo lekker geslapen.

Ken je dat?
Je bent lekker op vakantie in Frankrijk, en wil mooie oude kerkjes, kastelen en andere bezienswaardigheden bekijken. Met een overdreven energiek kind als Jente geen sinecure, maar omdat zij lekker lag te knorren in de auto, sprong ik in het dorpje even uit de auto om een kerk/kasteel/de mairie te bezichtigen.
Ik vond het er opvallend druk, maar vrolijk fluitend wandelde ik het terrein op, en nam een kijkje in het kapelletje waar stemmige muziek klonk. Leuk, dacht ik nog.
Drie passen verder zag ik een heleboel mensen.
Op het aanpalende kerkhof.
In zeer stemmige kleding.
Mijn vrolijk gefluit, keerde ogenblikkelijk terug mijn strot in.
Loop ik daar gewoon tussen een begrafenis in vrolijk te flierefluiten. Schielijk trok ik me terug, frommelde mijn nog brandende peuk in mijn broekzak (welke deel was van een zeker weten niet stemmige korte broek) en ik sloop terug naar de auto, om onder het genot van knerpend grind zo zachtjes mogelijk weg te rijden. (Met een sportuitlaat ook al geen succes, kan ik vertellen). De dorpelingen van Liginiac zullen die Nederlandse toeristen inmiddels wel zat zijn.

Ken je dat?
Is je vrouw net voor de vakantie van het gips af, en kan dus min of meer vrijelijk mee op vakantie (volgend jaar neem ik 2 dwangbuizen mee, want de gevaren waar mijn vrouwen zich mee inlaten zijn voor mijn gemoedstoestand niet best, getuige het feit dat er bijna drie grote flessen pastis doorheen gegaan zijn. Ilse maar denken dat het gezellige afzakkertjes waren, voor mij was het brood nodig om tot rust te komen na alle gevaarlijke acties van mijn meiden, waar mijn adrenalinepeil onverantwoordelijk hoog van werd). Krijgt ze het voor elkaar om op zondagochtend toch voor iets heel anders een huisarts nodig te hebben.
Dat is in Nederland al bijna iets om de doodstraf voor te krijgen van de zorgverzekeraar, in Frankrijk leek het me volstrekt onmogelijk.
De campingbazin echter belde heel casual een huisarts op, die ook zomaar heel casual, op zondagochtend even langskwam.
Ik had een t-shirt aan met de tekst "I'm not a morning person". En waarschijnlijk leverde ons dat een rekening op van maar liefst 35 euro. Ook dat is een bedrag waar we in Nederland alleen maar van kunnen dromen.

We hebben een geweldige vakantie gehad. Jente had een heus vakantievriendinnetje, waarmee ze als een soort van Bonny & Clyde over de camping trok om kattenkwaad uit te halen, mensen vertederen, om fruit en snoep bedelen (alsof ze van ons niet meer dan genoeg fruit en snoep kreeg) en allemaal kattenkwaad uit te halen.
We hebben prachtige dingen gezien, waanzinnige vergezichten over de dammen van de Dordogne. En omdat Jente het naar haar zin had, hadden wij het ook regelmatig erg makkelijk. Dat kazige gezegde klopt in elk geval wel.
De camping zelf was best goed te doen. Hoewel ze zich adverteerden als een "sportieve camping". Dat klopte op zich ook wel. Ik zag continu mamils (middle aged men in lycra) op hun sportfietsje stappen om moeder de vrouw met het kroost achter te laten en eens even lekker een paar uur in de bergen het leven van de locals zuur te maken. Tijdens een van de afwasbeurten stond ik met mijn dikke pens tussen twee magere pannenlatten die aan het opscheppen waren over hun tijden van de Rotterdamse marathon, en gedurende een aantal heel lange en toch wat awkward dagen was ik de enige die met een peuk in mijn mondhoek op mijn slippertjes naar het toiletgebouw banjerde. 
Mijn enige sport was om te ontdekken wat precies de verhouding is tussen Pastis en water om het lekker en toch niet te slap te maken.
De toiletten op deze camping waren schoon. Verdacht schoon. De eerste week had ik het beklemmende gevoel dat ik de enige was die er regelmatig kakte. Zonder geintjes, die toiletten waren zó schoon dat je er bij wijze van spreken uit had kunnen drinken.
Jammer alleen dat het licht aanging op een sensor, buiten het hokje. En als je dan te lang zat te kakken, ging het licht uit, maar niet meer aan, omdat de sensor dus buiten dat hokje hangt.

Mijn auto zat voor de afgelopen twee weken vol. Zo vol, dat ik een deel van de achterbank al thuis liet, en ook maar een schoonmoederkoffer voor op het dak kocht. En nog was de auto propvol.
Op zich liet de auto niet kennen. Alle 4000 kilometers waren een genot. Hoewel: op het laatst vond ze het nodig om weer te strooien met een specifiek kwaaltje: de airco moest eraan geloven. Links bloedheet (lekker, in warm Frankrijk) rechts ijskoud. (Zeker lekker in warm Frankrijk). Ach ja... Dat soort excentriciteit past mij dan ook wel weer.
Maar goed. Een volle auto, die rijdt ook alsof die vol is, en na deze keer heb ik besloten dat mijn auto niet meer zo vol geladen wordt. Er komt een klein aanhangertje. Waarop ik dan de schoonmoederkoffer monteer. Zodat ik gewoon een lekker rijdende auto heb. Want ik rij liever met een aanhanger dan met een afgeladen auto. 
De terugreis deden we in 1 keer. Dat wil zeggen, een keer of 6. Uiteindelijk dus ruim 22 uur wakker geweest, waarvan ik er 11 achter het stuur zat.
En toen we dus rond 0430 thuis kwamen, kon ik het instructieboekje van het vakantiealarm van de politie niet vinden. Maar echt. Gaar als een doorgekookte pieper, nog maar 1 ding willen: naar bed.
En dat bed, daar stond dus dat alarm op. Sakker.

Er zijn mensen die roepen dan het volgende: "Frankrijk, je was geweldig". Of:"Frankrijk, wat was je mooi".
Persoonlijk vind ik dat wat klef. Dat zijn uitspraken die je doet tegen een persoon. Niet tegen een land. Dat praat niet terug. En ik mocht dus van Ilse deze titel ook niet gebruiken, op straffe van iets dat ze nog moet bedenken. Maar dat zie ik dan wel weer....

Dit geschreven hebbende wens ik u alvast een fijn weekend.