Knallende mening

Het zal geheel aan mij liggen, maar er zijn zaken die ik stomweg niet snap. Misschien ligt dat aan het feit dat ik pas later in mijn leven leerde om verbanden te leggen, of gewoon omdat ik -net als alle anderen- gewoon wat raar in elkaar steek, en dus andere verbanden leg dan wat de logica zou voorschrijven.
Praktisch heel 2019 heb ik (net als veel voorgaande jaren) mogen aanhoren hoe belabberd Nederland er voor staat. Hoe Nederland en Nederlanders tekort komen. Hoe zwaar we het hebben, en hoezeer de overheid/ de vluchtelingen/ de EU/ de boeren/ Gretha Thunberg/ noem maar op, de schuld dragen. En hoezeer het allemaal nog veel erger gaat worden.
Deels kun je het daarmee eens zijn, of niet.
Ik vind het altijd wat afgunstig klinken altijd, maar soit.
Mijn wenkbrauwen schoten echter tegen mijn nek aan van verbazing toen ik hoorde dat Nederland wederom een record heeft gebroken wat betreft vuurwerk. Nederland gaf 77 MILJOEN uit aan vuurwerk. (Ik heb nog spierpijn in mijn wenkbrauwen van pure verbijstering).
Dat nieuwtje staat namelijk volgens mij compleet haaks op alle geklaag over hoe slecht we het hebben. En over hoe slecht het gaat.
En lachend nemen we kennis van het feit dat de schade van al dit vuurwerk-geweld "slechts" 15 MILJOEN bedraagt. Een gemiddeld jaar, volgens verzekeraars.
En dan vraag ik me af of het dan wel zo slecht gaat met Nederland. Als we 77 MILJOEN uit kunnen geven aan vuurwerk, en ons geen seconde afvragen of het nog wel normaal is dat al dat vuurwerk voor slechts 15 MILJOEN aan schade oplevert, kunnen we dan nog wel met droge ogen volhouden dat het allemaal zo ellendig is?

Over vuurwerk gesproken: Er zijn mensen die vinden dat vuurwerk verboden moet worden.
En uiteraard zijn er mensen die vinden dat vuurwerk niet verboden moet worden.
Die twee groepen gaan zelden goed om met elkaars mening. Andermans mening dient te vuur en te zwaard verdedigd te worden. Met argumenten waar iedereen met een beetje meer denkniveau dan dat van een garnaal, spontaan diarree van krijgt. Of niet eens met argumenten, maar gewoon uitgebraakte scheldpartijen, waar zelfs een dokwerker nog een blos van op zijn wangen krijgt.

Persoonlijk vind ik vuurwerk prachtig om naar te kijken. Ik zeg bewust 'kijken' want dat klapvuurwerk dat klinkt alsof er een bom ontploft, vind ik echt ontzettend hersenloos.
Maar ik ben helaas dus wél voor een verbod.
Om de heel simpele reden dat Nederlanders er niet mee om kunnen gaan.
Nederlanders vinden het namelijk doodnormaal dat vuurwerk naar hulpverleners wordt gegooid.
Nederlanders vinden het namelijk doodnormaal dat vuurwerk actief wordt gebruikt om dieren er meer mee te kwellen dan dat normaal gebruik ervan al doet.
Nederlanders vinden het namelijk doodnormaal dat vuurwerk naar andere mensen geflikkerd wordt.
Nederlanders vinden het namelijk doodnormaal om hun vuurwerkresten lekker op straat te laten liggen. Voor de eerlijke vinder (of schoonmaker). 

Ik hoor nu mensen tegen me zeggen dat dat incidenten zijn, en dat het overgrote deel er verantwoordelijk mee omgaat.
Nee, dat is niet zo. Dat wil zeggen: ja, het overgrote deel zal er "verantwoordelijk" mee omgaan (wat is dat precies, dat "verantwoordelijk" omgaan met gevaarlijk, explosief materiaal?), maar nee, nee en nogmaals nee: het zijn geen incidenten meer.
Een incident is dat ergens in het land één enkele idioot met zijn dronken harses een vuurpijl naar de politie of ambulance schiet. Of ergens in het land één enkele, walgelijke vetnek een rotje achter of in een dier propt voor zijn plezier.
En daarna gebeurt het nooit weer.
Dát is een incident. Maar dit soort ongein gebeurt aan de lopende band. En kan dus nauwelijks nog incident genoemd worden.
Ergo: Nederlanders kunnen niet omgaan met iets dat in potentie heel erg mooi kan zijn.

Ik ga mijn woorden toch wat nuanceren: ik ben niet voor een totaal verbod. Ik zou zeggen: laten we die 77 miljoen inzamelen, per gemeente. Die koopt van dat geld goed vuurwerk, en zorgt voor de festiviteiten rondom dat hele oud en nieuw.
Ik gok zomaar dat er dan in elk geval minder schade aan eigendommen en lichamen te verwachten is.

Maar hey: het is maar een mening.

Goed, nu ik dat beladen onderwerp heb behandeld, zou ik bijna vergeten om mijn trouwe lezers (die waarschijnlijk zelf ook vaak pijnlijke wenkbrauwen krijgen van het lezen van mijn stukjes) een goed, beter of best 2020 te wensen.
Bij deze.
Ik heb geen goede voornemens voor dit jaar. Bijna 39 jaar oud, dus de ervaring leert me dat met mijn karakter het beter is om geen goede (of slechte) voornemens te koesteren.
Bovendien: als je dan opgewekt loopt te kakelen dat je een goed voornemen hebt, ben je dus ook gelijk verantwoordelijk voor een goede uitvoering ervan. En als je dan mocht falen, krijg je weer van die opmerkingen (al dan niet goedbedoeld) over je voornemen en dat je moet volhouden en blablabla.
Nee, beter neem ik het leven zoals het komt, en met alle dingen die er nog in het verschiet liggen, is dat al een hele opgave. (Maar allez, dat op zich, kan ook als "goed" voornemen worden beschouwd).
Hoe dan ook: een fris nieuw jaar. Een fris nieuw decennium, in de hoop dat al mijn wensen en plannetjes een goede kans van slagen hebben en/of krijgen.

Mijn weekend begint pas vanavond omdat ik het best vond om een paar avonddiensten te doen op Schiphol.
En dan hoop ik dat de volgende week begint met het ophalen van mijn nieuwe auto. Dat ding is namelijk nu al eigenwijzer dan ik had kunnen vermoeden.
Het begon ermee dat er een onderdeel vervangen moest worden, en dat dat vervangende onderdeel al kapot aankwam. Pech kan je hebben.
Alleen zat daar dus wel kerst en oud en nieuw tussen.
Gisteren was mijn auto klaar, om vandaag opgehaald te worden.
Ik juichen.
Mijn garagist temperde mij: "Ik zei, WAS klaar".  Bleek er een onderdeel van de motorkoeling stuk te zijn gegaan. Maandag nieuwe ronde, nieuwe kansen.
Het begint een beetje een klucht te worden zo.
Ik hoop dat ik nooit meer aangereden word, want inmiddels ruim een maand verder, en de zaak is nog niet afgehandeld. Ligt aan niemand persoonlijk, dat is het niet. Maar vervelend is het natuurlijk wel.

Dit geschreven hebbende, kijk ik op de klok, en zie dat het half tien in de ochtend is. Wederom een unicum, want zowel Jente als Ilse liggen nog te bed. Met name dat Jente het zo lang volhoudt, is uniek, die is namelijk net als haar vader van het (te) vroege opstaan.
Heb ik even lekker de ochtend voor mezelf.
Ik wens u alleen een heel prettig (eerste) weekend (van het jaar) toe.