Update-jes.

Depressiegala....
Ik laat dit woord even door mijn mond gaan. Ik proef het, omdat ik me afvraag waarom je een dergelijk "gala"zou organiseren.
Niet om geld te genereren voor mensen die lijden aan een depressie. Dat is duidelijk. Dat geld is heel ergens anders beland. Niet heel erg wonderbaarlijk, ik ben te cynisch om nu werkelijk te geloven dat dat soort "kijk-mij-eens" partijtjes echt iets opleveren ter verbetering van dat- (of die)gene waar zo'n "gala" over gaat.
Schandelijk dat dat geld, komende uit subsidie (dus uw geld, en mijn geld) belandt bij vetnekken als Bram Bakker en Esther van Fenema. Dat soort ranzige parasieten worden weer rijk door het noemen  en uitmelken van mijn ziekte. En daar dan heel dikbuikig over te doen. Je zou zulke mensen een eeuwige en diepe, niet meer te stuiten en onbedaarlijke depressie gunnen.
Ik persoonlijk doe dat wel. Dat is puur principe. Ik ben niet alleen depressief, maar ook buitengewoon rancuneus in sommige zaken.

Ik refereerde net al aan "kijk-mij-eens" partijtjes. Dat doe ik omdat ook tijdens dit ranzige subsidie-slurpende-bobo-feestje ook een stel BN'ers opgetrommeld was om aanwezig te zijn.
Ik moet zeggen dat ik daar sowieso al ontzettend achter loop, want in de regel kijk ik geen tv, dus die namen zeggen mij meestal weinig tot niks.
Ook bij dit depressie-feestje waren wat van die zelf-ingenomen kakelnichten ingehuurd.
Frank Jansen en zijn echtgenote Rogier Smit.
Dat wil zeggen: ze zouden spreken op dit gala, maar hebben zich teruggetrokken, omdat de fraude die ermee gepleegd is, niet iets is waar ze zich aan wilden binden.

En dat is maar goed ook, getuige hun uitspraken in het nieuws, en ik citeer:"Ik ken het woord 'depressie' niet. Ik ben met een goed humeur geboren, ik denk altijd positief en ben altijd positief. We dachten dat wij als positievelingen een enorme positieve bijdrage zouden kunnen leveren aan het Depressiegala."

Toen ik dat las, zat ik achter het stuur van mijn bus te wachten op de volgende kist die ik moest leegrijden, en ik moest serieus, ondanks de kou, mijn deuren opendoen voor frisse lucht. Want ik werd spontaan misselijk van die ranzige BN´ers. Van dit soort "positievelingen" krijg ik als depressieve ras-realist spontaan kokhals- en kotsneigingen.
Dat je alleen al denkt dat je met je BN status (nogmaals; het is mij volslagen onduidelijk waarom twee van die kakelende idioten BN'er zijn als in Bekende Nederlander, met hun uitspraken kan je ze beter Bezopen Nederlander of Belachelijke Nederlander noemen.) mensen blij maakt, getuigt van een volslagen gebrek aan realiteitszin maar dat je denkt dat je iemand die depressief is, blij kan maken door simpelweg de blije aars uit te hangen, is werkelijk waar nog erger dan maagzuur oprispingen tijdens het eten van een enorm lekker klaargemaakte mosselen.
Deze twee mensen vallen bij mij in de categorie: `Inspraak zonder inzicht, leidt tot uitspraak zonder uitzicht`.
Als je niet weet wat depressie is, hou je dan verre van een of ander geldrovend gala dat geld zou moeten genereren voor depressie.

Even los van dat zielige zooitje dieven, heb ik natuurlijk genoeg met mezelf te stellen.
En Ilse dus ook. Mijn respect voor haar is inmiddels niet meer normaal, neemt walgelijke vormen aan, en is in geen enkele munteenheid meer uit te drukken. Ze cheft het toch maar.

Ondanks haar bezwaren, tegenwerpingen en andere negatieve input: ik heb toch een aanhanger gekocht. Een rooie. Een opknapper. (We zijn nu een krappe werkweek verder en nog niet gescheiden). Met als bedoeling om ermee op vakantie te gaan, want ik vind onze beide auto's te klein om er twee weken mee op pad te gaan met alle zooi die een klein gezin voor twee weken nodig denkt te hebben.
En na onze laatste (zeer fijne) vakantie heb ik mezelf beloofd om nooit meer, ook maar 1 meter te rijden met een dakkoffer op het dak, want zelfs een zeer stabiele auto gaat er van zwabberen. De hel.
Dus, omdat ik vond en vind dat we dus voor al die zooi (ik neem echt, heus, werkelijk waar heeeeeeeeeel erg weinig mee, alle bagage komt nagenoeg voor rekening van dames- en kinderkleding, heus!!!) extra ruimte nodig hadden, ging ik met een beetje gezwinde spoed op zoek naar een aanhangertje, waar ik zonder al te zeer gezichtsverlies te lijden, nog een beetje aan kon klussen.
Dus ik zocht en vond, en legde contact met een snuiter in de buurt. Afspraak: maandag. Aldus geschiedde en ik ging naar de beste man toe om het karretje in kwestie eens te bekijken. En wat ik zag, was eigenlijk precies wat ik zocht. Een goedkoop, leuk uitziend klus-karretje, die ik naar mijn zin kan maken, want de basis is goed. Toen kwam het moment van afrekenen, en ik zei dat ik het het liefste even over zou maken, of met een tikkie. Blijkbaar had de vrouw des huizes meegeluisterd, want de man des huizes kreeg vreselijk de wind van voren. Contant moest het wezen en anders niks.
Wat schutterig, zonder zich een houding te kunnen geven stond hij me niet een beetje ongemakkelijk aan te kijken. Ik hielp hem maar uit de brand en zei dat ik dinsdag wel terug zou komen met de centen.
Eenmaal dinsdag meldde ik mij weer, en wikkelden we de zaken af. (Achteraf kan ik die vrouw op zich geen ongelijk geven, maar kom op. Dat had jegens haar echtgenote echt wel vriendelijker gekund, en alleen al daarom kwam ik heel erg in de verleiding om ff snel thuis een paar flappen uit te printen). Bij het aankoppelen bleek dat het kabeltje naar de verlichting erg kort was en dat mijn stekkerdoos wel erg diep onder de bumper hing. Gelukkig was het donker en mistig, en toen we eenmaal met flink wat geweld die stekker toch wisten te pluggen, kwam ik tot de ontdekking dat er slechts 1 lamp stuk was, en dat ik bij de aanschaf van mijn brave Charley, in een staat van onoplettende ontbinding verkeerde, want ik zou gezworen hebben dat ik een witte aanhangerplaat had zien liggen. Dat was echt een dijk van een verbeelding, want die lag er dus niet.
Hop, in het mistige donker zonder witte plaat en met gebrekkige verlichting maar 2 kilometer naar huis. Om er daar achter te komen dat ik mij een klein beetje vergist had, en dat het aanhangertje met geen mogelijkheid de poort door kan, en dat ik Ilse dus nodig had om het ding over het hek te tillen. Dat ging best, behalve dan dat ik haar met de dakkoffer tegen haar oren mepte.
Dat is dus ook onderdeel van het klussen: het tuinhek aanpassen.
Dat klussen ben ik inmiddels mee begonnen. Het antieke imperiaaltje heb ik eraf gehaald, en in stukken gezaagd. Het achterste randje van dat imperiaal heb ik 15 centimeter naar achteren geplaatst zodat de dakkoffer daar tegenaan rust. Om de dakkoffer verder te kunnen bevestigen, heb ik 4 van de 8 gaten alvast in de deksel geboord, zodat de originele bevestigingsbeugels van de dakkoffer gebruikt kunnen worden om het ding goed vast te maken tijdens de lange en mooie (vakantie)reizen die we ermee gaan maken. Verder nog in de pijplijn:  een goede lichtbalk, een mooi neuswiel, en allemaal Citroën plaatjes er tegenaan. Hij moet ten slotte veilig, maar vooral ook naar mijn zin zijn.

Ik moet zeggen dat het klussen aan die aanhanger (telkens een uurtje of een half uurtje als ik thuis kom van slopende CD- opnames of lange dagen op Schiphol, is erg leuk. Erg prettig. Erg kalmerend. Geen haast, en elke keer een klein beetje verbetering of verfraaiing.

Waar ik dan wel weer heel erg gefrustreerd van raakte: het disfunctioneren van mijn telefoon.
De T-mobile mevrouw raadde mij ruim een jaar geleden aan om een motorola te kopen. Want dat was zo goed en beter en best. Ik kwam er om een Samsung te kopen, maar stomme sul die ik was, trapte ik in het enthousiaste blèrverhaal en vooral geen Samsung en vooral wel die stomme motorola te kopen. Goed. Daar was ik na een poos dus echt niet blij mee. Het enige voordeel is dat de maandelijkse kosten erg laag waren vergeleken met welke Eifoon dan ook, en dat ik me veel meer vertrouwd voel met Android.
Maar de motorola zelf.... Wat een draak van een telefoon. Zelfstandig, zonder mijn tussenkomst of zelfs maar toestemming, bepaalde de motorola zelf wel wat de juiste helderheid was. Ook bepaalde de motorola geheel zelfstandig en zonder mijn tussenkomst of wens waar welke app op mijn bureaublad moest staan. Of dat die app uberhaupt wel op mijn bureaublad diende te staan. Zo was ik met grote regelmaat apps kwijt, die ik dan heel ergens anders in die telefoon weer terugvond. Uiterst ongemakkelijk. De volgende stunt van het ding was dat de stekker niet meer in de telefoon wilde blijven zitten. Ook met een andere stekker wilde die telefoon niet meer fatsoenlijk aangekoppeld worden. Nou ja, wilde niet, gebeurde uiteindelijk toch, zij het met grof geweld. En dan was er de accuduur. Die zou volgens de T-mobile mevrouw GE-WEL-DIG zijn. Na drie manden al niet meer. En die extra accu eraan... Die wenste ondanks het geweld waarmee ik de lader aankoppelde, helemaal niks meer te doen.
Alles bij elkaar was ik meerdere malen per dag in staat om het ding door ongeopende deuren of ramen te smijten.
Uiteindelijk realiseerde ik me dat dat mogelijk niet geheel in mijn voordeel zou zijn, en dat ik beter een andere telefoon kon halen. Met hulp van Ilse een betaalbaar exemplaar uitgezocht en die halen bij de T-Mobile winkel.
Dat werd op aanraden van de heren aldaar (de juffrouw die mij de motorola aansmeerde was er gelukkig niet, anders had ik misschien iets te zeer persoonlijke mededelingen gedaan omtrent haar functioneren en mijn mening daarover) toch een Samsung. En wel degene die Ilse me ook aanraadde.
En, geheel in tegenspraak met mijn normale doen als ik een nieuwe telefoon moet installeren, ging dit zonder gescheld, gevloek, geschreeuw en gekrijs. Ja, u leest het goed: het ging ZONDER dat ik allemaal heiligen afstofte. Zonder dat Jente en Ilse sidderend van angst achter de gordijnen kropen. Dat is ook een primeur. En daar ben ik stiekem best wel trots op.

Zo, dit geschreven hebbende, begint mijn weekend. Ik wens u hiervan dus ook een heel goed exemplaar toe.