Update.

JIPPPPIEIEIEIEIEIEKAJEEEEEEEEE

Zo, de ergste blijdschap is er even uitgeschreeuwd. Met een dikke grijs van tevredenheid scheurde ik afgelopen maandag richting Almere.
Ik zat in mijn nieuwe (en nieuwste tot nu toe) auto naar huis, en genoot intens van het vrije gevoel dat het me gaf.
Het heeft even mogen duren, maar het was het wachten waard. Mijn nieuwe bolide is uiteraard een Citroën. Een C4, en ik heb haar Charley genoemd.
Een c4 is wat mij betreft groot genoeg, en heeft een paar leuke gimmicks, zoals een stuur waarvan het centrum niet meedraait.
Dat is een leuke gimmick, maar ook onhandig als je gewend bent om het stuur soms binnendoor vast te pakken.
Dat leverde me nu al een aantal keren een ongemakkelijke confrontatie tussen mijn vingers en het stilstaande middendeel op.
Hoezeer ik ook verkondigde dat de glans er wel wat af was, na de aanrijding, heb ik inmiddels al wat leuke toevoegingen besteld en wordt het toch weer een hobby-ding om de auto helemaal naar mijn smaak te maken.
Ondanks dat de auto qua motorisering niet eens heel heftig uitgerust is, is ze absoluut erg alert en bij de les.
Het enige echt grote nadeel: de vorige eigenaar heeft er een trekhaak op laten zetten. Dat is absoluut een pré en zelfs vereiste (de auto is kleiner, dus voor vakantie moet ik toch echt een klein bagagewagentje erbij kopen, hetgeen dan weer een doorn in het oog is van mijn betere helft), maar degene die die trekhaak erop heeft gezet, heeft mijns inziens gekozen voor het meest lompe, lelijke exemplaar dat er te koop was. Mijn god, wat is die trekhaak lelijk. Nog lelijker dan de tijdelijke voorbumper. (Welke dan weer behoort tot het hobby-gedeelte van de auto).
Maar echt. Degene die voor die trekhaak heeft gekozen, was of blind, of vond het nodig om een verder hartstikke mooi ontworpen auto te verlelijken.
Het is zó lelijk dat ik oprecht steken door mijn ogen voel gaan als ik er naar kijk. En het erge is: het is dan weliswaar een afneembare trekhaak, maar zelfs als je die eraf haalt, blijkt er nog een groteske stang met een plaat zichtbaar.
Welke idioot doet nu zoiets? Ik kan daar met mijn goede smaak voor briljante schoonheid echt niet bij. De enige reden om het ding voorlopig te laten zitten, is dat ik geen parkeersensoren heb. (En natuurlijk de noodzaak ervan tijdens vakanties).

Want dat is namelijk wel iets. Hoezeer Charley me qua rijeigenschappen en zo ook bevalt, ik heb wel een paar stappen terug gezet wat gadgets betreft. Behalve parkeersensoren, heb ik ook geen lichtsensoren of regensensoren meer. Op zich geen groot verlies: die lichtsensoren vond ik eigenlijk alleen maar onnuttig, en de regensensoren deden het fantastisch, maar wel wanneer het hen uitkwam, en niet wanneer het mij uitkwam.
Tel daarbij op dat het raam dan ook automatisch dichtgaat (leverde me bij gevolg een paar rare situaties op) en ik vond het toch minder handig dan je zou zeggen. Gelukkig heb ik wél een functionerende airco en functionerende cruisecontrole en een radio die het goed doet. En dat vind ik de belangrijkste comfortverhogende zaken.
Dat plus een motor die zonder bokken, horten en stoten in de file rijdt en die veel vlotter is als de vorige. Ja. Zilveren Charley is wederom zo'n auto waarvan ik hoop dat ze bij me blijft.
Zilver, want het was letterlijk de eerste de beste. En omdat mij zulks ook al werd geadviseerd door vriendje Ken. Zilver is de minst besmettelijke kleur dus met mijn gebrek aan poets-motivatie de meest veilige kleur.

Maar goed, zoals ik al zei: ik ga er rustig aan lekker mee hobby'en. Als eerste ga ik vanmiddag de middenarmsteun monteren die ik besteld heb. 

Ik ben het nieuwe jaar redelijk hoopvol ingegaan, en inmiddels moet ik zeggen dat ik me een stuk beter voel.
De therapie icm wat chemisch geluk lijkt aan te slaan. Hoewel ik daarbij wel moet zeggen: de bij een depressie horende vergeetachtigheid begint inmiddels legendarische vormen aan te nemen.
Botweg vergeten dat ik inmiddels mijn eigen auto heb, gewoon 15 minuten aan het zoeken naar de groene van Ilse. Hele parkeerplaats af gelopen, en toen pas mét de nieuwe, heel andere sleutel in mijn handen me realiseren dat ik minimaal 3x langs mijn auto ben gelopen.
De kerstboom in de tuin zetten, want gisteren moest die richting de plaatselijke supermarkt, waar ze tegen een rijkelijke beloning van 50 cent ingeleverd konden worden.
Maar dit vergeten te melden aan mijn teerbeminde geliefde, dus die kerstboom staat nog steeds op half zeven te hangen in de tuin.
Dat chemische geluk (mijn giechelsnoepjes) halen absoluut de rauwe randen weg, en in combinatie met de op verlichting gerichte therapie, is het absoluut een verbetering van mijn levenskwaliteit, maar ik ben me terdege bewust van het feit dat dit nu pas de eerste slag is die ik "gewonnen" heb. Want er is dan weliswaar een verbetering van mijn levenskwaliteit, de oorzaak ervan moet nog aangepakt worden. En ik vrees dat ik dan echt serieus alle zeilen bij moet gaan zetten om overeind te blijven.
Maar goed, voorlopig heb ik meer lucht en licht en dat is prettig. Vindt Jente ook. Want ik heb vaak toch net ff wat meer energie om met haar te spelen. Of om haar nukkige buien beter op te vangen zonder dat het in slaande ruzie ontaardt.
Wat ook nog niet weg is: de vermoeidheid. Hoewel ook hier minder uitgeput, ik ben vaak gewoon te moe om sociaal geaccepteerd te reageren.
Maar we doen het er maar mee.
Wellicht dat ik bij het einde van dit jaar gewoon weer de lompe, chagerijnige Marnix ben, die iedereen kent. Je weet maar nooit.

Dan is het ook weer die tijd van het jaar, waarin ik samen met Ilse op zoek ga naar een geschikte vakantiebestemming.
Ik zou toch graag weer naar Frankrijk gaan. En dan foto's kijken van kleine campings, routes erheen bekijken en alvast voorgenieten.
Want ik weet één ding heel zeker: na dit jaar, hebben we een vakantie wel verdiend.  Ik wil dit jaar niet zover hoeven rijden (met name de terugtocht vorig jaar vond ik geen groot feest), en ik wil niet meer op een "sportieve camping" staan. Gewoon om te voorkomen dat ik mezelf weer als een unicum etaleer door als een van de zeer weinige campinggasten al rokende en rochelende mijn ochtendkoffie te nuttigen.
En met de door mij voorgenomen aanschaf van een klein bagagewagentje, ga ik gegarandeerd mijn best doen om op de terugweg toch weer het een en ander aan intens meurende kazen (zozeer dat het in de categorie van chemische oorlogvoering valt) mee naar Nederland te smokkelen.

Goed, dit geschreven hebbende, ga ik mezelf maar eens klaarmaken voor de dag. Ik wens u allen een goed weekend.