zaterdag 18 januari 2020

Random kletswerk

Afgelopen maandag heb ik afscheid genomen van mevrouw de zielenknijpster nummer 1.
Met deze dame heb ik voornamelijk gewerkt aan het oplossen, het wegmasseren van de ergste, diepste en rauwste randjes van mijn depressie.
Dat heeft uiteraard geholpen. Deels. Een beetje.
Samen met een meneer die ook nog de bevoegdheid heeft om mij te voorzien van wat chemisch geluk.
Wel merk ik dat ik los van mijn hemeltergende vergeetachtigheid, en vervlakking, ook steeds minder goed om kan gaan met prikkels. Een ruimte waarin veel mensen bij elkaar zijn, die allemaal iets willen zeggen, allemaal aandacht willen, rumoer maken, of gewoon simpelweg zoiets triviaals doen als ademhalen, het is me allemaal een beetje te veel. Na de CD-opname met OKMar bijvoorbeeld (en dat twee volle dagen lang, en die best aardig waren om te doen) was ik finaal afgepeigerd. En het is niet eens zo dat die anderen nu zo anders doen. En als het al wel zo zou zijn, is het toch niet echt aan mij om daar wat aan te doen of van te vinden, maar omdat ik nu eenmaal ik ben, en in een bepaalde situatie zit, heeft het sneller en forser een negatieve grip op me dan ik zou willen. Ik reed dus ook bijna met mijn overprikkelde kop de verkeerde kant op. Erg onhandig.
Maar goed, de eerste klap is wel al een daalder waard, en verhip, ik voel me heus een beetje beter.
Nummer 1 gaat mij overdragen aan nummer 2, die met mij in zal gaan op de onderliggende oorzaak van mijn eigen zwarte hond. (Voor de nieuwsgierige lezer, die wil weten wat ik met de zwarte hond bedoel, en die meer wil weten over depressie. )
En dat is iets waar ik tegenop zie. En niet een klein beetje. In tegendeel. Ik zie er huizenhoog tegenop. Want ondanks dat ik weet dat het moet, en dat het de juiste keuze is, moet ik veel verhalen, ervaringen opnieuw vertellen. Weer doormaken. Proberen dat te relativeren en een plekje geven, op een manier dat het niet meer een eigen leven kan gaan leiden.
Ik ben nu nog best in staat om het allemaal een beetje weg te drukken (dankzij mevrouw de therapeute nummer 1 en het chemisch geluk) maar het zal wel eens opgelost moeten worden. Misschien dat het allemaal meevalt, en dat ik mezelf druk maak om niks, maar toch. Het geeft een wat onbestemd gevoel zo.
Gelukkig heb ik nog een dikke week voordat ik mezelf moet melden. Ik hoop dat zielenprikker 2 een stevige schoenen heeft, en een goed gevoel voor humor. Anders rent ze sneller weg dan ik kan praten.

Dus vandaag mijn laatste werkdag van de week gehad, en tijdens een onderbreking in mijn rooster viel ik even in slaap. Dat is niet erg, want ik zat niet in mijn bus, maar in de kantine, op een bank.
Toen ik na een half uurtje weer wakker werd, werd ik begroet door gniffelende collega's die zich in hoge mate zaten te verbazen over mijn bijzonder luidruchtige gesnurk.
En fin, ik zal het wel nodig hebben gehad, zullen we dan maar zeggen.
Wist ik veel dat ik nog een waanzinnige adrenalinestoot te verwerken zou krijgen.
Ik reed goedgemutst naar huis, en werd al rap ingehaald door een hipster-achtige meneer in een stokoude mercedes. De lieve man deed dat weinig subtiel, en niet bepaald "koersvast", zal ik maar zeggen. Ook niet bijzonder tempo-vast, en absoluut niet zeker van de richting die hij moest aanhouden.
Kortom: hij reed als de spreekwoordelijke natte krant, hoewel ik daarmee vermoedelijk de natte krant tekort doe.
Goed, er is een punt op die A6 waar er twee banen links richting Almere Buiten en Groningen gaan, en drie banen rechts, waar je naar diverse andere wijken van Almere kan. En de mercedes meneer bedacht zich erg laat dat hij liever naar links wilde, en propte zich tussen mij en mijn voorligger in.
Inmiddels had ik al gezien dat er links achter mij een volkswagen aangestormd kwam, minimaal met 30 kilometer sneller dan dat ik ging. De mercedes meneer vond blijkbaar zijn eigen actie al niet zo slim, en maakte het alleen maar erger door zonder richting aan te geven, zonder zelfs maar een heel klein momentje in zijn spiegels te kijken, zijn (toch best in fraaie conditie zijnde) oldtimer nóg maar een baantje naar links te smijten. Waar die volkswagen meneer dus al was.
Die alle zeilen bij moest zetten om een nagenoeg onvermijdelijke aanrijding te voorkomen, en daarbij genoodzaakt was om de vangrail van heeeeeel erg dichtbij te bestuderen.
Ik had inmiddels mijn gas zozeer losgelaten dat ik meer afstand had, en van pure schrik trapte ik fors op de rem. Ik zag beide auto's namelijk toch best wel rap dichterbij komen, omdat ze beiden toch wel een beetje de vaart eruit haalden. Ten slotte was ik er op dat moment heilig van overtuigd dat ik, als ik niet ferm zou remmen en uitwijken, ik ook betrokken zou raken bij dat onverantwoordelijke onderonsje.
Dat gebeurde niet, en dat was niet te danken aan beide heren voor mij, echter wel aan een heel erg groot leger aan beschermengelen op de schouders van ongeveer alle automobilisten die op dat moment in de buurt reden van die twee idioten. De volkswagen meneer denderde gewoon door, alsof hij zojuist niet bijna vermorzeld was tussen een oude mercedes en een vangrail, de mercedes meneer slingerde stoïcijns verder, alsof hij niet bijna een alles-verwoestend ongeluk had veroorzaakt.
Mij, en mijn achterliggers in pure verbijstering en schrik achter zich latend.
En alsof dat nog niet genoeg was, kwam ik, aangekomen bij mijn afrit, terecht in een groots en meeslepende hagelbui. Zo groots en meeslepend dat ik toch wat moeite had om mijn auto op koers te houden, over al die ijzige brij, die zo gul uit de hemel kwam kletteren. 

Ik zou mezelf niet zijn als ik niet na een dikke week toch even nog terug zou komen op mijn nieuwe voiture. Charley.
Charley is een uiterst welwillende dame, die er behoorlijk zin in heeft. Trap haar op haar staart, en ze geeft hem van jetje.
Wat ik ook wel een geinige (en met dank aan Jente ontdekte) feature vind: het digitale display (en dat in een auto van 2006 of 2007) licht in het donker geel op, maar overdag wit.
Er kleeft ook een klein nadeel aan een heel andere auto: het overzicht. Het is niet zo dat de auto onoverzichtelijk is, maar ik moet wel wennen aan de andere dimensies ervan. Op zich leidt dat niet tot enge situaties, ik heb ten slotte een nek die gedraaid kan worden, dus ik overzie alles prima.
Maar als ik moe thuiskom, en mijn auto in een van de parkeervakken wil zetten, gaat dat toch net even anders dan bij een station-wagen die langer is.
Omdat ik 99% van de tijd mijn auto achteruit in parkeer, en het juist dan zaak is om goed op te letten hoe je je auto wegzet, om te voorkomen dat je schade rijdt of zo.
Gaat eigenlijk altijd goed, tenzij ik wat vermoeid ben. Dan moet ik vaak een keertje extra steken. Boeiend. Als het maar gebeurt zonder schade te maken.
Maar het kon gebeuren dat ik na een werkdag thuiskwam, mijn auto vloeiend naast die van Ilse parkeerde, en zag dat ik toch een royale twee centimeter er tussen had gelaten. Mooi, Ilse gaat toch niet meer weg vandaag, klaar.
Tot Ilse besloot dat zij de boodschappen ging doen, en even later verontwaardigd aan me vroeg of ik soms dacht dat zij aan twee centimeter voldoende ruimte had om in haar auto te kunnen.
Dus dat is nog eventjes een dingetje om aan te werken.
Verder heb ik een middenarmsteun gemonteerd, als eerste van een heel aantal upgrades.
En ja.
Ik weet dat ik me hier wat woede op de hals haal, maar maandag ga ik kijken bij een aanhanger.
De C4 is namelijk te klein om alle vakantie en kampeer zooi mee te nemen, en ik heb mezelf beloofd om nooit meer met een dakkoffer rond te rijden. Dat was toch wel echt het summum van vreselijk rijden.
Dus om toch enigszins luxe op pad te gaan, de auto niet helemaal vol te stouwen, zodat we ook nog lekker kunnen zitten, besloot ik dat een aanhanger een vereiste was.
Een klein, laag, smal karretje, waar de tent en zo makkelijk in kan.
Ilse was en is het er niet zo mee eens. Want ja, je rijdt langzamer. En ja: het neemt ruimte in in de tuin. Aan de andere kant: de voordelen ervan zijn natuurlijk evident. Dus uiteindelijk ga ik ervan uit dat het hebben van een aanhanger ons huwelijk niet op scherp zal zetten.

Goed dit alles weer geschreven te hebben, begint mijn weekend, en traditiegetrouw wens ik u een goed exemplaar toe.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Worstenman, vrije dag en groene vingers.

Die titel klinkt als een clickbait. Want raar. Maar ja, verwacht u iets anders? De paasdagen komen er weer aan, en wederom ben ik glad verge...