zaterdag 12 september 2020

Gooi maar in mijn pet deel 3

 Gooi maar in mijn pet. Of: je hebt van die dagen.
Ik had een hele vroege dienst, beginnend om 05:45 uur. Dat betekent dat om 03:45 mijn wekker gaat, en ik met mijn koekerige ogen naar beneden strompel voor mijn eerste kopje koffie, mijn ontbijt met veel fruit en een bakje musli en een paar peuken naar binnen prop om de dag zo goed als mogelijk te beginnen.
Dan is het eerder dan me lief is, tijd om mijn sleutels te pakken en op weg te gaan.
Ware het niet dat deze hele routine bleef steken op het vinden van mijn sleutels. Mijn huissleutel was gauw gevonden maar waar had ik nu mijn autosleutel gelaten?
Kwijt. Stomweg kwijt. Nergens te vinden. Vloekend en tierend op die sakkerse sleutel (zachtjes vloekend en tierend aangezien er nog twee gezinsleden lagen te slapen) naar boven en naar beneden gelopen, zoekend op alle plekken waar die sleutel dus niet lag.
De tijd gleed soepeltjes weg, en uiteindelijk ben ik maar naar boven gegaan, met lood in mijn schoenen, om mijn betere helft wakker te fluisteren dat ik mijn dekselse autosleutel kwijt was, en uit nood maar met haar Saxo zou gaan.  Iets dat ook al niet handig was, omdat mijn toegangspas voor Schiphol in mijn auto lag. En zonder sleutel..... En zonder pas geen toegang.... Mijn binnensmondse gevloek werd steeds wanhopiger. Bijna beneden hoorde ik Ilse nog fluisteren dat ik ook even moest kijken of ik mijn sleutel niet in de auto had laten liggen.
Een beetje meesmuilend fluisterde ik dat ik dat zou doen. Niet dat ik dat zou verwachten, ik ben over het algemeen nogal stipt daarop, want ik heb maar 1 sleutel, bij 1 auto, dus daar ben ik wel zuinig op.
Dus ik stapte naar buiten om met de  Saxo naar Schiphol te gaan, en dan maar zien hoe of ik er op zou komen., al dan niet met mijn meest charmante blik ooit de security proberen te verleiden om mij toe te laten.
Ik keek naar mijn auto en zag lichtjes branden in de auto. Da's gek. Ik voel aan de deurkruk, auto gaat open. Hmmmm. En omdat alle controlelampjes branden, zoals ze branden als je de auto op accesoirestand zet, wist ik ook meteen waar mijn sleutel was.
Hoe dan????

Oh ja. Ik had mijn auto gisteren voorzien van statische folie, zodat water niet meer tegen de spiegels bleef staan. En toen ik dat gedaan had, kwam Ilse thuis, en was ik afgeleid en dus geen seconde meer gedacht aan mijn auto, die dus open en bloot, klaar om gestolen te worden heel de nacht heeft staan wachten.
In die auto mijn trompetten ter waarde van een flinke som geld, en een Ipad ter waarde van veel te veel.
Wat voelde ik me een enorme kneus.
Ik reed dus wel heel blij naar Schiphol, om halverwege de rit erachter te komen dat ik mijn jas niet bij me had, en dus ook niet de door Ilse zo mooi gemaakte maskers meehad. Dus moest ik bij het eerste de beste pompstation nog even een pakje wegwerpmaskers halen.  Gelukkig stond de dienstdoende prinsemarij daar lekker koffie te drinken, zodat ik mijn rit naar Schiphol in iets vliegender vaart kon voltooien dan de bedoeling was. Omdat het bij de bus op zaterdag gratis parkeren is op zaterdag, en ik dan mezelf reistijd kan besparen besloot ik om ondanks de door mijzelf al verwachtte drukte er toch heen te rijden. Helaas was het druk, dus in in nog wat vliegender vaart die auto toch maar op de normale parkeerterrein neer gezet, om met de bus weer naar het Tenderplein te komen. En dan daar te zien dat er niet één, maar twee auto's weg gingen.

Nog voor 6 uur in de ochtend zoveel zelf veroorzaakte avonturen zijn niet goed voor een mens. In elk geval niet dit mens. Ik heb dan ook een heel erg drieste poging ondernomen om een overdosis aan koffie in te nemen. Dat lukte, want de eerste 25 minuten stond ik stand-by.

Hoezo, ADHD????

Daar over gesproken: de depressie is in samenspraak met de therapeute "in remissie" verklaard. Dat is fijn. De ADHD, daar heb ik zo mijn gevoelens bij. Want zonder dat ik nu ineens heel anders ben: vallen er wel steeds meer dingen op in mijn gedragingen, die opvallend zijn. Zoals het hele bovenstaande verhaal. Het is geen excuus, maar wel een gevolg van. En zo zijn er meer van die situaties, waarmee ik me soms in mindere mate goed raad weet. Gelukkig zijn er mensen die me dan van tips voorzien. En ja: ik neig ernaar om ook voor hele moeilijke dagen, pilletjes te vragen, zodat ik de dag iets minder afgemat afsluit.
Nu is het eigenlijk heel jameer dat ik in ons huishouden niet de enige ben met ADHD, dus ik kom er niet mee weg om alle gekkigheid van mijn gedragingen en karakter weg te zetten onder de noemer "ADHD. In het begin kon Ilse er nog wel om lachen, inmiddels, als ik dat probeer, krijg ik een verbale uitbrander. Terecht ook wel.

Dan door naar onzekerder toekomst: mijn toekomst op het door mij zo geliefde platform is niet zeker. De nadelen van uitzendkracht zijn.  Mensen reizen nog niet genoeg, en daarom zou het zomaar kunnen zijn dat ik in oktober alweer op straat sta. Dat is verdrietig.
Ik ken nogal wat "groene" mensen die dat toejuichen, want minder vliegen is goed voor het milieu enzo. Die zeggen dan dat ik niet werkloos hoef te worden, want dan ga ik toch in het openbaar vervoer??!!een11!one!111 Ja. Maar ja. Dat is inspraak zonder inzicht, dat leidt tot uitspraak zonder uitzicht. Want ondanks dat je een bus bestuurt, is er op een platform niks hetzelfde als in het ov.  Is hetzelfde als wanneer ik tegen een violist zeg dat hij maar cello moet gaan spelen. Of tegen een monteur van keukens dat hij maar bij een garage auto's moet gaan repareren, want je bent toch monteur? Los daarvan: in het ov liggen de banen ook niet voor het oprapen, en bovendien: mijn passie ligt nu eenmaal meer op Schiphol.
Hoewel ik dus wel op zoek ben naar iets anders. Gewoon omdat ik bezig wil blijven. En misschien ook wel gewoon omdat ik nieuwe dingen wil leren. En als het zo is dat mijn passie even niet mogelijk is, dat de ene gesloten deur ook wel weer een andere opent. En wie weet wat voor mooie dingen daar weer uit komen.
En echt tijd om bij de pakken neer te gaan zitten, heb ik niet. Want er wacht een toilet op renovatie. En dus ook een boel blogs over aan puin geslagen vingers en potten en net verkeerd opgemeten tegeltjes. Of zo.

Hoe dan ook: het is natuurlijk nog geen 100% zekerheid dat ik ook echt weg moet van het platform, dus misschien....

Ik mag vanavond met de schone ouders uit eten omdat ze al heel erg lang getrouwd zijn, en morgenavond mag ik toch weer een lekkere dienst over het platform knallen.
Dit alles geschreven hebbende op een pc die werkelijk het bloed onder mijn nagels vandaan typt, wens ik u allen een goed weekend.

1 opmerking:

Bijzondere mensen, een observatie.

 Reizigers. Passagiers. Ze zijn er in alle soorten en maten. Het kleine kereltje van een jaar of 9, die de trap af kwam, zeulend met de veel...