Update: Prettig weekend!

 -bril professioneel laten reinigen.
-nieuw horlogebandje kopen
-paar sokken.
-spa rood

Bovenstaande was het boodschappenlijstje waarmee ik naar het centrum van Almere Stad vertrok. Meestal doe ik mijn boodschappen hier om de spreekwoordelijke hoek, en mijd ik winkelcentra als diezelfde spreekwoordelijke pest (iets actueler: ik mijd ze als de covid).
Mijn bril is inmiddels bijna 2 jaar oud, en ik kreeg de ranzigheid niet meer goed weggepoetst. Dus toog ik naar de brillenboer aldaar, want die zijn nog zo servicegericht dat je ook bijna 2 jaar na aankoop er gewoon gratis en voor niks je bril kan laten "diepte-reinigen".
Mijn bril was echter zó vies, dat de man vond dat ik maar beter eerst wat andere boodschappen kon gaan doen, en omdat ik die nog had, ging ik, zonnebril op mijn hoofd, door naar de plaatselijke juwelier.
Nu ben ik net even te boertig om zomaar, en zonder meer een juwelier te betreden, met zonnebril op een juwelier enteren, is iets dat ervoor zorgt dat elke medewerker zijn vinger al op de alarmknop heeft staan.
Die vingers gingen er snel af nadat ik vertelde dat mijn bril schoon werd gemaakt bij de brillenboer, en ik zonder bril gewoon niet best zie. Wat zij ook wel begrepen toen ze me zagen knipperen, turen en uiteindelijk van ellende maar weer mijn zonnebril opzette.
Ik legde uit dat mijn horlogebandje na 2 jaar gebruik wel erg sleets was geworden, en dat ik iets anders wilde. Liefst iets van staal, want dat stoffen/canvas-achtige bandje is wel heel tof, maar niet echt gemaakt voor de eeuwigheid.
Nou, dat bleek toch iets te makkelijk gedacht van mij. Zomaar een nieuw bandje in die maat. Alsof ik ze vroeg om me binnen 24 uur op de maan te krijgen. En bijna duurde mijn aanwezigheid zo lang, want de (verder heel erg leuke en joviale) snuiter bleef maar andere filialen bellen.
Intussen zag ik (zonnebril op) een prachtige zilveren zegelring met een pracht van een Lapis Lazulisteen erin verwerkt. Dus mijn aandacht was al snel op andere zaken gefocussed. Een ring, en toen herinnerde ik me ineens dat ik tot ver in mijn 2e pubertijd een oorring had. Altijd spijt van dat die weer uitging, en uiteindelijk kwijt raakte. Ik had een heel ingenieus ringetje, dat open klapte in het midden, en niet met allemaal gefruts door dat gaatje moest.
Dus in een opwelling vroeg ik de juwelenmeneer (die nog helemaal met zijn hoofd met mijn horlogebandje bezig was) of hij ook zulke oorringen had.
Had hij. Ik koos snel een exemplaar, rekende af, en besprak wanneer het door hem zo zwaar bevochten horlogebandje aanwezig zou zijn.
En toen stond ik dus buiten met een oorbel, zonder horlogebandje.
Dat leverde me van mijn vrouw de opmerking op dat het toch wel erg vroeg was voor een midlife crisis. Die heeft het er niet zo op.
Daar kwam bij dat ik mijn sokken glad vergeten was, omdat  mijn schoongemaakte bril zó intimiderend schoon is, dat ik gewoon schrok van de drukte op de donderdagse markt.
Vond ze ook al raar.

En ze was al niet zo blij met me.
Afgelopen maandag ging ik klussen bij een vriendje die een huis heeft gekocht. We zouden de vloer eruit rossen, en meer van dat soort zaken.
Bij hem aangekomen, viel mij op dat er een prachtige vitrinekast hing. Op mijn vraag wat hij daarmee ging doen, was hij kort:"gooi ik weg". 
Zonder verder na te denken, zei ik dat ik hem dan wel mee zou nemen. Hop, in de auto ermee.
En toen realiseerde ik me dat Ilse min of meer een soort van veto had uitgesproken op een derde vitrine in huis. Nu had ik altijd al wel het idee dat dat meer een richtlijn was, dan een absoluut gegeven, maar ik vroeg me de rest van het klussen dus af, wie er in de auto zou gaan slapen.
Ik kwam thuis met de mededeling dat ze niet zo blij zou gaan zijn.
En toen toverde ik dus die vitrine uit mijn hoge hoed.
Ik probeerde het leed te verzachten, maar dat is dan twee keer best wel een flinke onnadenkendheid deze week.

Over ADHD gesproken:
Ik krijg dus medicatie. Maar omdat ik niet in Utrecht of Apeldoorn woon (in Utrecht zit de ggz waar ik verplicht heen moet, en in Apeldoorn zit de huisarts waar ik verplicht heen zou moeten) heb ik dus ook wat zaken lopen in Almere bij de huisarts.
En door deze constructie is het verkrijgen van medicatie gewoon een belachelijke crime.
Want ik moet dus, omdat ik militair ben, mijn medicijnen ophalen in Utrecht.
Of in Apeldoorn.
Nou heb ik dat geprobeerd, maar in Apeldoorn wezen ze me vriendelijk terug naar Utrecht, want ze namen geen recepten aan van Utrecht.
In Utrecht zeggen ze dat ik het maar in Apeldoorn moet ophalen, want dat hoort te kunnen.
Op mijn vraag of die recepten niet gewoon naar Almere gefaxt kunnen worden, werd er beslist nee gezegd. Want ik ben nu eenmaal militair verzekerd, en dus is het goedkoper om maar naar Utrecht of Apeldoorn te komen. Alle reiskosten die ik declareer om aan deze gotspe te voldoen, zijn blijkbaar verwaarloosbaar. Want reken maar dat ik alle reiskosten declareer. Evenals de extra uren die het me kost om aan die teringzooi te komen.
Als het moeilijk en duur moet, weet de overheid zijn werknemers (maar ook de burgers) echt continu nieuwe grenzen van verbazing te laten zien.
Maar als het zo moet, dan maar zo. Schandelijk is het wel, want daarmee staat dus patientzorg niet centraal, maar gewoon botte regelgeilheid.
Uiteraard is het niet allemaal ellende bij defensie. Het is best prima te doen om met een koperkwintet een concertje te spelen. We hebben dan best wel lol, omdat we een leuk programmaatje kunnen spelen.
En mijn nieuwe baas, lijkt een prima kerel waarmee het goed converseren is. 

Morgenavond mag ik weer een dienstje rijden op het platform. Ik maak me toch wel zorgen.
Want ik wil dolgraag werken, en de huidige voortgang van Covid hangt daar als een zwaard van Damocles boven.
Laten we ervoor zorgen, door gezond verstand te gebruiken, en niet als een stel volslagen randdebielen verpleegkundigen uit te schelden en te mishandelen, dat virus eronder krijgen.
Laten we gezond verstand gebruiken. Dat is niet "samen" de overheid onder controle willen krijgen. Daar hebben we de tweede kamer voor, die democratisch gekozen is.
Want heus: het is voor heel Nederland veel beter dat ik niet op straat beland. Echt. Een werkende Marnix is al een opgave voor zijn omgeving. Een werkloze Marnix is nagenoeg onhoudbaar.

Dit geschreven hebbende: prettig weekend allemaal.