Comfortzones en andere gekkigheid

 Ik heb een paar weken geleden gedeeld dat ik was begonnen met crossfit. Dat is op kelderniveau sporten. En mijn niveau is (nog steeds) niet om over naar huis te schrijven, integendeel.
Maar zo trouw als we kunnen, gaan we.
Ik heb geen echte sportkleren. Ik heb shirts. Ik heb korte trainingsbroeken, en mijn nikejes doen het prima.
Ik blijf moeite hebben met het hele crossfit gebeuren. Zoals Ilse mij toefluisterde: "voel jij je ook zo buiten je comfortzone?" Nou, ik kan je melden, er is daar op geen enkel moment ook maar enig comfort bij betrokken.
Het elkaar aanmoedigen en complimenteren, is iets waar ik oprecht aan moet wennen. Meestal ben ik na een les zó compleet naar de tering, dat ik eigenlijk maar één ding wil: een peuk en iedereen die me lastig valt met compliment (of kritiek) een klap voor zijn kanis geven. Maar ja, als nieuwkomer staat het wat raar om iemand die je welgemeend een compliment wil maken een klap voor zijn kanis te geven. En ik moet ook nog wennen aan het idee dat je ook een compliment zou verdienen als je de doelstelling niet haalt, of maar deels haalt.
Die shirts, van mij, daar is wat mee.
Ik ga namelijk sporten in reclameshirts van (ik verzin dit echt niet) de MacDonalds. Die heb ik eens van mijn lieftallige nichtje gekregen, en ik vond het wel geinige shirts. Gewoon voor casual. Knalgeel. Met een knalroze tekst erop: "GOOD TIMES".
Nou, stel je dus een corpulente veertiger voor, overmatig zwetend van het harde sporten, een vreselijk angstaanjagend chagerijnige bek vanwege de martelende mishandeling die men sporten noemt. En dat gekleed in een vrolijk, fel geel shirt, met felroze opdruk "GOOD TIMES". Daar zit een ironie in, die dan wel perfect past bij mijn karakter.
Wat betreft die comfortzone: ik betwijfel ten zeerste of ik daar, op die plek, ooit iets van comfort ga voelen. En dat heeft echt niet alleen met mijn sociale awkwardness te maken.
En niet alleen omdat een sportschool nu eenmaal geen comfortabele plek is, maar eigenlijk vooral omdat ik gewoon Marnix ben. En als die instructeur de oefeningen voordoet, ziet het er bijna ballet-achtig soepel uit. De namen die al die oefeningen hebben, kan ik al niet onthouden. En dat is geen onwil. Maar de bewegingen lukken mij gewoon niet in één keer. En ik moet toegeven: het zal iedereen worst wezen of je het in één keer goed doet, en zelfs als ik het 10 keer net niet helemaal goed doe, vindt men het alsnog manmoedig van me, dat ik het 10 weet te verklooien. Is ook een talent.
Griezeliger wordt het als we met allemaal attributen moeten gaan werken. We beginnen dan meestal met een pvc stang, om de oefening erin te krijgen. En dan met een ijzeren, om er gewichten aan te hangen. De afgelopen keer mepte ik met die pvc stang al bijna een meisje voor haar kop, wachten is op het moment dat ik zó sterk ben dat ik echt iemand met een halter met gewichten voor zijn of haar lijf ros. Ik vraag ook regelmatig of ze wel goed verzekerd zijn, want ik ken mijn ongecoördineerde bewegingen, en mijn gebrek aan souplesse. En dat maakt het dan misschien wel tot een gezond uurtje. Maar om nu te zeggen dat ik me er als een vis in het water voel... Ik hoor die instructeurs elke keer zeggen dat het goed komt, het is alleen zo jammer dat ik zo weinig geduld heb. Aan de andere kant: we kregen van de week post op de mat. Een ansichtkaart. Van de sportschool. Handgeschreven, hand geadresseerd. Met een persoonlijke tekst erop. En dat vind ik dan toch leuk. Maakt mijn extreem frisse tegenzin niet minder. Maar zeker ook niet meer.

Om te grijnzen:
Meneer Baudet heeft een school opgericht. Jawel, een heuse school. En met zijn boreale brein heeft hij dat de renaissance-school genoemd. Een knipoog naar de renaissance, waarin de mensheid de barbaarse middeleeuwen ontsteeg. Ik geloof oprecht niet dat de mensheid ook maar iets gaat ontstijgen als we massaal onze kinderen door een politieke partij gaan laten scholen.
Nu moet ik zeggen dat ik het behoorlijk wansmakelijk vind als een politieke partij een school start. Want een school die geënt is op de richtlijnen en ideologieën van een politieke partij, riekt mij te veel naar hersenspoelen. En we weten allemaal dat de waarheid van meneer Baudet niet bepaald gestoeld is op feiten en wetenschappelijk onderzoek, maar meer op populisme, complottheorieën en andersoortige griezelige zaken, die hij als feit bestempelt. En ik vraag me oprecht af of je kinderen zo jong al daarin moet hersenspoelen, en daaraan moet blootstellen. Geef ze in vredesnaam meer kans dan dat. En het doet mij nogal "hitlerjugend" aan, zo'n "school" van een politieke partij.
Ik vind het, kortom, een griezelige ontwikkeling. Aan de andere kant: in Almere zijn er slechts 8 mensen die zo'n hersenspoel-instituut een goed idee vinden, want Almere heeft zo'n Baudet schooltje. Met maar liefst 4 hele kinderen. Dus de impact lijkt nog wel mee te vallen. Ik vraag me af hoeveel docenten (die dus allemaal hoger opgeleid zijn, maar dat geheel ter verbijsterende zijde) er nodig zijn om het gedachtengoed van meneer Baudet over te brengen.
Ik hoop niet meer dan 1.
Nu wil het feit dat de scoutingvereniging waar mijn dochter zit, zijn huisvesting verhuurd heeft aan het schooltje van Baudet. Want 4 leerlingen is niet echt voldoende om een heus schoolgebouw erop na te kunnen houden.
En omdat de scouting qua normen en waarden ongeveer compleet het tegenovergestelde is van wat meneer Baudet predikt in het leven, leidde dat misschien wel terecht tot nogal wat ongenoegen en vragen bij de ouders van de kinderen.
Ik moest er wel om grijnzen. Ergens achteraf, in de woeste natuur van Almere, tussen de brandnetels, de woeste eikenbomen, gelegen aan een zandpad waar de PC.Hooft-trekkers van die mensen nog in vastlopen, zit het "renaissance-schooltje" van Baudet.
En omdat ook een scoutingvereniging niet kan leven van het scouting zijn alleen, is het vrij normaal dat ze kijken naar bronnen van extra inkomsten.
En ergens vind ik dat de scouting hier ook wel een goeie daad verricht. Want elke cent die meneer Baudet niet kan besteden aan bespottelijke bijeenkomsten en griezelige propaganda, is mooi meegenomen. Dus ja, puur ideologisch is het absoluut abject, zo'n politiek getint schooltje, maar laat ze er dan maar goed voor bloeden. Wellicht dat het dan doodbloedt, met dank aan de brave borsten van de scouting.

Over domme dingen doen gesproken:
Ik doe best vaak dingen net niet helemaal goed. Vaak is dat gelukkig niet ten koste van mijzelf, maar ten koste van anderen. Dat geeft toch een wat ander gevoel, namelijk. Sorry zeggen tegen iemand anders, heeft gevoelsmatig namelijk toch wat meer impact, dan wat loos sorry tegen jezelf zeggen.
Hoe dan ook.
Ik moest een binnenkomende kist leegrijden en was wat laat omdat we nu eenmaal niet altijd genoeg chauffeurs hebben.
Dus haastig kwam ik aanrijden, en gaf de wachtende stewardess een duimpje, nog voor ik stil stond. Ik kwam tot stilstand, roste op de knoppen om de deuren te openen (want de mensen kwamen al naar beneden) en stormde naar buiten om de passagiers te tellen.
Dat naar buiten stormen kwam tot een abrupt einde toen ik hard tegen de deur aan denderde. Bleek dat ik het knopje van de voordeur net niet goed genoeg geraakt had, om hem ook daadwerkelijk open te doen gaan.
Laat ik het erop houden, dat mijn pet door de klap achter mij bijna op mijn stoel landde, en ik heel even wat verdwaasd om me heen keek, in de hoop dat niemand deze potsierlijke vertoning had gezien.
Gelukkig niks aan overgehouden, anders dan een wat gebutst ego.
Of ik volgende keer iets minder haastig op de knoppen ros? Ik gok zomaar dat dat een goed geleerde les is, want om nu nog eens als een soort van slapstick te fungeren, vind ik overdreven.

Dit alles geschreven hebbende, wens ik allen een fijn weekend. Mijn weekend is louter een vrijdag, zoals dat wel vaker is, bij een bescheiden en genuanceerde buschauffeur.