Uw wekelijkse portie kletspraatjes

 Ik heb een duister randje aan mijn karakter. Ik denk dat iedereen dat wel heeft. Zo'n randje waarin je heel even merkt dat je net niet helemaal tot de inclusie-maatschappij hoort. Zo'n rauw randje dat maakt dat je vallende mensen een feestje voor de ziel vindt, en ze dan uiteindelijk toch maar op gaat takelen, gewoon uit fatsoen of misschien zelfs wel uit een heel klein beetje medeleven.
Bij mij valt dat rauwe randje het meest op in mijn omgang met de katten.
En nee, voordat u mij allen ont-vriend omdat ik mijn katten zou mishandelen: rustaaaaaghhh!1!! Niks aan de hand. Ik voer ze, ik drenk ze, ik knuffel met ze (hoewel dat in het geval van Colette mij veel te klef en opdringerig is, en in het geval van Claus extreem zeldzaam, want hij is er niet zo van, het chagerijn) ze krijgen speciale brokjes en medicatie een plek om te slapen en algehele vriendelijkheid en liefde, want ik ben wel aan ze verknocht. Ondanks dat het knuffelen dat Colette wil, grenst aan verkrachting en haar kopjes geven grenzen aan fysiek geweld omdat ze ze niet kan doseren. Alsof ze met een moker tegen je aankomt.
Dus: hier zorgen we voor ons kleine veestapeltje met alle plezier dat daarbij komt kijken, tot ze "op" zijn.
Dat neemt niet weg dat met name Colette het bijzondere talent heeft om precies daar te gaan liggen, of staan of zitten, waar ik wezen moet. En dan met name deuren zijn haar favoriet.
Ik wil er in de vroege ochtend nogal eens uit om mijn eerste ochtend peukje te doen, en dan moet ik dus de deur openen.
Dat betekent dat ik eerst langs een gordijn moet, de deur ontsluiten, openen en naar buiten stappen.
99% van de keren gaat dat goed, die ene %... Laat ik het erop houden, dat ik niet gewend ben om tijdens al deze handelingen, strak naar beneden te kijken. Ik ben namelijk zelf al niet gek subtiel in mijn handelen, als ik al die handelingen ook nog eens strak naar beneden kijkend uitvoer, loop ik hele andere risico's.
Dus gebeurt het nog al eens dat ik plompverloren met mijn maatje 43 bovenop een poes ga staan, die daar heel terecht, niet van gediend is, en dus gaat brommen. Van de pijn. En dat geluid klinkt in mijn oren zó grappig dat ik dus in de lach schiet.
Niet dat ik het bewust opzoek, dat soort momenten, maar als het gebeurt, moet ik lachen. Ik vind het heel zielig, maar vind tegelijkertijd dat een poes zich nu eenmaal niet in de buurt van mijn voeten op dient te houden, als ik overduidelijk in beweging ben.
Het staat me niet netjes dat ik daarom moet lachen. Ik weet het. Maar aangezien ik ook goed voor haar zorg, en haar ondanks zichzelf, heel lief vind, vind ik dat ik ermee wegkom. Met dat duistere randje.

Ik klaag wel eens. Wat dat betreft mag ik mezelf verheugen in goed gezelschap: heel Nederland klaagt wel eens. "Wel eens"... Oke, Nederland lijkt steeds meer te klagen, en in heel veel van dat geklaag, kan ik mijn mede-Nederlanders niet eens echt ongelijk geven.
Afgelopen maandag moest ik mijn bloed laten prikken. En zulks moet op nuchtere maag, en wel om 09:15 uur.
Omdat ik in de vroege diensten zit, deze week, betekent dat dat ik al minimaal 3 uur op nuchtere maag, hongerig naar Jente en Ilse zit te staren. Ik heb namelijk normaliter al gezorgd voor een ontbijtje, omdat ik zonder ontbijt verander in een soort van klagende Nederlander+
Trillerig, hongerig, kankerend en klagend over misselijkheid, werd ik door mijn betere helft naar de prikpost gebracht.
Daar volgde eerst een check van mijn rechter arm. Geen ader te vinden. Toen mijn linker arm. Daar was wel iets te vinden, en vol goede moed werd de naald erin gerost. Mispoes. De ader rolde opgewekt weg en het prikmeisje had het nakijken. Ik ook. K A K!
Verder zoeken.
Geen ader te vinden. Allemaal te vaag. Te diep. Niet prikbaar. Te dun. Toen maar besloten om die naald in mijn hand te prikken. Als uiterste oplossing. En jawel: raak. Raak, in de ader, maar die ader weigerde ook maar 1 druppel bloed los te laten. De klootzak.
Toen werd ik narrig, en zei tegen dat (verder heel erg kundige meisje) dat ze maar mijn pols moest aanprikken, dan zou ze gegarandeerd genoeg bloed hebben om wel 10 van die buisjes te vullen, goed voor een jaar of 5.
Maar nee, dat zou niet veilig zijn, want ik zou blijven bloeden.
Mijn suggestie dat ik het dan op eigen verantwoording zou dicht branden met een aansteker, werd met een mengeling van ongeloof en vermaaktheid ontvangen. Maar ja, je bent roker of niet: denken in oplossingen is een tweede natuur.
Uiteindelijk, omdat ze maar 3x mocht prikken, toch maar een poging in mijn rechterarm wagen. En wederom raak. En wederom wilde die ader niet genoeg bloed produceren. Het slangetje liep vol, en daarna dacht die ader:"Stik er maar in, doe het zelf maar, ik pas".
Woest was ik. Inwendig. Op pure withete wilskracht heb ik die ader blijkbaar gedwongen om te gaan stromen, want ik had geen zin om nog eens een afspraak te moeten maken. Nog eens op nuchtere maag mijn dochter dusdanig hongerig aan te kijken dat ze bang zou worden dat ik haar zou opvreten.
Bloeden, kreng. En verdomd. Zeer tegen de wil van Adermans, wist ik zo hard te persen, dat er een "bruikbare hoeveelheid" bloed in dat buisje kwam.
Victorie!!!!
Is wel de eerste keer dat ze zoveel moeite had met het prikken. Normaal gaat het in 1x, maar blijkbaar was mijn lijf vandaag van mening dat het een uitstekend moment was om eens lekker te gaan lopen muiten.
De klootzak.
Over het meisje dat prikte: wat een professional. Ik ben nooit echt op mijn best bij dat soort dingen. Maar dat ze zo kalm bleef en het uiteindelijk voor elkaar kreeg: topper. Ik moet zeggen: Almere en zorg vind ik de minste combinatie, van alle plekken waar ik gewoond heb, maar de meiden van de bloedprik dienst zijn toppers.
Overigens: al dat geprik (en ook zelf met insuline) maakte afgelopen jaar wel dat mijn bloedwaarden nog nooit zo mooi zijn geweest. Als nieuw, zeg maar.

We zijn dus met Jente, na wat wachttijd, in een onderzoekstraject gestapt om te kijken of de gezamenlijke verdenking van school en ons wat betreft adhd ook daadwerkelijk waar is.
En als het waar is, is het een labeltje waar we in principe niets mee hoeven of moeten, maar het zou veel dingen verklaren en veel dingen makkelijker maken omdat we dan gerichter kunnen handelen als ze dat nodig heeft.
Vanwege deze onderzoeken moest ik van de vroege diensten op mijn werk naar de late diensten. Zodat ik bij sommige onderzoeken ook daadwerkelijk aanwezig zou kunnen zijn op de door het onderzoeksteam gewenste tijden.
Normaliter kies ik de overgang van vroeg naar laat altijd na een of meer vrije dagen.
Nu was het even niet anders.
Dus woensdag moest ik nog vroeg mijn nest uit, donderdag ook, maar iets minder mensonterend.
Zo stapte ik donderdag dus minder mensonterend vroeg mijn bed uit, strompelde naar beneden om mijn ochtendrituelen aan te vangen.
Koffiemachine aan, peuk roken, koffie tappen, slurpen, peuk roken, en een bakje cornflakes met suiker en volle melk maken.
Die cornflakes moeten rap op, want als die te lang in de melk staan te weken, krijg je een portie zacht geworden hard, die letterlijk niet meer door te slikken is, van ranzigheid.
Nu wil het geval dat wij de suiker in zo'n mooie, lange glazen pot met rood deksel bewaren.
Nu wil het geval dat wij de bloem in zo'n mooie, lange glazen pot met rood deksel bewaren.
Nu wil het geval dat zowel suiker, als bloem, wit zijn.
Nu wil het geval dat beide mooie, lange glazen potten met rood deksel en witte inhoud om de een of andere niet herleidbare reden naast elkaar op het aanrecht stonden.
Doen ze normaal nooit.
Kwistig als altijd strooide ik dus geen suiker, maar bloem over mijn cornflakes. Ik wist er nog iets van te redden, maar lang niet alles, en het resultaat was verbluffend. Niet alleen dat ik door mijn traagheid toch wat happen "zacht geworden hard" moest zien weg te werken, maar ook een paar klodders "hard geworden zacht" vanwege de restanten bloem die zich enthousiast met de melk hadden vereeuwigd.
De combinatie van "zacht geworden hard" en "hard geworden zacht" is zoiets als brinta met te weinig melk, te lang in de magnetron zetten. Je zou er een spuitende, lekkende kraan voor eeuwig mee af kunnen dichten, en de smaak is zo klef als een banaan die naar papier smaakt.
Doen we hopelijk niet nog eens.

Dit alles maar weer geschreven te hebben, wens ik u allen een heel prettig weekend. Ook ik mag gaan genieten van een drietal vrije dagen.