Oók weer zo'n week

Soms heb je zo'n dag.
Ik was gewoon bezig met mijn normale werkzaamheden. Ik heb wel eens vermeld dat ik mij enorm kan verbazen over de effecten van een luchthaven/vliegreis op een mens.
Zo lijken mensen er heilig van overtuigd dat uitsluitend het halletje naast de deur van de bus ook daadwerkelijk naar het vliegtuig gaat, en de rest van de bus niet. Ik moet regelmatig mensen vertellen dat ook de rest van de bus naar het vliegtuig gaat, en als ze iets opschuiven, er voor henzelf en andere mensen meer ruimte is. Of ik verklap ze het grootste geheim van de luchthaven: de stoelen van de bus zijn gratis te gebruiken. En iets dat gratis is op een luchthaven, is absoluut uniek te noemen.
Daar lijken mensen tegenwoordig een nieuwigheidje aan toe te voegen: het straal negeren van uw nederige stukjesschrijver.
Zo was daar een stel van in de 50. Die hadden hun hondje mee in een reistas, en bij aankomst bij de terminal, stonden ze wat te dralen. Omdat er twee bussen hun passagiersladingen uitbraakten, had ik niet meteen in de gaten wat ze aan het dralen waren, maar toen het overgrote deel van de mensen de terminal binnen waren, draalden ze er nog, en hadden ze hun hondje uit het tasje gehaald.
Nu was het druk. En willen we dat mensen zo rap mogelijk naar binnen gaan. En al helemaal niet zomaar ergens heen waar ze totaal niks te zoeken hebben. Wij hebben (heel gek, en misschien wat onverwacht) ook wel wat meer te doen. Andere vluchten afhandelen, bijvoorbeeld.
Dus ik sprak de mensen aan, dat ze nu toch echt naar binnen moesten.
Ik werd straal genegeerd. Men keek me aan, zei niks, en de dame in kwestie begon gewoon, zonder een woord te zeggen, van me weg te lopen, met fikkie.
Ik kijk die kerel nog eens aan, wijs naar de deur... Geen sjoege. Het licht was aan, maar (althans voor mij) was er niemand thuis. Ik draai me naar de vrouw, die nog binnen spreek-afstand was, en nu met mijn strenge stem maande ik haar naar binnen.
Geen sjoege.
Oke. Ik ben niet snel uit het veld te slaan, maar dit vond ik wel erg onbeschoft. Zelfs als je geen Engels spreekt, zie, hoor en merk je heus wel dat er tegen je gesproken wordt, en een reactie geven, aan iemand in een zeer duidelijk identificeerbaar pak, die je vraagt (en wijst) naar binnen te gaan, moet je niet zomaar negeren. Je bent dan wellicht te gast, ook als gast dien je je te gedragen naar de regels van de gastheer (of de daartoe aangestelde mensen). 
Ik pakte mijn laatste redmiddel: een fluitje. Een heel naar, erg fel en erg ver dragend fluitje. Ik blies er zo hard op, dat de man uit zijn lafhartige negeermodus schrok, en mij vertelde dat ik rustig moest doen.
Oh, hij sprak wél Engels. En ineens kon hij wél communiceren. Dat hun hondje toch echt even naar de wc moet.
Tja, ik heb normaal gesproken best begrip voor mensen en hun besognes, maar dan moet je niet eerst doen alsof ik totaal niet besta. En met alle respect voor de noden van fikkie, een luchthaven is nu eenmaal geen hondenuitlaatveldje.
Nu, ten langen leste toch wat knorrig geworden, maande ik deze mensen naar binnen. Per slot van rekening is het hun fikkie, hun verantwoordelijkheid. Fikkie kon nog net zijn poot ergens optillen in de goot, maar dat was het ook.
En dit gebeurt wel vaker, merk ik. Ook met rokers. Dat mag niet. Dus ik wijs iemand erop. En dan kijken ze dwars door je heen. Heel bizar. Ergens te gast zijn, is bij mijn weten, nog geen vrijbrief om degenen die er gastheer is, volstrekt te negeren. Zullen met dat soort lieden dan prachtige feestjes zijn.

Toen ik, lang geleden, nog als uitzendkracht wat kilometers reed voor een niet nader te noemen uitzendbureau, bij een niet nader te noemen OV-bedrijf, kreeg ik een prachtig kostuum. Overhemd, pantalon, stropdas, de hele santekraam.
En een riem. Een dikke, zwarte, sterke, lederen riem.
Omdat ik daar zelden werd opgeroepen, en als ik werd opgeroepen, het alleen maar voor korte dienstjes op lijntjes was die ik na mijn initiele opleiding nooit weer gezien had, en dus erg weinig goesting had om mezelf op de meest debiele plaatsen in de polder klem te rijden of in een groen gat te verdwijnen, liep dat uiteindelijk behoorlijk dood, en moest ik mijn spullen in komen leveren.
Kwam mij op zich niet slecht uit. Er moesten namelijk nog best wel wat dingen in mijn leven toen veranderen, en onnozele zweterij in een bus, omdat de opdrachtgever geen 24 uur per week werk had, terwijl het uitzendbureau mij dat wél voorschotelde, had bij mij geen hoge prioriteit. Ergo: ik trok vlak voor kerst de bedrijfskleding uit mijn kast, kleedde me aan, en ging die zooi inleveren.
Ik liep er binnen, en gaf de zooi aan de manager en kreeg tot mijn milde blijdschap een pracht van een kerstpakket mee.
Eenmaal thuis was het al snel bedtijd, en ik kleedde me uit, en terwijl ik mijn broeksriem losmaakte, viel het mij in: ik hád namelijk nog nooit in mijn leven een riem gekocht. En u raadt het al: ik ben met riem en al bij het OV-bedrijf binnengewandeld, heb mijn spullen ingeleverd, incasseerde een pracht van een kerstpakket, en verliet mét riem dus ook weer het pand. (Achteraf gezien: als ik me op dat moment gerealiseerd had dat ik dus ook een riem in te leveren had, had dat daar ter plekke tot zeer ongemakkelijke momenten geleid).
Ik voelde me maar een heel klein beetje schuldig. Een heel klein beetje, want álles werd driedubbel gecontroleerd, en ik was dus duidelijk niet de enige die die riem over het hoofd zag.
Goed, een dikke 10 jaar en vele extra erin geslagen gaten (ik ben in die tijd dus best wel wat afgevallen) verder, ontdekte ik dat die riem echt aan het overlijden was. meer scheur dan riem. Het zou een kwestie van (heel erg korte) tijd zijn voor die riem zou knappen en met broek en al naar beneden zou lazeren.
Kudo's voor de kwaliteit ervan dus.
Mijn aangeboren neiging tot repareren van dat wat nog niet helemaal kapot is, en wellicht met wat lapwerk nog wel weer een jaartje mee kan, speelde even op, maar Ilse vond dat ik niet té moeilijk moest doen en gewoon een nieuwe riem kopen.
Die zoektocht duurde 3 dagen. Wat zou ik willen? Welke kwaliteit hoort er bij welke prijs? En al rap verdwaalde ik in "het bos der wilde riemen". Leer, gesp, kleur, prijs.
Het duizelde me. Simpel even een riem kopen, is er gewoon niet bij.
Ik koos voor een riem met een "automatische gesp". Dus ik ging er vanuit dat ik dan via wifi mijn broek kon laten zakken, maar dat was iets té ambitieus, er zit een haakje onder de gesp, en als je die verdraait, rikketikt je riem los en zakt je broek naar je enkels. Maar dan moet je dus wel dat haakje goed weten te verdraaien, anders rikketikt er niks, en moet je hopen dat de blaas- of darminhoud niet dusdanig veel haast heeft dat je in genante situaties komt.
Dit gaat overigens geheid nog eens tot debacles leiden, aangezien ik 10 jaar lang gebruik heb gemaakt van een ouderwetse gesp, en de ochtendstond (hoewel goud in de mond) nu eenmaal niet mijn sterkste moment van de dag is. Hoewel dat misschien voor de lezer van toekomstige blogs dan wel weer een gouden randje zou kunnen zijn.
En gesproken over bijzondere aankopen: een paar jaar geleden kocht Ilse op een veiling-site een prullenbak met een sensor. Als je daar met je troep naar zwaaide, klapte de klep open en kon je je troep erin flikkeren. Maar wel een beetje vaart maken, want die klep had ongeveer even veel geduld als ik, dus klapte vrij rap weer dicht. En daarbij totaal niet gevoelig voor eventuele lichaamsdelen die zich nog in de gevaarlijke zone van het apparaat bevonden.
Maar goed, alles went, en gedurende een aantal jaar, hadden we vrij veel gemak van onze ali-express-BVA-auctions vuilbak.
Ja, tot we ontdekten dat die deksel een heel eigen leven leidde, dat niet meer te beteugelen was met een setje nieuwe batterijen (van die enorme dikke jetsers, die niet bepaald tot de goedkoopsten horen).
Dus toch maar weer terug naar de goeie ouwe, witte bak van de ikea. 3 maal raden wie er vaak vruchteloos voor die vuilbak aan het zwaaien is, met allemaal zooi die weg kan... Juistem, ik zei de gek.
Want nu ben ik dus gewend aan het gemak, en moet ik weer leren om zelf die klep te openen.

Onze koning, die brave Willem. Wat heeft de man het moeilijk. Wat vindt hij het vervelend dat mensen in Nederland zorgen hebben om hun inkomsten. Wat vindt hij het naar dat mensen de energierekening simpelweg niet kunnen betalen.
Ja, lijkt mij ook echt superjammer om toe te moeten kijken hoe je "onderdanen" worstelen voor de winsten van Essent. En dat terwijl je zelf, koning zijnde, geen seconde hoeft wakker te liggen van de energierekening. Want ook dat betalen die onderdanen wel voor je. Sterker nog: die onderdanen betalen komend jaar nog een beetje extra ook.
Zó cynisch maakte hij ze tot afgelopen prinsjesdag niet, hoor. Wetende dat je inkomsten met een paar ton per jaar stijgen, opgebracht door mensen die daarnaast ook nog eens hun energierekening met een paar 100 % zien stijgen, gaan lopen bazelen dat je dat zo vervelend vindt, maar dat "we" als Nederlanders daar op een Nederlandse manier wel weer bovenop komen. Jaja. Hoe mooi zou het zijn als ze in die koninklijke poppenkast eens een nuttig en sociaal gebaar zouden maken... Hey, een beetje naïef dromen moet kunnen, toch?
Ik ben overigens per definitie niet tegen ons koninklijk huis. Integendeel zelfs, een "democratisch gekozen" president lijkt me niet goedkoper, en zeker niet beter. Je zal maar eindigen met een Trump, Poetin, Wilders of Baudet. Dan glij je als land helemaal af naar Noord Koreaanse ellende.
Ik vind wel dat degene die de troonrede schreef, toch eens aardig op zijn vingers getikt moet worden. Drinken tijdens het schrijven van dat ellenlange stuk proza is dan misschien wel een vorm van coping-mechanism, maar niet de meest verstandige.
En gesproken over de miljoenennota en opvolgende debatten, gebeurde er iets hilarisch: mevrouw Kaag die wegliep bij een tirade van meneer Baudet.
We weten allemaal waar en hoe meneer Baudet zijn hersenscheten vandaan haalt, en we weten ook allemaal wat die waard zijn: op zijn hoogst een grijns.
Maar voor mevrouw Kaag was er een maatje vol. Ze liep weg.
Ze wilde het niet horen. Op zich snap ik dat. Op een gegeven moment ben je dat gewauwel ook wel eens zat. En ik heb het makkelijk, ik zap door als ik meneer Baudet verbale ruftjes hoor laten.
Voor mevrouw Kaag ligt dat wat moeilijker.
Echter: ik vind het wel typerend voor de bewindslieden van de laatste, pak hem beet, 20 jaar.
Ze luisteren niet naar wat de tweede kamer (het volk) wil. Ze staan totaal los van wat er buiten hun Haagse werkplekje gebeurt. Hebben er geen interesse in. Geen feeling mee. Luisteren doen ze niet. Negeren doen ze perfect. Of weglopen. Niks nieuws. Het legt wel pijnlijk de werkwijze van deze politici bloot. Als ze het niet aanstaat, lopen ze weg.

En dat regeert ons. Tja.

Hoe dan ook: dit geschreven hebbende, heb ik wederom eens geen weekend, maar ga ik toch maar weer wat plezier maken op het platform.
Ik wens u allen een goede toe.