Paradijsje, pareltje, kliko.

Nog niet zo lang geleden visten wij spectaculair achter het net wat betreft een paradijsje in een Almeerse volkstuin. Ik wenste de succesvoller visser nog net geen eeuwigdurende jeuk op onbereikbare plekken toe, en we schikten ons in ons lot. 
Dat lot bleek ons niet eens bijzonder ongunstig gezind. Want nog geen 3 weken later vertrokken wij met de Panda van Ilse om onze tweede bezichtiging te gaan volbrengen. Een tweede tuin. Op een gelijkwaardig rustig stukje park. 
En zoals wel vaker: ik kan me soms enorm verbazen over mensen. 
Want waar de eerste tuin een redelijk overzichtelijk stukje werk op zou leveren, maar het huisje (hoewel schoon en netjes) in deplorabele staat verkeerde, kwamen we bij het tweede huisje door een dicht begroeide poort in een tuin die nog het meeste weg had van de Vietnamese jungle voordat Amerika er met "Agent Orange" overheen ging. Onkruid en kruid dat niet zozeer een eigen leven is gaan leiden, maar een compleet eigen universum heeft ontwikkeld, waarbij ik vrees dat als we Jente er los laten lopen, we een helicopter en een veteranen-search-team met jungle ervaring moeten inhuren om haar weer terug te vinden. 
Dat neemt niet weg dat er een enorme vijver ligt, met kikkers, salamanders en een enorme sprinkhaan. Dan hoef ik alleen maar een pompje en een waterval te maken, en klaar is kees. 
Het overtollige groen gaat eruit, komende winter veel plastic erop om alles wat we niet willen dood te maken.
Het huisje zelf kon volgens de eigenaar wat liefde gebruiken, en dan had hij het alleen over het casco. Want dat kan inderdaad een kwastje wel gebruiken. Liefst met een goede verf. 
De inrichting.... Laten we het erop houden dat als dit om een reguliere woning zou gaan, het plaatselijk maatschappelijk werk er een heel team van specialisten op los zou gaan laten. 
Goor dekt al helemaal de lading niet meer. Spinnen die er al lang geleden van de honger zijn omgekomen, zijn simpelweg nooit weggehaald, en ik vermoed dat er onder al het vuil veel bruikbaars zou kunnen liggen, ware het niet dat ik weinig zin heb om vuil van bruikbaar te gaan scheiden. 
Je koopt zoiets namelijk met of zonder inboedel. En daar willen we over babbelen, want de zonnepanelen willen we wél. Dat is namelijk nagenoeg de enige stroomvoorziening.
 De rest: De keukenspullen. De koelkast. Allerhande soorten meubels. En meuk. Nee, laat maar. Ik verkies dan toch mijn eigen spulletjes. 
Er staat ook een bed. En een slaapbank. En dat was eigenlijk voor mij een reden om gillend weg te rennen.
Die zien er namelijk uit alsof ze ergere zaken hebben meegemaakt dan extreem morsige koppels met een voorliefde voor bloederige poep- en plasseks en overige (sinisterder) vormen van voortplanting.
Als dit om een normale woning zou zijn gegaan, zou de makelaar het hebben over een woning met potentie. 
En dat is nu precies wat Ilse en ik er wél in zien. Ondanks het totale gebrek aan tuinieren wat er in de afgelopen jaren heeft plaats gevonden, ondanks de overtollige ranzigheid die zich er in de afgelopen jaren in het huisje heeft opgehoopt: we zien onszelf wel de komende jaren bezig om er iets van te maken. 
Mijn knoflook en fruitjes. Jente's kruidentuintje. Een mooi grasveldje. Een toffe vijver met waterval. Een huisgemaakte buitengrill/ BBQ die ik zelf ga maken. 
Een heerlijk buitentje voor ultiem ontspannen. 
Maar dat dus wel na inspanning. 
En dus is de kans nagenoeg 100% dat we binnenkort ons gewenste stukje tuin kunnen claimen. 
Inmiddels moet ik tot mijn grote genoegen ook constateren dat mijn liefdevolle gekakel tegen mijn vers geplantte knoflook zijn vruchten afwerpt (pun intended). Want de eerste "lookjes" komen al aarzelend boven de grond gepiept. 8 van de 50. Dan zit ik toch al aan de 20%. 

Omdat vliegtuigen nu eenmaal hoger op de poten staan dan een bus, moeten mensen hoe dan ook omhoog als ze er één willen betreden. Of dat nu middels roltrappen of liften is, in een terminal naar een gate, of dat ze met de bus of een assistentie-voertuig moeten boarden: mensen moeten omhoog. 
En als het op ons stukje van het verplaatsen van mensen aankomt: dan gaan ze met een aangesloten vliegtuig-trap omhoog. 
Elke opstelplaats van een vliegtuig is voorzien van één, maar helaas op veel plekken meer van die trappen. Dat zit zo: vliegtuig van maatschappij X heeft zijn eigen trap. Die staat al op de opstelplaats. Maar maatschappij Q maakt ook veel gebruik van die opstelplaats. Dus die zet daar dan ook maar een trap neer. Want om veel redenen is het niet mogelijk dat Q de trap van X mag lenen. Veel van die redenen zijn valide, maar operationeel gezien, is het vaak een draak van een oplossing. 
Want die werkloze trap, staat vaak grandioos in de weg, maakt het aan- en afrijden van die opstelplaats nodeloos uitdagend, en het overzicht over de passagiersstroom nodeloos ingewikkeld. 
Op sommige van die opstelplaatsen, staat er niet één trap, zelfs niet twee, maar drie van die kutdingen. 
Dat maakt de opstelplaats niet alleen enorm rommelig, en nog onoverzichtelijker: wij klagen al langer dat het wachten is op een ongeluk, want bepaald veilig vinden we het niet. Hoezeer ook duidelijk zichtbaar is dat er één trap daadwerkelijk aan het vliegtuig staat, en de rest niet, sommige mensen....
En daar kwam pareltje van het platform nummertje zoveel om de hoek. En niet eens in mijn bus, ik teken dit verhaal op van een collega, laat ik hem Stabiel noemen. Zo heet hij bijna, hij is het in elk geval. Mooie kerel. Met recht een pareltje, maar niet het pareltje waar het nu om gaat. 
Dit pareltje, stormde de bus uit. Getooid met een enorme koptelefoon, die erg goed was in het cancellen van noise, maar niet erg goed in het binnenhouden van de door de eigenaar afgespeelde noise. 
De beste man stormde de bus uit, en koekeloerend op zijn telefoon, (en dus niet lettend op zijn omgeving en zijn medereizigers die wél de juiste trap namen) beklom hij één van die vreselijk in de weg staande, werkeloze trappen van een andere maatschappij. En hoe collega Stabiel ook riep, hij hoorde niks, keek niet, en klom manmoedig verder. En als Stabiel uiteindelijk niet zo'n donderende stem op had weten te zetten, had de beste man een forse doodssmak kunnen maken. 
Soms helpt het om toch even wat minder in je eigen bubbel te zitten, en een beetje te letten op wat er gebeurt. Wij hebben ook niet echt controle over de omgeving. Hoe jammer we dat ook vinden. 
Uiteraard konden we er later om lachen, want dit soort dingen zijn voer voor alle bizarriteiten die we bespreken in de kantine. 

Ik wilde een heel epistel schrijven over de extreme rechtse demonstraties, welke vooral blijk geven van mateloze vernielzucht, nietsontziende agressie en intense haat. Maar toen bedacht ik me dat elke vorm van aandacht voor dat soort lieden, mijn eigen blog een beetje te niet doet. Menselijk als ik echter ben, kan ik het niet nalaten om een sneer uit te delen aan een van de nieuwere "sterretjes" aan het extreemrechtse firmament: Elsje Rechts. Dit mokkel maakt van PVV/FVD/NSB/SGP propaganda zo haar eigen pulp, en spoort mensen aan om lekker gewelddadig te gaan demonstreren. 
Grappig aan deze Elsje Rechts vind ik dan wel de waanzinnige hypocrisie van dat vrouwtje. Als ze werkelijk zo Gristelijk was als dat ze beweert, had ze met haar 26 jaar, al een stuk of wat (op voorhand kansloze) kinderen geworpen, en stond ze stil glimlachend in de keuken in haar potten en pannen te roeren. Helaas, dát stukje van de SGP liet ze gemakshalve maar buiten beschouwing. 
Een wat ongemakkelijk vergelijk viel me wel op: namelijk haar mond. Die mond is nagenoeg even groot als de deksel van mijn kliko. En zoals er rottende voedingsresten en tuinafval IN mijn kliko verdwijnen, zo komt er rottend afval UIT haar mond. 
Niet netjes van mij, om zo over iemands uiterlijk te vallen. Maar ach, ik hoef ook niet veel beter te zijn dan een haatpriesteres, die met haar walgelijk grote mond haar hersendiarrhee uitstort over de maatschappij. 
Dus ik ga er niet al te zeer op in verder. Want het nieuws ging verder: een agent moest zijn werk doen. Een agent moest de maatschappij beschermen tegen een gewapend persoon. Helaas bleek het om een kind te gaan. Een puber, met onvolgroeid puberbrein, die een ongelooflijke stommiteit uithaalt, en dat niet meer kan navertellen. 
Extreem rechtse lieden vieren feest. Weer iemand met een kleurtje dood. Aangemoedigd door figuren als Elsje Rechts braken zij hun walgelijkheden online maar weer eens op. Die agent feliciterend met zijn geweldige werk. (Dat doen ze dan gek genoeg weer niet als diezelfde agent hun een bekeuring voor te hard rijden geeft). 
En alles wat ik kan denken: wat een klotedag moet die agent hebben gehad. Wat een klote-ochtenden moet die agent hebben, elke dag weer. Wetende dat je je werk gedaan hebt. Met dit gevolg. Ik heb oprecht medelijden met die agent. En met alle andere betrokkenen. Wat een trieste aangelegenheid. En zelfs met alle haatrukkers die zo blij zijn, zelfs met dat walgelijke vrouwtje als een Elsje Rechts, heb ik medelijden. Want als je zo vol haat zit, gaat het niet goed met je. En dan hoor je op zijn minst bij een psycholoog thuis. 
Oké, heb ik me toch een beetje door de actualiteit laten meeslepen. Excusez. Het is maar een mening. 
Laten we in vredesnaam wat genuanceerder zijn, wat minder gewelddadig als iets ons niet bevalt. Wat minder haten, en wat meer laten. Gewoon weer eens mens zijn. Zou best leuk zijn. Toch? 

Dit alles geschreven hebbende: ik wens u allen (oké, Elsje Rechts mag van mij onstilbare jeuk op minder toegankelijke plekken krijgen) een goed weekend toe.