Guitig.

Speciaal voor het kwintet.
Een guitige blik. Mij werd verteld dat ik ergens in een blog het woordje 'guitig' gebruikte.
Nou schrijf ik zo veel zin en onzin op, dat dit zeer goed mogelijk is. Zin om dit na te zoeken heb ik niet. Dus dan maar een blog waarin dit woordje voorkomt.
Guitig: op een leuke manier ondeugend. Schalks, Olijk.
 Dat is de letterlijke betekenis. En dat kan opgaan voor Paul, Berjan, Triks, Christiaan, Paul en mezelf.

Als we met het kwintet spelen, worden er regelmatig blikken uitgewisseld. Want tijdens het spelen, moet je toch contact met elkaar houden. Dit om te voorkomen dat de ene iets doet waar de ander net niet meer op kan anticiperen. Of op het nippertje juist weer wel. Gisteravond werden er ook weer guitige blikken uitgewisseld. Het kerstrepertoire is toch, hoe je het ook wendt of keert, enigszins beperkt. Mary's Boy Child komt je na anderhalve keer ook wel de strot uit, dus wat ga je doen: juist, je geeft je eigen draai er een beetje aan. Dit met wisselend succes.Vaak heeft het publiek niet in de gaten (die zitten harder te kakelen dan wij spelen kunnen, ergens gaat een mobiel af en kinderen staan op minder dan een meter afstand te krijsen) dat er iemand in het kwintet gewoon compleet iets anders zit te spelen dan er staat, maar het klinkt leuk. Het kwintet heeft het wel in de gaten. Dan worden er wat blikken uitgewisseld. Paul zit achter zijn trombone te grijnzen, Chris zit te zwoegen, Berjan gaat stoicijns door, en Triks wordt rood van het ingehouden lachspelen. Guitig.

Na nummer 1 komt in de regel nummer 2. Tenzij nummer 3 eerst komt. Dat kan gebeuren. Dan is de volgorde ineens 1, 3, 2. Dat moet wel iedereen weten, want als vier mensen met liedje 2 beginnen en de vijfde begint in haar eentje met liedje 3, dan is het resultaat net zo verbijsterend als Geert Wilders in een moskee.
We zijn allemaal mensen, dus we maken ook wel eens allemaal een vergissing. Er was op dat moment nog geen Gluhwein in het spel, dus het was echt gewoon een kwestie van de bladzijde te enthousiast omslaan. Leverde wel weer guitige blikken op.

Bij kerstliedjes is het vaak noodzaak om er wat mee te doen. Want iedereen kent die krengen. Speel maar eens Stille Nacht. Doe maar. Zonder publiek is dat appeltje eitje. Met publiek ook trouwens. Maar als je ook maar een foutje maakt, dan hoort iedereen dat.
Ik had een leerling, en dat was een guitig mannetje. Altijd schalks uit zijn ogen kijken, altijd dát oefenen wat ik hem niet opgaf. Hij kwam in de zomer al met een zelf geoefend liedje. Jawel: stille nacht. In de zomer. Van een leerling kan ik heel wat hebben, maar om in een stikbenauwd oud muziekschool gebouw naar een beginners versie van Stille Nacht te gaan luisteren, terwijl de zon dodelijke hitte verspreidt, vind ik toch wat vergaand. "Is voor kerst", zei hij. Alsof ik het liedje niet zo herkennen. (Nou herkende ik het ook niet, zo vreselijk gammel speelde hij, maar dat is een ander verhaal).
Daarom helpen de meeste arrangeurs een beetje mee. Do you hear what I hear, is daar een voorbeeld van. Een mooi lieflijk Amerikaans kerstliedje. De arrangeur heeft het echter bewerkt, met 'hints van de bolero van Maurice Ravel' erin verwerkt. En van een lieflijk kerstliedje gaat het bijna ongemerkt over in een gewelddadig hakken en klieven in de hoogte, met een enorme hoeveelheid noten. Het publiek weet niet wat het overkomt. Wij de eerste keer dat we het speelden ook niet. Zodat je ook bij een kerstliedje soms weg kan komen met een vrije interpretatie. Die dan weer guitige blikken tot gevolg heeft.