dinsdag 13 december 2011

Verkouden

Verkouden zijn. Niks ergs aan. Beetje hoesten, beetje snotteren. Beetje benauwdheid op de longen, wie kent het niet.
Claus is hier inmiddels aan gewend, en voor zover het hem iets kan schelen, laat hij niet merken dat hij schrikt van mijn bulderende gehoest. Instinctief speelt hij niet met mijn gebruikte zakdoeken, daar waar hij normaal wel graag met een propje speelt.
Ergens vind ik het nogal zouteloos van mijn lichaam. Al vanaf september ben ik bezig met het vreten van appels, sinaasappels, hele struiken broccoli, bloemkolen, bonen, gezonde dingen als lof, paprika, tomaten, sla en noem al die gezonde teringbende maar op. Dit aangevuld met elke dag zo'n ultiem ranzige vitamine pil. Daarnaast ben ik voor mijn conditie naar de sportschool aan het gaan. En dan nog verkouden worden. Ik ben er eigenlijk niet zo van gediend. Maar ja.

Als je longkanker hebt, in een laat stadium, dan wordt zeer sterk afgeraden om met verkouden mensen om te gaan. Want zeker in dat laatste stadium is je lichaam niet echt bezig met het bevechten van verkoudheidjes. Het is bezig met de laatste strijd tegen de kanker. Die het toch wel verliest. Maar een simpele verkoudheid kan tot de dood leiden.
Vandaar dat doktoren zeggen dat mensen die verkouden zijn weg moeten blijven.
Maar de wijkverpleegkundigen dan? Die kunnen het ook onder de leden hebben. Moeten die dan maar wegblijven, en mijn ma niet meer verzorgen?
In dit geval: ik had het al onder de leden toen we sinterklaas gingen vieren. Dus het is goed denkbaar, dat ik mijn moeder een pracht van een verkoudheid heb gegeven. Surprise avond was nog nooit zo verrassend...


Had ik dan maar thuis moeten blijven? Moet ik dan maar wegblijven, terwijl er in Limburg een mensje dood ligt te gaan, die vreselijk veel behoefte heeft aan mijn aanwezigheid? En wat cynischer: wat maakt het uit, dood gaat ze toch wel.
Voor mij is die verkoudheid al vervelend. Sporten gaat niet zo lekker, spelen wordt wat kortademig, en het hoesten is ronduit irritant.
Mijn moeder daarentegen... Haar longen, die toch al vol zitten door een fikse tumor, komen nog voller te zitten. Met verkoudheidstroep. Waardoor ze terecht het gevoel krijgt dat ze stikt. Die paar longblaasjes die het nog doen, worden nu geteisterd door een klein kloterig virus.
Nu heeft ze wel een apparaatje gekregen waaruit ze snuifjes spul kan nemen, die de longblaasjes met geweld open kan maken. Dat helpt. Maar niet in de nacht. Dan lopen de longen vol, en wordt ze helemaal panisch wakker. Ze stikt. En om 0400 uur, gaat bij mij de telefoon. Meer dan wat brommen kan ik niet. Blijkbaar stelt haar dat gerust.
Gelukkig was afgelopen weekend een goeie vriendin mee. Die nog even afscheid wilde nemen van mijn ma. Een heel lief gebaar, al was de aankomst situatie een beetje maf. Die had bij dat snuifjes apparaat nog wel een paar tips.

Mijn ma is terecht doodsbang. Bang voor de dood. Bang voor alleen doodgaan. Maar ik hoor haar ook steeds vaker zeggen dat het zo voor haar niet meer hoeft. Na meer dan drie maanden begint de rek er een beetje uit te gaan. Na meer dan anderhalf jaar ziek te zijn geweest, is de kracht om nog langer ziek te zijn, op. Ziek zijn. Daar kun je ziek van worden. Ze wil geen pijn meer. Geen pillen meer, die haar lichaam niet meer verwerken kan, ze wil de angst niet meer. De ongemakken. Nauwelijks tot niet meer voor zichzelf kunnen zorgen. Ze is niet aan bed gekluisterd, maar aan huis. Dat heet mobiel. En letterlijk klopt dat. Maar figuurlijk.
Wat mij betreft....


Gisteren zag ik een lief dametje collecteren voor het Kankerbestrijdingsfonds. Ik gaf niks. Men heeft de kanker bestreden, en het resultaat was een half jaar, wellicht langer, verlenging van het leven. Maar de condities waaronder dat gebeurde waren absoluut miserabel. Als er nu een stichting was die zich zou toeleggen op onderzoek van hoe we de pijn en de ongemakken kunnen bestrijden, zouden die mijn laatste dubbeltje krijgen. Maar een stichting die alleen maar interesse heeft om het leven te rekken, zonder te kijken naar wat voor leven dat je rekt. Ik vind het gezegend. Maar niet van mijn geld.


Wat is het eerste dat ik ga doen als dit achter de rug is? Stoppen met roken!. Ik heb de ellende die het KAN opleveren gezien, en het is het me niet waard. Op die manier wil ik niet gaan. Echt niet. Dus wellicht levert dit toch nog iets positiefs op.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Worstenman, vrije dag en groene vingers.

Die titel klinkt als een clickbait. Want raar. Maar ja, verwacht u iets anders? De paasdagen komen er weer aan, en wederom ben ik glad verge...