woensdag 21 december 2011

inentingen...

Ik dacht vanmorgen: ik breng Claus even naar de dierenarts, voor zijn entingen. Niesziekte, vlooien, wormen. Dat soort aangelegenheden. Want het is niet ondenkbaar dat ik Claus vroeg of laat toch voor een weekje naar een pension moet brengen.

Dus ik haalde zijn reismand tevoorschijn. Claus, heeft enkel slechte ervaringen met de reismand. Telkens als hij in die reismand moet, gebeuren er vreselijke dingen. Er wordt een thermometer in zijn kont gepropt, hij krijgt venijnige prikken, en andersoortige ellende in zijn ogen, neus en lijf. Dus als ik begin te rammelen met die reismand, neemt Claus de benen.
Mijn auto staat een eindje verderop. Want in mijn straat geldt een parkeerverbod. Dus het leek mij handig, om eerst Claus in die mand te proppen, dan de auto te halen. Zodat ik zo kort mogelijk fout geparkeerd sta.
Dat proppen ging niet helemaal zoals ik dacht. Ik zette de mand neer, keek om me heen waar Claus was, en weg was hij. Niet ongelogen: ik heb dat beest door het hele huis moeten achtervolgen. De aanhouder wint, en uiteindelijk lukte het om Claus te vangen, en in zijn mand te doen. Poppetje gezien, kastje dicht, en ik kon de auto voorrijden. Bij binnenkomst, bleek dat Claus het écht niet eens was met deze gang van zaken. Het deurtje was uit het mandje gedrukt, en twee van de scharnieren van dat deurtje bleken onherstelbaar beschadigd. Dus moest ik weer door het hele huis die kat achterna. Gelukkig had ik nog verhuistape.

Waar Claus bij mij dat mandje met geen stokslagen in te dwingen is, bij de dierenarts, is hij er met geen stokslagen uit te dwingen. Hij ziet de man, weet al wat er gaat komen (niet veel goeds) en verrekt het om dat mandje uit te komen. En als hij er dan uit is, dan gaan zijn nekharen overeind, zijn oren plat naar achter, en er volgt een concert van geblaas, gemauw, gesis, gemiep en gegrom. En dat voor 1 prikje, wat nagels knippen en een paar druppeltjes in zijn neus. Nee, de dierenarts is zijn vriend niet. Terwijl het toch een aardige man is.
Ik hoop dat het nieuwe mandje beter bestand is tegen het wilde beestengedrag van Claus. Dat heeft hij in elk geval niet van mij.

En ik hoop ook dat hij niet heel erg boos gaat zijn als ik hem naar een pension breng. Mijn ma gaat hollend achteruit. Het hart begint last te krijgen van de kanker. En dit levert vocht op. Vocht dat niet meer wordt afgevoerd. En daarbij komt een steeds grotere hoeveelheid doodsangst en paniek. En omdat dit voor mij ook allemaal nieuw is, weet ik niet zo goed hoe ik daarmee om moet gaan. Ik vind dat lastig. Negeren kan ik het niet. Maar op een gegeven moment is het bijna onmogelijk om nog iets terug te zeggen. Ik zou het ook allemaal niet weten.
Merry Christmas dan maar? Dat klinkt ook weer zo zuur. Gelukkig nieuw jaar. Of een prettig uiteinde. Wens dat een kanker patient maar eens toe. De cynicus in mij staat te juichen.
Iemand zei me eens, dat ik het leven moet nemen met een lach. En dat lukt me steeds vaker weer een beetje. Maar kanker hangt als een zwaard van damocles boven mijn hoofd. En Claus? Die moet dan toch heel even naar een pension. Anders zou ik het ook niet weten...

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Bijzondere mensen, een observatie.

 Reizigers. Passagiers. Ze zijn er in alle soorten en maten. Het kleine kereltje van een jaar of 9, die de trap af kwam, zeulend met de veel...