vrijdag 13 februari 2015

Prettig Weekend!

Het blijft een lastig ding. Zo'n signaal taptoe. Of als de mensen erom vragen: een signaal Last Post.
Ook vandaag weer iemand de laatste eer mogen bewijzen. En hopen dat de nabestaanden uit signaal taptoe infanterie een beetje troost kunnen putten. Ik denk dat dat eerste in elk geval wel gelukt is, getuige het compliment van een van de hoogste Kmar officieren.

Sinds kort is het de bedoeling dat ik binnen de Marechaussee bij officiele gelegenheden het Signaal Taptoe 'bereden wapens' speel, want de Marechaussee is een bereden wapen. Daar zit logica in.
Maar goed, ik had wat contact met de officier die de verbindingsman was tussen mij en de nabestaanden en de uitvaartondernemer, en ik vroeg hem dus ook welk signaal de mensen horen wilden, en wat de Marechaussee daarvan vond. Ergo: de klant is koning, kiest u maar.
En dat had ik beter niet kunnen doen, want ons nieuwe gebruik, is nog niet tot alle lagen van de Marechaussee bevolking doorgedrongen, en ik werd doorverbonden met de uitvaartondernemer, die al helemaal van niks wist, en mij paniekerig doch dringend verzocht "het goede" signaal te spelen.
Aldus geschiedde.

Inmiddels heb ik mijn eerste werkweek met Winston Churchill (aka Ford Mondeo) erop zitten.
Het was een week waarin ik aan veel andere zaken moet wennen. Ondanks dat hij bescheiden gemotoriseerd is (een 1.8 16klepper) heeft hij toch wel wat kracht in het vooronder zitten. De motor wordt volgens de papieren in staat geacht om 125 paarden te mobiliseren. Dat in combinatie met een versnellingsbak die niet op de gok werkt (de versnellingsbak van de Volvo kwam van Renault, en was altijd een beetje gokken waar dat verrekte 3e verzet precies zat) en toch een ander aangrijpingspunt heeft, leidde ertoe dat ik echt mezelf moet aanwennen om rustig weg te rijden. Anders trek ik hier de klinkers (ja, wij hebben een straat met klinkers, en niet met asfalt) uit de straat. Ook moet ik nog een beetje wennen aan de draaicirkel. Het ding is breder, en langer dan de volvo, en ligt ook een stuk vaster op de weg. Maar even straatje keren, zal wat meer tijd nodig hebben, voor ik dat vloeiend doe.
Ook alle luxe is aan boord, hoewel ik wel vind dat Ford onbehoorlijk gierig was met het uitdelen van zonnekleppen. Die zijn gewoon te klein. Als ik de zonneklep omlaag doe, dan heeft dat nauwelijks effect, als de zon links staat, in het midden staat, of rechts staat. Een zonwerende band voor de voorruit is geen overbodige luxe. De airco doet het, de voorruit verwarming doet het, de cruisecontrole is een beetje ruzie maken met de knoppen op het stuur, maar doet het.
Een ander puntje: er zit zo'n knus klein opbergvakje links naast het stuur, onder de verlichtingschakelaar. Leuk, handig ook! Alleen heeft de vorige eigenaar het klemmetje dat het klepje dichthoudt, opgevreten, want dat ontbreekt. Want te pas, en vooral ook te onpas ploft dat klepje met een vermoeide tik tegen mijn knie. Mijn voorlopige oplossing, ducttape, hielp precies tot halverwege de straat. Een grote reep ducttape hielp tot de oprit van de snelweg. Dus ik ga er binnenkort twee schroefjes en een haakje in schroeven, zodat het ding dicht blijft als ik dat wil, en toch ook open kan.
Waar ik wel helemaal mee in mijn sas ben: een echte bekerhouder, die bekers houdt. En dat x 2. En, vele malen ingenieuzer: boven de binnenspiegel zit een klepje waar ik mijn zonnebril in kan opbergen.
 Ganz im Algemeine ben ik positief over deze auto. Het verbruik is beter dan dat van de volvo. Die kwam op goeie dagen tot 1/14, maar meestal niet verder dan 1/13. Winston doet het met een nette 1/15. Dat is fijn. Wel is de tank wat kleiner, maar boeie.

De CD opnames van twee weken terug zijn koud achter de rug, of de nieuwe dienen zich aan. En ook daar moet voor worden gerepeteerd. Die opnames zijn eind maart, en die zou ik gaan missen, want de kans is zeg maar vrij groot dat eind maart de kleine Coster zich aandient. Vervanging geregeld en shit, kregen we afgelopen week te horen dat het wel eens half maart zou kunnen worden. Iets met insuline en teveel. Dus een eerdere inleiding en bevalling, daar moesten we ons maar eens op voorbereiden. Dus niet over 6 weken, maar al over 4 weken.
Dus........
Waren we bezig met het repeteren voor de volgende CD opnames, waarin een nogal lastige passage voorkomt. En ik had daarbij even over het hoofd gezien dat er bij die passage stond aangegeven dat het niet al te hard gespeeld moest worden. Kan gebeuren. Dus niet gehinderd door enige subtiliteit walste ik mezelf door die passage heen, waarop vriendje Martijn mij wat cynisch en vooral ook retorisch vroeg:" Zit jij hier lekker muziek te maken, jongen? "... Zo wordt werken dus leuk gehouden.

Over muziek maken gesproken: Een leerling van mij is in de leeftijd dat het hebben van een imago belangrijk is. De manier waarop hij speelde, triggerde mijn irritatielevel, en ik zei hem dat hij wat levendiger moest spelen. Daarop zei hij bijna juichend dat hij zijn imago had gevonden, namelijk het imago van een zoutzak. Dat is natuurlijk koren op mijn molen, want nu ga ik hem elke keer als hij fletsig speelt, zeggen dat hij moet stoppen met de zoutzak uithangen.

Morgen is het Valentijnsdag, en ik heb helemaal niks gekocht. Misschien doe ik dat nog wel, maar misschien ook niet. Een brok Sjokola, of een of andere zoetige knuffel of zo. Misschien dat mijn Valentijnskado wel bestaat uit het feit dat ik al mijn kinderknuffels niet de kliko in gooi.

Hoe dan ook: weekend komt eraan, en ik ga lekker niksen!





Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Bijzondere mensen, een observatie.

 Reizigers. Passagiers. Ze zijn er in alle soorten en maten. Het kleine kereltje van een jaar of 9, die de trap af kwam, zeulend met de veel...