zondag 1 mei 2016

Update. :)

Ik heb de laatste tijd flink wat series op Netflix gekeken. Ik begon met Spartacus, die onderbrak ik voor the Walking Dead, om weer terug te keren bij Spartacus. En nu ik die uit heb, ben ik weer terug bij the Walking Dead.
Beide series volgen het wel en wee van zeer specifieke mensen. Een leuk soort tijdverdrijf.
In beide series worden er nogal wat hoofden van rompen gescheiden.
Beide series bevatten dan ook nogal wat bloed.

Vanmorgen werd ik wakker met liedjes van Woezel en Pip. En dat is voor mijn nog slaapdronken kop (die wél nog vast zit) iets teveel van het goede. Ik ben in de ochtend al niet echt op mijn best, dus peuk, koffie en Jente voeren en knuffelen, gaat nog nét, maar dan houdt t wel op. Ilse was vanmorgen vroeger op, en was dus al een paar stadia verder dan ik. Ver genoeg om het gekweel van Woezel en fakking Pip op te zetten. Maar bij Zeus, wat is dat gruwelijk. Mensonterend. Totaal gebrek aan respect voor de ontwakende vader.
Op zich: als Jente ervan geniet, ben ik ook te genieten, maar er zijn grenzen aan wat mijn verdraagzaamheid kan tolereren als ik nog niet helemaal wakker ben. En fakking Woezel en Pip overschrijden die grenzen. Niet alleen vanwege de tekst, maar ook vanwege het feit dat het gewoon vals gezongen is. Dissonant uit onkunde. Zo vals, dat mijn vullingen spontaan beginnen te rammelen, en ik oncontroleerbare rillingen langs mijn ruggengraat voel gaan. Ik moet oppassen dat ik van schrik mijn verse kopje koffie niet uit mijn tengels laat vallen.

Ik hoor alle ervaren vaders en moeders al gniffelen. "Welkom in de wereld van de dreumes". En: "wacht maar, het wordt nog erger met de Teringtubbies en dat soort freaks". In mijn tijd hadden we helemaal geen Woezel of Tubbies. Wij hadden de Donald Duck, en meneer de Uil. En die amechtig hijgende Tommy uit Sesamstraat. 
Ik kan niet wachten op het moment dat Jente binnen de leeftijdscategorie van K3 gaat vallen. Dan doe ik oordoppen in, en mijn bril op, en mag ze naar elk concert. Dan begint het voor papa ook leuk te worden.

Hoe dan ook, met getergde oren nam ik plaats achter de laptop. Ilse zat op de bank lief te doen tegen Jente, die olijk rondkijkend over de grond hobbelde.
En toen viel me dit plaatje op:

Hier heb ik echt lang naar zitten staren.
En ik vraag me af hoe iemand ertoe komt om dit te betitelen als superleuke nachtlampjes.
In eerste instantie dwarrelden er beelden uit the Walking Dead langs mijn netvlies. Maar dan gekuist voor kinderen. Of misschien ook wel niet gekuist.
In plaats van met de lievelingspop van je dochter naar de poppendokter (of oma) te gaan, pak je dus dat hoofd, je drukt de zelf-dichtklappende oogleden eruit, en de ogen zelf. Vervolgens snij je de keel wat verder open, en lijmt een fitting aan de binnenkant. Dan pak je een soort van zilveren onderzetter, en je plakt dat hoofd op die onderzetter. Plug & play...
Ondertussen is je dochter helemaal verdrietig om het verlies van Poupette. Tot ze die avond naar bed gaat, en het hoofdje van Poupette herkent. Maar nu dus met die griezelig schijnende ogen erin.
En dan gelooft de maker nog dat dochterlief nog rustig zal slapen, en het een superleuk nachtlampje zal vinden?
Ik denk eerder dat een kinderpsycholoog likkebaardend zal zitten wachten op het eerste gevalletje van PTSS bij kinderen onder de 4 jaar.
De rechterfoto maakt eigenlijk prima duidelijk wat ik bedoel. Als je dat op de kamer van je dreumes of peuter zet, garandeer ik je dat niet alleen je kind, maar jij ook slapeloze nachten gaat hebben.

Nadat mijn koffie op was begon ik me af te vragen wat voor mens er achter dit plaatje steekt. Ik geloof heus dat de maker van dit plaatje (en dus die wat morbide nachtlampjes) oprecht denkt dat een kind dit op prijs stelt. En misschien ben ik wat weekhartig dat ik nachtmerries voorspel voor spruiten die dit op hun kamer krijgen. Maar kom op. Geen enkele LIEFHEBBENDE papa of mama zou dit toch op de kamer van hun kind zetten, laat staan het betitelen als superleuk.
Neemt niet weg dat het idee waarschijnlijk afkomstig is van een oud vrouwtje die net zoals de heks uit Hans en Grietje, niet zoveel op had met kinderen. En waarschijnlijk stond een dergelijk lampje ook in de kinderkamer in dat heksenhuisje. 

Omdat wij ook dit jaar weer gaan kamperen met hemelvaart en pinksteren, moesten wij toch weer wat benodigdheden halen. Zoals een voortentzeil. Als het een mooie camping is, heb ik niet zoveel bezwaren tegen het fluwelen gevoel van wat gras onder mijn bevallige voetjes. Maar met een inmiddels kruipend kind bij ons, is dat niet heel praktisch. Zeker niet omdat wij beiden niet echt fan zijn van de kleur groen voor kinderkleding, en gras er toch wel om bekend staat om af te geven.
Dus in de voortent komt een groot voortentzeil.
Dat moest.
Toen bedachten we dat we in een poging om een goudvis te redden, onze watertank opgeofferd hebben. Heeft andermans goudvis ons 11 euro gekost. Want er moest dus een nieuwe watertank komen.
Oja, en omdat onze caravan klein is, besloten om van de voortent meer leefruimte te maken. Dus ook voor in de avond een heater erbij. Eentje die redelijk compatibel is met het stroomnet van een camping, zodat we niet bij de eerste warme stralen de hele camping lamleggen.
We gingen dus puur voor een voortentgrondzeil.
En uiteraard hadden we weer de conversatie over het al dan niet verkopen van de caravan. De uitkomst van die conversatie is altijd hetzelfde: we verkopen de caravan niet. Maar toch, als we mooie, grote tenten zien, hebben we een moment van zwakte en denken we eraan om de caravan te verkopen. Maar, dus, nee. Gewoon nee.
Vorig jaar, en het jaar ervoor hadden we die conversatie al, want er zijn zoveel argumenten te verzinnen voor de verkoop van ons oude caravannetje. Maar de belangrijkste om hem te behouden is: we hebben er zoveel lol van.
Volgend jaar zeg ik gelijk dat we die conversatie niet gaan voeren. Dan voeren we maar even geen conversatie of zo.







Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Bijzondere mensen, een observatie.

 Reizigers. Passagiers. Ze zijn er in alle soorten en maten. Het kleine kereltje van een jaar of 9, die de trap af kwam, zeulend met de veel...