Kreeftenissen.

Los van het feit dat ik mijn mancave (ik vind het woord zó gruwelijk ranzig, dat ik het mijn terugtrekhok ga noemen) gebruik om daar mijn hobby/beroep te kunnen bijhouden, uitvoeren en onderhouden, heb ik dus een aquarium.
Daar heb ik al meermalen over geschreven.

Maar omdat ik als mens in herhaling val: bij dezen.

Toen ik mijn bakje zo rond mijn verjaardag (door alle verhuis-shizzle lijkt dat al weer bijna vorig jaar) kreeg, begon ik er vol goede moed aan. Waterwaarden regelmatig controleren, plantjes erin, visjes erin, en blauwe garnalen erin. Vet cool.
In Rotterdam hadden we de keuze om het bakje (het is een nano-aquarium, dus heel klein) op het toilet te zetten, of in de woonkamer naast het raam. (En dat zegt wellicht ook wat over de grootte van ons vorige hokje).
Beide opties waren sub-optimaal. Op het toilet zou betekenen dat in elk geval de fauna zou sterven van de giftige dampen die wij er uitstoten. Maar naast het raam had ook zo zijn nadelen.
Dat bleek al snel.
Binnen de kortste keren was mijn bakje niet alleen vol van leven dat ik er wél in wenste, maar vooral ook met leven dat ik er zeer zeker niet in wenste. Ik noem alg. Groene aanslag. Maar ook draadalg. Van die ranzige groene, slijmerige draden, die van plant naar plant zweefden, en zomaar een beetje in het rond plakte.
Uren ben ik bezig geweest met het verwijderen van die rotzooi. Had ik het links verwijderd, kwam het rechts in volle hevigheid terug.
Zeer demotiverend. Ook niet echt iets waar je je bezoekers vol trots mee lastig valt. Een bak vol ongewenste levensvormen.
De vissen en de garnalen leken er best goed mee te kunnen leven. Okee, toegegeven: 1 exemplaar wist zich door middel van een kloeke sprong langs het spleetje tussen deksel en bak naar buiten te wurmen, maar voor de rest weinig aan de hand.
Hoewel...
Nadat ik blij en trots mijn vers gekochte garnalen in de bak had losgelaten, leek het wel alsof de helft van het setje (het waren er 6) permanent verstoppertje speelden.
Als we geluk hadden zagen we er per dag 1. Als we heel veel geluk hadden, en de maan stond precies in een lijn met mercurius en Pluto, zagen we er 2. We hebben er ook eens 3 gezien tegelijk, maar dat zou te maken kunnen hebben met het feit dat we die avond een lekkere fles rode wijn dronken.

Ondertussen kwam de verhuizing steeds meer naderbij, en mijn aandacht werd getrokken door reisjes naar Noorwegen, Curacao, verhuizingen en dat soort zaken meer. Dus af en toe snel wat voer in de bak, af en toe snel even wat water verversen. Af en toe snel even proberen een algdraad te grazen te nemen.
Het was een treurig gezicht.
Zo treurig dat Ilse een beetje knorrig werd. Mijn verjaardagskado kreeg niet de aandacht die het nodig had. En ze vroeg zich af of het experiment (help Marnix nu eindelijk eens aan een leuke hobby) wel kans van slagen had zo.

In het midden van alle verhuizingen, had ik eigenlijk geen flauw benul hoe ik die bak met fauna op een fatsoenlijke manier zou moeten vervoeren.
Ik zag eigenlijk al voor me hoe ik die bak op de voorstoel zou zetten, een noodstop moest maken, en vervolgens geplette vissen en garnalen van mijn voorruit los zou moeten krabben.
Op de dag van het verhuizen zelf, stond ik te kijken. Te peinzen. En te overwinnen. Ik pakte een achtergebleven pan, goot die vol met wat water uit mijn bak, en wilde daar dus mijn vissen in vervoeren.
Dan bak leeg, goed schoonmaken, en thuis in Almere opnieuw opbouwen.
Het vangen van de vissen ging redelijk soepel. Dus die zwommen al snel (een beetje verbijsterd) rond in een pan. (En ja, hier kun je vele rare dingen bij opmerken, en nee, niet één vis is gekookt).
De algeneetbeesten (die op zich niet echt nuttig, maar wel komisch bleken) waren wat lastiger, maar ook die kreeg ik in de pan. De kannibaalslakken lukte ook. Maar tijdens het ontmantelen van het aquarium bleken alle garnalen gewoonweg verdwenen. Het grind was zwart, de garnalen lichtblauw, dat moet opvallen, zeker bij daglicht. Ik alle grind gezeefd. Maar geen garnaal te bekennen. Ik heb zelfs een stukje van het laminaat opgetild om te kijken of ze alle 6 misschien ontsnapt waren, en onder het laminaat terecht waren gekomen. Maar niks. Gewoon weg. 6 x 6,95 euro gewoon verdwenen. Alsof ze nooit bestaan hebben. Ik gok dat de vissen er prima van gegeten hebben, maar dan zou je haast zeggen dat je schaalresten zou moeten vinden. Maar niks hoor. Geen enkel bewijs was er dat ik ooit garnalen in die bak heb gedaan.

Heel bijzonder.

De reis naar het Almeerse ging voorspoedig, zonder dat ik als een oud lijk hoefde te rijden. En zonder ook maar één druppeltje uit de pan te morsen kwam ik aan.
Bak opnieuw inrichten (is erg leuk, zo leuk dat ik bijna zou hopen....) ging erg soepel. Toen ik alle spullen klaar had gelegd, bedacht ik me dat het vast geen kwaad zou kunnen om nogmaals alles goed schoon te maken.

De eerste stap: grind op de bodem. Toen een kleine hoeveelheid water zodat de lucht goed tussen het grind vandaan kon komen. Daarna het water waarin ik de vissen vervoerde erbij, samen met de vissen. Toen aangevuld tot 20 liter, met alle additieven waarvan de aquarium-speciaal-zaak vindt dat het goed is voor de flora en fauna. (Waarbij ik alsnog bijna de dood van al mijn beesten op mijn geweten had, omdat ik vergat dat het water niet koud moest wezen, maar warm. Als de wiedeweerga water er weer uit en aanvullen met warm water. Je zou toch bijna een heel stukje biotoop aan gort schenken op die manier. Ging er bijna van zweten, maar dat was waarschijnlijk ook niet goed voor mijn waterige vriendjes).
Omdat ik inmiddels proefondervindelijk had vastgesteld dat een plaats in direct zonlicht niet echt optimaal te noemen is, hadden we samen een mooie plek in de schaduw gevonden. Pomp erin, warmte-element erin, en gaan.
Na een paar dagen zag het er gewoon prima uit. Op aanraden van wat kennissen en de aquarium-speciaal-zaak-meneer heb ik de belletjesblaaspomp eruit gedaan, en heel veel planten erin, en toen bleek het een heel erg mooi levend bakje te zijn.
Ik werd weer helemaal trots op en blij met mijn verjaardagskado.

Maar het gemis van mijn garnalen zat me dwars. Daarvoor wilde ik nu eenmaal een aquarium. Die vissen zijn leuk. Maar garnalen zijn leuker.
Dus twee weken later ging ik met een klein potje van mijn aquarium als testflacon naar de aquariummeneer om te kijken of de waarden goed waren voor wat garnalen. En ik kreeg het groene licht. Joechei!!! De meneer wees mij op twee kleine, tamme zoetwaterkreeftjes. Die waren zeer geschikt voor mijn bakje, en zouden het goed doen.
Gaaf. Toch een slagje groter, dan de kleine garnalen en wat minder schichtig. En ze zouden nog maar iets groeien.
Tof man, die doen we.
Beesten mee, extra plantjes mee, want dat vinden kreeftjes helemaal te gek, en wat broodnodige verstopplekjes in de vorm van een sierlijk buizenstelseltje. En uiteraard voer voor de beesten mee, en blij als een dolle gup stapte ik in de auto.

Inmiddels zijn we ruim twee maanden verder, en mijn blijdschap is er nog steeds. Elke keer als ik naar de keuken moet, staar ik even ontroerd en trots naar mijn bakkie vol planten- en dierenleven. En geen alg te bekennen, heh. Hoppa!

De kreeftjes (ze heten Frits en Michiel, maar we zijn er achter dat het mannetje en vrouwtje zijn, dus Frits en Michaela) vinden planten inderdaad leuk. Maar niet helemaal op de manier waarop ik dat ook leuk vind. Ze klauteren er heel graag in, en halen dan de meest acrobatische toeren uit. Hangen ondersteboven, springen van tak naar tak en knabbelen zo eens aan wat blaadjes. Tot daar vind ik het acceptabel.
Minder acceptabel vind ik dat ik nu tot drie keer toe nieuwe planten heb moeten kopen, omdat ze het ook enig vinden om aan de wortels te knagen. Heel enig, ja. En lekker in de buurt van de wortels te wroeten. Dan gaan die planten dood. Of ze komen los uit de bodem, en gaan drijven. En reken maar dat je ze dan niet meer terug kan duwen, want ze knagen lustig verder. De krengen.

Ook hun tafelmanieren liegen er niet om. Verschikkelijk, wat een naargeestige monsters! Als ze met hun calcium-rijke voertjes gaan slepen, ziet het er nog wel koddig uit. Want die verdedigen ze dan met hun schaartjes. Maar laatst ging er een vis dood. En dan kennen ze totaal geen fatsoen. Het overleden dier wordt ter plekke uit elkaar gerukt, en gescheurd en eenieder die er te dichtbij in de buurt komt, wordt met vervaarlijk zwaaiende scharen en sprongen weggejaagd. Alsof ze er als een stel aasgieren op hebben zitten wachten. Overigens: dat is vrij normaal in de natuur, maar toch. Het ziet er wat onopgevoed uit. Zo tam zijn die kreeftjes dus niet.

De aquariummeneer zei dat het kleine kreeftjes waren. En op zich, met een centimeter of 4 kun je ze inderdaad niet bijzonder groot noemen. Maar toen ik ze in mijn bakje deed, waren ze maximaal 2 centimeter. En minimaal 2 keer per week slaat de schrik me om het lijf, als ik weer een leeg kreeftenvelletje op de bodem van mijn bakje ontdek. Angst dat er 1 is dood gegaan, en opgepeuzeld is. Niks is dan minder waar. Het betreffende dier is gewoon uit zijn vel gesprongen, om weer wat groter te worden.
Als ze zo doorgaan, denk ik met kerst, of uiterlijk pasen een heerlijk gerecht met tamme kreeft van een centimeter of 20 te kunnen serveren. De kleine, schattige schaartjes, beginnen een beetje groot te worden, en als ik bij het verschonen van de bak niet oppas, ben ik bang dat ze uit pure agressie mijn vingers eraf rukken. Je weet maar nooit, ten slotte.

Het schoonmaken van mijn bak is nu ook plezieriger geworden. Bij het ontbreken van alg, kan ik me namelijk concentreren op het werkelijk leuke: eens een nieuw plantje toevoegen (met enige wrok, dat wel), de rotzooi van de bodem zuigen met mijn zuigertje (het is geen electrisch pompje dus ik moet eraan zuigen om het water op te pompen, dus met grote regelmaat verslik ik me in te enthousiast opgezogen aquariumwater, en alles wat daar dus bij meekomt, dus een electrisch stofzuigertjes staan nog op mijn wensenlijst), filter en huis een poetsbeurt geven, de zijkanten van het bakje uitboenen, het warmte element afnemen en vers water bereiden om toe te voegen aan mijn bakje.
Daar waar ik eerst te horen kreeg dat ik toch wel 1/4 tot 1/3 van mijn bak moest verversen, kreeg ik de tip om gewoon de helft te verversen, en dat werkt erg goed. Ook het filterpompje heb ik iets verplaatst, zodat de oppervlakte goed beweegt.

Het is inmiddels een gezonde bak, en dat is rustgevend. Gewoon even genieten van mijn kreeften, vissen en planten in een mooie bak.
Dus een bijzonder geslaagde hobby, kan ik iedereen die een beetje ruimte en tijd overheeft aanraden.