donderdag 25 augustus 2016

Over dieren, en kinderen.

Het is bij de wilde beesten af.
Een mooie uitdrukking die mij te binnen schoot na een aantal berichten van de dierenbescherming, en de diverse asiels.
Dat zit zo: men wordt erop attent gemaakt dat men hun hond niet in de auto moet laten zitten met dit weer. Dieren raken dan oververhit, en kunnen er uiteindelijk aan sterven. Omdat er blijkbaar nog steeds hondenbezitters zijn met een IQ lager dan de inhoud van mijn portemonnee, moeten dit soort berichten nog steeds via social media verspreid worden.
Ook wordt er gemeld hoe men dient te handelen als men een hond in een auto aantreft. Bel 144 (blijkbaar het nummer van de dierenpolitie. Ik moet daar altijd een beetje om grijnzen, want bij dierenpolitie denk ik aan een aap in een politiepakje die driftig bonnetjes staat uit te schrijven voor ongeoorloofd banaanbezit, of illegale pindahandel of zo.) en als het lang duurt, sla één ruit in van de betreffende auto en zorg dat de hond in kwestie kan drinken, en koel hem op de borst met natte lappen.
Tot daar ben ik helemaal akkoord. Als je zo dom bent dat je je hond een gruwelijke dood gaat laten sterven, verdien je ook best wel een kapot autoruitje. Die hond vind ik waardevoller dan een stukje gelaagd glas.
Waar ik echter koude rillingen van krijg, zijn de "beloftes" van de reaguurders steevast onder dat soort berichten.
De hele auto willen ze het liefst aan gort trappen. En de eventuele eigenaar, wordt doodgewenst, op de meest gruwelijke manieren.
En dat gaat mij dan weer een straat te ver. Mijn fantasie (toch al zeer ruim aanwezig) begint te draaien.
En ik zie voor me dat zo'n kort-pittig-behaarde huistrut een hond in een auto aantreft. Wild van razernij ziet ze hoe de hond nog maar amper leeft. Vol haat en agressie vergeet ze de dierenpolitie (gniffel) te bellen, en begint gelijk een ruit in te rossen. Dat bleek iets makkelijker gezegd dan gedaan, dus met 10 ferme meppen weet ze uiteindelijk de ruit kapot te krijgen. Badend in haar eigen zweet, legt ze de hond op de stoep. Water had ze niet bij zich, dus noch kan ze de hond te drinken geven, noch kan ze het arme dier verkoelen. Maar dat boeit niet, de goede daad is gedaan. Maar er moet ook een voorbeeld gesteld worden.
Terwijl de hond steeds verder verzwakt, begint deze griezelig opgepoetste dierenliefhebster de rest van de ruiten van de auto te molesteren. Heeft totaal geen nut, maar hey: het gaat om het idee, nietwaar?
Nadat ze klaar is met de auto, is de hond inmiddels dood. Maar hey: de eigenaar zal wel nooit meer een hond nemen...
Dit soort griezelige dieren-tokkies hebben totaal geen interesse in het redden van het dier. Het geeft dit soort losgeslagen apen een min of meer legaal sausje om gewoon eens wat van een ander te slopen. Dat dat dan toevallig "mag" om een dierenleven te redden, is dan een perfecte smoes om wel de mentaal totaal weggerotte vandaal uit te hangen, zonder daarvoor gestraft te worden.

Jente.
Jaha, daar is ze weer!
Voor Jente haar reflux hebben wij een medicijn. Omeprazol. Klinkt wel bruut.
"Wij geven ons kindje al brinta".
"Ja, maar Pietje eet al biefstuk!!!".
"Maar Jente die krijgt omeprazol om al die shit die jullie kinderen eten, binnen te houden".
Beat that.
Of liever niet, want reflux is heel erg naar.
Dus elke 2 weken staan wij bij de apotheek om nieuwe omeprazol te halen, zodat het maagzuur een beetje geneutraliseerd wordt.

Gisteren gingen wij voor de tweede keer in Almere de medicijnen ophalen. Dat wil zeggen, dat deed Ilse, want ik was naar een BBQ met mijn trompetcollegae.
En omdat ik dus 's avonds niet thuis kwam, gaf Ilse Jente haar laatste flesje, met daarin dus 10 milliliter omeprazol. Althans, dat was de bedoeling.
Die omeprazol, zuig je met een spuitje uit het flesje. Maar als de omeprazol niet is aangemaakt, en dus slechts poeder is, kun je er gif op innemen (pun intended) dat het niet goed gaat.
Ilse moest daarom dus wederom naar de spoed-apotheek om het prutswerk van de eigen apotheek te laten oplossen (letterlijk en figuurlijk). En, heel gek, als je de volgende dag om 4:30 op moet om naar je werk te gaan, zit je daar niet zo heel erg op te wachten.

Ilse was dus naar haar werk, en ik werd door het opgewekte geklets van Jente wakker gemaakt. Ik had gisteren beloofd dat ik even wat verbaal vuurwerk zou gaan afsteken bij de apotheker. Ik hanteer namelijk een zero-tolerance beleid aangaande de gezondheid van mijn dochter. Er is lang genoeg aangekeken met betrekking tot de reflux, en als zelfs de apotheker gaat blunderen, is mijn lontje praktisch niet bestaand.
Daarnaast ben ik van mening dat een apotheker een fabelachtig salaris verdient, juist om dit soort gepruts te voorkomen.
En dit kwakte ik (en hier verdien ik een schouderklop van jewelste) zonder verder te schelden of te vloeken, zo op de toonbank van de apotheker.
Ik moet toegeven: de apotheker wist mijn toorn op magistrale wijze te doorstaan, bleef kalm, bood haar verontschuldigingen aan, en meldde dat de hele procedure voor dit medicijn aangepast wordt. Hoppa. Dat hoor ik graag. Daar hebben wij niks aan, nu. Maar wel prettig om te weten dat andere ouders (en wijzelf) niet meer met dit soort gekkigheid geconfronteerd worden.

Dus nu maar zien wat er van gaat komen.



Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Worstenman, vrije dag en groene vingers.

Die titel klinkt als een clickbait. Want raar. Maar ja, verwacht u iets anders? De paasdagen komen er weer aan, en wederom ben ik glad verge...