Klusjes...

Met Jente boodschappen doen.
Dat is een soort van spitsroeden lopen tussen de schappen van de winkels, want elke 30 centimeter ziet ze wel iets dat ze hebben wil, of van dichtbij wil bekijken (lees: belikken, betasten, bekwijlen).
Om in de winkel te komen, moeten we uiteraard wel eerst de deur uit.

[Tussenstuk
Nu ben ik niet echt een vader die zo even heel handig zo'n doek omslaat, Jente erin knoopt en wegloopt.
Tegen de tijd dat ik heb uitgevonden waar het einde van dat doek zit, en of Jente haar billetjes wel goed in dat doek zitten, is ze al helemaal uitgeput van boosheid, ongeduld en mogelijk ook pijn.
Groots respect voor die mensen die heel nonchalant zo'n 20 kilometer lang doek over hun schouder draperen, dat kind erin frommelen en wegwandelen, alsof ze niks anders doen.
Dan heb je ook nog van die dragers. Dat zijn stoffen zitjes, met rugzakbanden. Dat kan ik al wat beter, want daarvan is duidelijk waar mijn armen moeten, en waar die van Jente moeten. En voor de draag-gestapo (ja, die bestaat echt: van die totaal van de pot gerukte wijven, die andere moeders aanspreken op het al dan niet slechte draagmateriaal. Net waar je op zit te wachten als je boodschappen aan het doen bent: een van de pot gerukte huisvrouw die met je in discussie wil gaan over je duur aangeschafte drager. Dood aan dat bemoeizuchtige rotvolk!) hun smoeltjes openen: wij hebben een ergonomisch verantwoorde drager (voor het kind, voor papa valt het wat tegen) dus blijf uit mijn buurt!
Maar goed, vaak is een drager me ook wat onhandig. Want ik draag Jente dan voor mijn buik, om de wel heel simpele reden, dat ik met mijn aangeboren lompheid het niet zo ziet zitten om Jente in mijn eentje op mijn rug te krijgen. Ilse kan dat wel, die hangt Jente dan op haar heup, en in één zwierige zwaai, schuift ze Jente dan door naar achter. Ik zou het niet durven...]

Meestal verliet ik het pand dan ook met de kinderwagen. Jente vastsnoeren, en rollen maar.
In Rotterdam moest ik dan 5 traptreden af, hetgeen toch niet heel erg makkelijk was, en helemaal onhandig was dat de puberende etterzoon van een van de bovenburen het haakje van de buitendeur had afgerost in een boze puberbui. Moest je dus met 1 hand die deur openhouden, terwijl je met je andere hand een kinderwagen over een drempel heen moest werken.

Hier in Almere was het ongemak van heel andere aard.
Het paadje van de stoep naar de voordeur was namelijk een grindpad (en dan niet met lekker fijn aangestampt riviergrind, maar met van die dikke losse stenen) met daarin grote ronde betonschijven, die moesten lijken op afgezaagde boomstronken. Te kitsch voor onze smaak, en een totale hel als je erover heen moest met kinderwagen of vuilcontainer. Want als je niet klem kwam te zitten achter een dik stuk grind, dan rammelden Jente's melktandjes wel los over die lullige betonnen-boomstam-tegels.  En dat nog even los van het feit dat als je je voet net verkeerd zette, je het risico liep om je enkels te verstuiken, waarbij scherpe grind-hompen je kuit in werden gedreven.

Dus gisteren heb ik mezelf een hele harde schop onder mijn kont gegeven, en ben ik een rijtje tegels gaan halen. De buren van de schoonouders wilden af van hun tegels, en omdat wij wél een praktisch paadje wilden, maar geen zin hadden om heel veel geld aan die gekkigheid uit te geven, was dit een mooie oplossing.
Grind eruit scheppen. (Dat ging relatief makkelijk). Lullige betonnen-boomstam-tegels eruit. (Ging ook redelijk soepel, want minder zwaar dan gevreesd). Worteldoek eruit. (Appeltje-eitje, opvouwen en klaar. Gezien het feit dat er allemaal onkruid tussen die grindkorrels zat, geef ik geen cent voor de meerwaarde van worteldoek, dus dat hebben we niet hergebruikt).
Maar dan...
Zand halen, egaliseren. De betonnen afsluit-banden, die het grind en de lullige-betonnen-boomstam-tegels op hun plek moesten houden, waren niet zozeer scheef gezakt. Die waren alvast begonnen met een complete ontsnappingspoging. Dus die recht zetten.
Het oude zand, dat onder het worteldoek vandaan kwam, hebben we hergebruikt, dus ik heb wat zakken zand over. Maakt niet uit, de tuin is nog lang niet klaar.
Na een paar uur noeste arbeid, met veel hamerslagen, veel improvisatie en zweet en tranen (gelukkig geen bloed) hebben de schoonvader en ik kunnen constateren dat we de ervaring missen om zo'n paadje in een kort tijdsbestek te leggen. Maar dat we wél een mooi (niet waterpas en perfect) en functioneel pad hebben weten te creëren dat geheel volgens de gouden tip van de praxis meneer afloopt van deur naar straat. Dus bij onze voordeur geen plassen water als het regent.

Er bleek hoe dan ook wel dat er een verbijsterende hoeveelheid onbruikbare zooi in die tuin lag. Platen, planken, beton, klinkers, troep en nog wat troep. Toen ik de tegels voor het paadje uit het gehuurde aanhangertje had gegooid, kon dat er mooi op.
Maar bij het afronden van de werkzaamheden ( ik had het aanhangertje reeds terug gebracht) lag er nog een enorme hoop zand (los van de zandzakken die ik eerder had gekocht), nog meer tegels, nog meer grind en nog meer troep. Gelukkig komt vriendje Michiel ook nog even een dagje helpen met de tuin. De achtertuin heb ik naar een later plan geschoven. Eerst de voortuin. Die gaat iets makkelijker, en smoelt meteen wat beter voor de buurt. Liguster heg eruit. Mooi hekje erin. Een of andere struik eruit, tegel erin om de container op neer te zetten. Het terrasje iets verkorten en ophogen, want ik geloof dat die de neiging heeft om van schaamte door de grond te zakken. Letterlijk dus. Gras een beetje kortwieken.

Ik merk dat ik na ruim 5 weken een beetje klusmoe begin te raken. Dit moet, dat moet, zus moet, zo moet net ff anders, en opnieuw want dit had anders gemoeten, dat had zo gemoeten, zus had weer heel anders zo gemoeten en Jente vind spelen met speelgoed leuk, maar opruimen wat minder dus dat moet ook.
Aan de andere kant: als het niet gaat, zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat. De neiging om alles heel gecontroleerd te doen, begint bij mij wat te zakken. En omdat je met een eigen huis toch nooit echt klaar bent, is het zaak om de urgente dingen met enige urgentie te doen en de wat minder urgente dingen, gewoon zoals ze komen. En laat de tuin toch net wat minder urgent zijn dan de (afgelopen week nieuw geleverde en geinstalleerde) vaatwasser.
Dus het feit dat we nu gewoon rustig aan de tuin kunnen gaan doen, zegt al wel dat we aanbeland zijn bij de woon-genot-verhogende-zaken. Hulde voor ons!!!! En uiteraard met dank aan allen die daaraan hebben bijgedragen.