vrijdag 19 augustus 2016

Vakantie?

Vakantie. Je weet wel: één, twee, drie en sommige geluksvogels zelfs vier keer per jaar naar verre oorden om uit te rusten.
En dat dan varierend van twee dagen tot twee weken.
Onze vakantie dit jaar bestond uit twee dagen naar Duitsland (ergens in mei, voordat we alle verhuisperikelen begonnen), en gisteren. Een hele dag naar Belgie.
Ilse moest doorwerken, want haar collega's gaan met vakantie. En ik had weliswaar vakantie, maar vanwege alle verhuiszut geen tijd, ruimte of rust om te gaan. Nog even los van het feit dat ik eigenlijk helemaal geen zin had om alleen met Jente op reis te gaan.
De eerlijkheid gebiedt me te zeggen: zittend in mijn achtertuin, kijkende tegen mijn tuinhaard, en de groene achtergrond, is het geen straf om thuis te blijven. Jente die kirt op de achtergrond van blijdschap omdat ze inmiddels doorheeft hoe ze met haar loopwagentje door de kamer moet scheuren, is ook een erg prettig gezelschap.
Als ze niet lastig gevallen wordt door reflux.
Want met bijna anderhalf jaar, is de reflux nog niet weg. Integendeel. Met grote regelmaat (met korte tussenpozen) liggen we de godganse nacht wakker om Jente te troosten. Anderhalf jaar lang moesten we aanhoren van de artsen in Rotterdam:"we kijken het nog even aan". En inmiddels ben ik het aankijken zat.
Omdat we verhuisd waren, wilden we sowieso maar naar een ziekenhuis dichterbij, en de arts in Rotterdam zou het dossier doorsturen naar het AMC. Inmiddels ook al weer ruim een week geleden.
Je zou dan denken, dat zo'n pakje papier per mail of post met twee dagen toch wel over zou zijn.
Niks is minder waar.
Zoiets simpels als een pakketje verzenden kost in het ziekenhuis een week. De secretaresse heeft een hele week nodig om een dossier van Rotterdam naar Amsterdam te krijgen. Het moest namelijk VER-WERKT worden. Een hele fucking week?! Dus 5 dagen van 8 uur = 32 uur heeft zo'n mens nodig om een paar a4'tjes te scannen en te mailen? Wat de fuck??? Moet die juf dan alle woorden apart inscannen? Moet ze de postzegel zelf uitpoepen? Zit ik soms in een cynische banana-split? Mijn dochter heeft ellendige nachten (en wij dus ook) maar het ziekenhuis neemt rustig de tijd voor het verzenden van een dossier. Een hele fucking week. En tel daar dan nog de wachttijd in het AMC op, en je begrijpt: de hele zorgsector is door en door rot. Ik kan geen enkele vorm van respect opbrengen voor een instantie die een hele week nodig heeft voor het doormailen van een dossier. Echt niet. Dat samen met "we-kijken-het-nog-maar-eens-even-aan" en mijn aanvankelijke tevredenheid over het Fransiscus gasthuis in Rotterdam verdwijnt als sneeuw voor de zon.

Gelukkig is Jente door de band genomen een erg vrolijk en lief kind.

Dus we aarzelen ook niet om opa en oma af en toe eens op te laten passen, zodat wij even een dagje wat leuks kunnen gaan doen.
Zoals bijvoorbeeld voor een ceremonie van 15 minuten ruim 8 uur in de auto te zitten.
Plaats van handeling is Ieper. Een stad in Belgie die enorm heeft geleden onder de eerste wereldoorlog. Daar in Ieper (een vestingstad) heeft men meerdere poorten, en een van die poorten is gewijd aan mannen die in de eerste wereldoorlog vochten, en nooit zijn teruggekeerd. Stomweg verdwenen. Nooit meer gevonden. Te zeer gebombardeerd om nog resten te vinden, of weggezakt in de drassige loopgraven, of gewoon in rook opgegaan.
Elke avond wordt er onder die poort om klokslag 20:00 uur het signaal Last Post gespeeld. Elke dag weer. Weer of geen weer. En elke dag staan er padvinders of militairen in een ere haag opgesteld.
En elke dag ziet het er zwart van de mensen. Wij waren er gisteren, en gisteren stond er een ere wacht van padvinders. Van amper kniehoog tot giechelig puberaal. En die moesten dus ook keurig netjes in de houding staan. Heel schattig, want een van die snotneuzen had blijkbaar nog niet zo goed in de gaten dat in de houding staan, ook stilstaan is. Om maar te zwijgen van het feit dat een vlag die half stok moet hangen, ook niet echt de grond mag raken.
De drie mannen die samen het signaal Last Post zouden spelen... Daar laat ik me verder niet over uit. Feit is wel dat de hele ceremonie toch best indrukwekkend is. De stilte. Het signaal. De stilte. Even overdenken hoe je zelf zou zijn als je rond die tijd in verplicht in het leger moest. Vrijwel zeker van een walgelijke dood, op een walgelijk slagveld.

Vakantie.
Mijn andere dagje uit was met drie heren op pad naar ICCCR. Dat is een internationale bijeenkomst van allemaal mensen en bedrijven die op wat voor manier dan ook verband houden met het illustere automerk Citroën.
Deze drie heren (één ervan kende ik al een beetje) waren: twee beroepschauffeurs en een begrafenisondernemer. Voeg daar een trompettist met een voorkeur tot politieke incorrectheid aan toe, en je krijgt een machtig mooie dag. Wat hebben we een lol gehad. En wat hebben we mooie dingen gezien. En elkaar geplaagd. En mooie auto's en aanverwante zaken gezien. Sowieso is zo'n evenement de moeite waard vanwege alle prachtige oldtimers. Maar met dit gezelschap was het niet alleen geweldig leuk, maar ook nog eens leerzaam. (Je kunt wel opscheppen over de hydropneumatische vering, maar als je niet helemaal goed weet hoe het werkt, sta je toch voor lul. Nu weet ik wat beter hoe die veerbollen werken. Bram, bedankt). 

Zoals men wellicht weet: ik ben een beetje citrofiel. Dat houdt in dat ik zeer gecharmeerd ben van het automerk Citroën. En ik ben trompettist. Ook dat is geen geheim. En helemaal gek met mijn aquarium.
Om nu de eerste twee dingen een beetje in te tomen, en een plaatsje te geven (buiten het zicht van de bezoeker en zijzelf), stelde Ilse voor om van de berging boven een soort man-cave te maken. Een ruimte waar ik mij kan terugtrekken. Mijn boeken staan er. Mijn modelletjes staan er. Mijn trompetaangelegenheden staan er (en komen er te staan). Het aquarium mag beneden blijven staan. Ik denk dat ze die wel mooi vindt.
En dus ook een bank. Ik had namelijk in mijn oneindige spontaniteit besloten om nog een bank te kopen. Een hippe bank. Een achterbank van een Citroen Xantia. Want dat zou zo leuk staan, en handig voor als we heel veel bezoek zouden krijgen. Ilse was (on)begrijpelijkerwijs wat minder enthousiast. Dus zo gezegd, zo gedaan. Morgen werk ik de bank af, om hem wat steviger te krijgen. En dan: genieten maar!
Ik kan er een beetje toeteren. Ik kan er genieten van mijn modelauto's, ik kan er lekker lezen. Of andere dingen doen.
En omdat ik zo gecharmeerd ben van het mooie merk citroen, ben ik aan het kijken of het mogelijk is om een leuk klein oldtimertje te kopen. Geen enkel mens met een beetje intelligentie gaat voor de zomaar een oude auto kopen. Onderhoud, reparaties, onkosten. En nog eens onkosten. Maar soms gaat een gevoel verder dan alleen maar de dorre administratieve kant. En begint je "gut-feeling" een beetje los te komen. Ik vermoed dat dat hetzelfde is als rammelende eierstokken bij vrouwen. Je wil iets, en dat wil je heel graag. Ofzo.

 Onze Lieve Heer heeft rare kostgangers.
Wij waren naar de intratuin gegaan voor de aanschaf van wat plantjes in de tuin. Ik wilde dolgraag een braamloze doornstruik. Pardon een doornloze braamstruik.
Nee, dat wilde Ilse graag, ik wilde gewoon een braamstruik. Want ik vind bramen goddelijk. En omdat ik uitga van de praktische leerschool, leek het mij logisch dat Jente vanzelf wel in de gaten zou krijgen dat ze bij bramenplukken toch wat voorzichtiger moest zijn. Maar goed, Ilse is iemand die ik graag te vriend hou, dus een braamloze doornloze braamstruik. En omdat ik ook een fruitboom wilde, hebben we uiteindelijk gekozen voor pruimen. Want die is zelfbestuivend en dus hoef ik niet met een kwastje over de blaadjes te strijken in de hoop dat er ooit nog vruchten aankomen.
En voor de voortuin (alwaar we inmiddels een prachtig hekje hebben) een trompetplant. Ik weet de naam niet van het ding, maar als het ooit gaat bloeien heeft het bloemen in de vorm van een trompetbeker, dus zat er in de naam een trompet. Dikke prima.
Toen we die buit op het karretje hadden geladen, zijn we even bij de aquarium-toebehoren gaan kijken. Want mijn kreeften zijn superleuk. Maar ze groeien als kool, en knagen zich ongans aan mijn planten. En die planten zijn weer goed voor het water. En dus de vissen. En dus de kreeften. Omdat ik een beetje narrig werd van het ongewenste tuinier-gedrag van mijn fauna, wilde ik even wat advies van de locale specialist.
Ik zette mijn volgeladen kar aan de kant, en knoopte een gesprek aan met het betreffende personeelslid. En omdat ik de diverse opties tegen elkaar moest afwegen, bleef ik niet als een hondsdolle waakhond bij mijn winkelwagen staan.
Dat had ik beter wel kunnen doen.
Want toen ik voldoende voorlichting had gehad, en mijn keuze tot planten gemaakt had, bleek mijn kar verdwenen. Zomaar. Poefffff. Weg.
Heel die verrekte winkel door gezocht. Maar mijn kar was weg. De meneer van de buitenplanten zocht mee. De mevrouw van de aquarium-afdeling zocht mee. Maar mijn kar was en bleef zoek.
Tot hij ontdekt werd bij de kassa. De kassajuf wist te vertellen dat er een of ander mens allemaal aquarium spullen bij haar kwam afrekenen, en de kar (met MIJN spullen erop) liet staan. Snel rekende dit sekreet af, en smeerde hem. Niet even het fatsoen om zelf een kar te halen. Of de kar terug te brengen. Nee, gewoon met alles erop laten staan. Iemand anders ruimt het wel op.
Hoe kom je als mens toch zo gedegenereerd dat je zoiets doet? Waarom niet even het fatsoen of respect voor een ander om zelf je zaakjes te regelen. Of om hulp te vragen. Had ook gekund. Dik kans dat ik ja gezegd had.
Dit soort mensen gun ik uiteraard geen dodelijke ziekte. Nee, zo ben ik niet (meer). Wel gun ik ze levenslange jeuk op onfatsoenlijke plaatsen.
Overigens: het sekreet had zoveel haast om weg te komen, dat ze de kortingsactie miste. Wij kregen dan nog (na 1800 uur) 20% korting op onze hele rekening. Zij niet (en zij waren met al die aquariumzooi veeeeeeel duurder uit).


Over een week beginnen de eerste lessen alweer. Dan zit de vakantie er al weer op. Ik heb er wel zin in, maar merk wel dat ik volgend jaar gewoon op vakantie wil. Geen gedoe met orkesten, of half zachte uitjes. (Die overigens echt wel leuk zijn). Maar gewoon een week of twee, drie lekker naar een warme camping in zonnige oorden.
Gaan we doen.






Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Worstenman, vrije dag en groene vingers.

Die titel klinkt als een clickbait. Want raar. Maar ja, verwacht u iets anders? De paasdagen komen er weer aan, en wederom ben ik glad verge...