Braken en agenda's.

Braken.
Het is niet ieders hobby, zelfs niet van mensen die regelmatig katjelam thuiskomen en de volgende ochtend hun teveel aan alcohol op minder jofele wijze moeten lozen.

Afgelopen dinsdag was het de beurt aan mij. Niet vanwege een heel erg feestelijke alcoholrijke maandagavond, maar gewoon, omdat mijn maag in opstand kwam tegen iets dat ik gegeten had.
Dat begon eigenlijk al bij het opstaan. Het was erg vroeg, maar Ilse was al naar haar werk. Jente lag nog lekker te slapen, en ik werd wakker met een wat knellend, onprettig gevoel in mijn buik.
Omdat ik dat niet direct linkte aan een gewelddadig uittredende maaginhoud, liep ik muisstil naar beneden voor mijn eerste kop koffie met een peuk. Heerlijk, als ik dat eerste momentje van de dag even voor mezelf kan hebben.
Die peuk, ging nog wel. De eerste slok koffie zorgde ervoor dat het was onprettige gevoel in mijn buik explodeerde tot een afgrijselijke storm van ellende, die als de wiedeweerga eruit moest.
Ik kwam al kokhalzend nét op tijd aan op het toilet.
En, tja. Ik braak nu eenmaal niet heel erg stilletjes en verlegen. Dat gaat gepaard met geluiden die tot ver in de bovenverdieping van ons huisje reiken. Jente werd er in elk geval wakker van, en zette het op een brullen.
Probeer maar eens tussen kokhalzen, oprispingen en braakpartijen door, geruststellend naar boven te roepen dat alles goed is, en dat je je dochter zo komt halen. Dik kans dat het niet lukt.
Mij in elk geval niet.
Maar goed, toen mijn maag weer wat gekalmeerd leek te zijn, stiefelde ik naar boven, om wat haastig mijn dochter uit bed te plukken, haar te troosten en haar een knuffel te geven. Niet heel handig, ik had (ondanks haar gebrul) beter eerst mijn tanden kunnen poetsen, want met een naar maagzuur en andere blerf ruikende bakkes lukte het me maar matig om haar te kalmeren.

Op naar beneden. Jente was inmiddels wakker genoeg voor haar papje. En nadat ik dat klaargemaakt had, zat ze dat genoeglijk naast me op de bank naar binnen te slobberen. So far, so good.
Tot ze besloot dat ze na het eten eens lekker op papa's buik ging zitten. NOT SO GOOD. Want buikje-lief vond het een prima reden om weer eens lekker in opstand te komen.
Jente als een gek van me af gezet, en een woeste sprint naar het toilet volgde. En uiteraard weer allemaal luid gekreun, gekokhals en gebraak. Wederom schrok Jente hier behoorlijk van en barstte in tranen uit. En ook nu lukte het me niet om, met mijn hoofd diep in de pot, Jente gerust te stellen. 

Inmiddels was ik doodop, mijn benen leken wel van lood en totaal afgeleefd, en mijn stem was nauwelijks meer hoorbaar door alle langsstromende maagzuur. Dus alles wat ik tegen mijn dochter wilde koeren, kwam er uit als een valse kraai met stembandpoliepen.
Toen ik voor de derde maal naar het toilet moest sprinten om daar Villeroy en Boch eens lekker te gaan knuffelen, besefte ik dat ik niet wist hoe alleenstaande ouders dit oplossen: zorgen voor een dreumes van 1,5 jaar terwijl je hoofdzakelijk op het toilet bent om je maag zich via de wat minder natuurlijke weg leeg te laten lopen.
Dat probleem hebben wij gelukkig niet, want toen ik Ilse belde met de mededeling dat ik toch best behoorlijk ziek was, stuurde zij gezwind haar ouders naar ons toe, die Jente op zouden pikken, zodat ik in alle rust hetzij op het toilet of onder de douche kon bivakkeren.
Fijn.
Nou ja. Ik heb dus ook de rest van de dag mijn tijd moeten verdelen tussen toilet, douche en bed.
Die douche was omdat ik een heel klein pietsje verhoging had, en het soms zó koud had, dat ik maar onder de douche ging om even warm te worden. Prettig ook dat het toilet naast de douche staat, zodat ik me alleen maar wat hoefde te bukken om mijn maag maar weer eens te legen tijdens het douchen. Scheelt toch een radeloze run naar de pot, nietwaar?

Inmiddels kwam Ilse thuis, en werd Jente thuis afgeleverd, en kreeg ik de vraag toegeworpen of ik me nog steeds zo voelde als ik eruit zag. Mijn ogen opgezwollen en bloeddoorlopen. Groen als een jong lente-blaadje. En benen van rubber.
Het feest was echter niet over.
Want uiteraard is Jente nog niet zindelijk (daarover hebben we al meerdere moeilijke gesprekken gevoerd) dus die moet nog wel eens een nieuwe luier. Ilse zou dat doen. En dat ging allemaal prima, tot ze naar beneden kwam. Ergens moet ze gedacht hebben dat die laatste traptreden een onbelangrijk detail waren, of dat die laatste treden onbestraft overgeslagen konden worden. Uiteraard een misvatting, want met Jente en al stortte ze nogal lomp en onbehouwen ter aarde.
Gelukkig was Jente ongedeerd, maar Ilse niet. Haar grote teen zwol al ras op tot ongezonde proporties en werd best wel blauw. Geen gezonde kleur, voor een over het algemeen gezond teentje.
Gelukkig bleek, na het maken van een foto, dat de teen niet gebroken was.

Inmiddels ben ik weer helemaal het heertje, hoewel van alle braken ik nog steeds opgezwollen ogen heb, mijn middenrif nog steeds krachtig protesteert als ik hoest, lach, trompet speel of diep inadem en mijn stem nog steeds niet helemaal dat zoetgevooisde geluid produceert dat men van mij gewend is. 
Maar met die dichtgekoekte ogen, kreeg ik regelmatig de vraag of ik mot had met de buurman. Blijkbaar niet erg charmant.

Een jaarlijks terugkerend fenomeen is het kopen van een agenda.
Ik ben namelijk wat dat betreft een vreselijke pietlut. Het moet niet te groot (want zonder gezeur in mijn koffer passen). Niet te klein (want met mijn handschrift zou dat leiden tot totale chaos). Er moet één week per bladzijde zijn, en niet meer of minder (ivm grootte van de agenda). Het moet er zakelijk uitzien, dus geen franje of kleurtjes. (Zie maar eens een fatsoenlijk geproportioneerde agenda te vinden, die er zakelijk uitziet, en praktisch in gebruik is. De meeste agenda's die de goeie maat hebben, zijn van die fleurig, kleurige pokke-boekjes waar alleen een puberend meisje nog opgewekt van wordt en aangezien ikzelf degene ben die fleurig en kleurig is, hoef ik geen concurrentie van mijn agenda. En als ze dan weer lekker zakelijk zijn, dan zijn ze weer niet in de goeie maat. Van die binnenzak-boekjes die je bij elke hoest of scheet weg ziet waaien).
Dit dacht ik dus vorig jaar te hebben opgelost door het kopen van een ordner agenda. Zo'n mooie klapper in het leer, waar je dus jaarlijks een nieuwe vulling in kan doen.
Ik kocht de meest simpele, gestandaardiseerde, maar wel chique in het leer gebonden agenda. Een beetje duur, maar in de uitverkoop met een of andere kortingsbonnen actie toch nog best betaalbaar.
Helemaal de koning te rijk was ik er mee, want nu zou ik nooit meer moeite hebben met het vinden van de juiste agenda. Gewoon een nieuwe jaar-vulling kopen, en klaar is Marnix.
Toch?
Nou nee.
Want bij de boekhandel hier in Almere bleken er niet één, maar wel 100 van die vullingen te koop. En had ik net mijn agenda niet bij me.
Op goed geluk de goedkoopste maar meegenomen. Ik meende de naam te herkennen.
Thuis de wikkel eraf om hem in mijn agenda te passen, en... Jawel... Pokke! Paste niet. En met een kapot gescheurde wikkel kan je hem niet ruilen. Slim gedaan van dat soort winkels. 
Uiteindelijk in Sliedrecht zo'n navul setje gekocht. Met allemaal flapjes, klepjes en nodeloze info erbij, die ik met een groots en zwierig gebaar wegdonderde, want niet nodig.
Maar wel een handige insteekhoes voor mijn lesroosters, en een inzet boekenlegger om bij de huidige week te steken. (Dat zeer nuttige ding miste ik in mijn vorige agenda).
Voor volgend jaar dus: die vermaledijde klapper mee, om te voorkomen dat ik de verkeerde maat koop.
Over op digitaal (via mijn telefoon) wil ik nog niet. Met mijn vorm van digibetisme is dat vragen om totale ellende, chaos en echtscheidingen. En laat ik daar met het oog op eventuele toekomstige kotspartijen nog even niet aan willen denken.