maandag 10 oktober 2016

Muzikale missers.

Muzikale missers.

Stel je voor: je speelt een off-stage partij. Dat kan gebeuren. Dan heb je een partij die erom vraagt dat je het orkest verlaat, naar een balkon loopt, om van veraf een paar noten te spelen.
Op zich geen probleem. Moet kunnen. Een signaal taptoe is lastiger.
Maar er zit een hele show van licht en beelden omheen, dus als je op je plaats gaat staan, is het donker. De organisatie beloofde trouwhartig, dat als we moesten spelen, er een spot op onze snuit gericht zou worden. Ook dikke prima.
Zo ook afgelopen zaterdag. Wij zouden de signalen spelen zoals ze voorkomen in de muziek van Hymn to the Fallen (een soundtrack uit de muziek van de film Saving private Ryan).
Om op ons plekje te komen, moesten we een vreselijk takke-end lopen, een trap beklimmen, en gaan staan. (Compleet buiten adem... )
En inderdaad: zoals beloofd, de spots gingen aan, en we konden ons eerste signaal uit het stuk vlekkeloos spelen. Mooi. Nadat we klaar waren, ging de spot uit, en konden wij even in de "eerste rust" gaan staan.
Het stuk kabbelde rustig verder, en wij rechtten onze ruggen om het tweede signaal te spelen.
Nog 7 maten. 6... 5.... 4.... Hmmmm, die spot mag wel eens aan. 3.... 2... Het wordt ongemakkelijk, want we hadden er niet echt op gerekend dat we het tweede signaal uit ons hoofd moeten spelen, en lezen wat er staat kan niet echt heel charmant. Zou hij nog aangaan? Hoop toch maar van wel. 1 maat.... Nou, dan toch maar inzetten, op hoop van zege.
In het volslagen donker, slaagden we erin om onze tweede set signalen toch goed te laten klinken.
En uiteraard, vlak nadat we onze laatste noot hadden gespeeld: jawel: de spot ging aan. Daar sta je dan, een beetje voor jan joker in het spotlicht, niks te doen.
En door, want we moesten ook nog het slot signaal spelen. Inmiddels was de nutteloze spot weer uit.
En terwijl we wachtten op onze laatste inzet, hoorden we een kleine 3 meter verderop een hoop gekraak. Starende in het wat schemerige licht van de beamer zagen we hoe een oude, kale man een zak chips open trok, om zich eens op zijn dooie akkertje te goed te gaan doen aan Lays Finest paprika chips. *SKRAAAKSKRONTJSKRONSJJJ* klonk het naast ons. En dat tijdens een ingetogen stukje muziek over een herinnering aan een oorlog.
Omdat we al wat melig waren over de mislukte spots van zonet, moesten we alle zeilen bijzetten om niet in de lach te schieten. Wat een onbehouwen lompheid van zo'n vent.
Gelukkig ging de spot voor het laatste signaal gewoon wel op tijd aan, en nadat we die ook weer naar behoren hadden laten klinken, moesten we nog behoorlijk vaart maken om op tijd weer terug te zijn voor het volgende liedje.
Eenmaal buiten gehoor van het publiek, in de gangen brulden we het uit van het lachen. En dat was nog niet over toen we weer in het orkest gingen zitten.
De man die naast me zat, vroeg zich af waarom we zo ontzettend de slappe lach hadden tijdens Gabriellas sang.

Ik heb altijd gedacht dat ik mijn trompetlessen redelijk duidelijk geef. Ik herhaal veel, want vaak zit de kracht van het leren musiceren in de herhaling.
Zo leg ik regelmatig uit wat een kruis is, en doet (voor de niet muzikale lezers: dat ziet er zo uit: #) en wat een mol is, en doet (ziet er zo uit: b) voor een noot.
Maar blijkbaar heb ik ook leerlingen met het geheugen van een vergiet, want een van mijn leerlingen kwam op les en begon heel manhaftig zijn liedje te spelen. Waarbij hij alle voorgeschreven kruisen totaal negeerde. Dat klonk dus op zich nergens naar. Die dingen staan er niet voor niks.
En omdat hij in die les die dingen tegenkomt, weet ik dat hij ze eerder ook al heeft gespeeld, dus hij zou toch enigszins van de hoed en de rand moeten weten.
Toen ik hem ernaar vroeg, wist hij niet hoe hij ze moest noemen en sprak de (in muzikale zin uiterst pijnlijke) woorden:"Jamaar ik weet niet wat die hashtags zijn".
Ik weet van mijn collegae dat ze wel eens leerlingen hebben die die dingen zo noemen, maar ik ging er altijd een beetje vanuit dat mij zulks bespaard zou blijven.
Maar helaas...

Jente heeft er een handje van om met de afstandbediening van de tv te spelen, en meestal loopt dat op niets uit, soms (en dat is irritanter) moeten we de hele santekraam opnieuw instellen. Soms is Ilse sneller, en zet dan wat op wat we wél willen zien. En dan komt dokter Pol voorbij. Een Nederlandse veearts die ergens over de grote plas is gaan wonen en werken. En soms moet hij naar een koe, die zwanger is. En om te voelen of het goed gaat, moet die met zijn hele arm bij die koe naar binnen. En dat gaat diep. Ik bedoel: tot aan zijn oksels er in.
Nu heb ik dus sinds kort een nieuwe trompetkoffer. Torpedo heet het ding, en wordt volgens de trotse fabrikant compleet in Amerika gemaakt (voor het gemak zal ik dan maar negeren dat er op de bijgeleverde parafernalia van die koffer net zulke trotse stickertjes staan: made in Taiwan. Ik denk dat de hele wereld heeft gemist dat Amerika Taiwan heeft geannexeerd).
En het ding is goed. Ik bedoel: het is net een echte torpedo. Van buiten zo hard dat je er iemand mee dood kan slaan. Alleen al het ding op je schouders slingeren, is voor de gemiddelde straatboef reden genoeg om zijn snode plannen jegens je persoontje te staken, en schielijk te maken dat hij wegkomt.
En nog mooier: als je die snoodaard een hengst verkoopt met het ding, is hij dood, en je trompet heeft geen schrammetje.
Zoals ik al zei: goed ding!
Maar het is niet alleen maar pais en vree met die koffer. Want er kleeft een groot nadeel aan. Je moet je trompet er namelijk ondersteboven in schuiven. Dus de beker omhoog.
Dat betekent dat je (als je buizen soepel en goed schuiven) het risico loopt dat je een van je buizen kwijt raakt tijdens het transport.
Op zich kan dat niet zoveel kwaad, alleen: je moet dus met je arm helemaal bij die koffer naar binnen. En dat gaat diep! Ik bedoel: tot aan je oksels er in. En dan tussen alle zachtschuimen kussentjes voelen waar of dat verdraaide buisje gebleven is.
Ook heel lullig als het je overkomt als je net iets te laat bent, en je dus als een stoethaspel staat te hannesen om je instrument in volle glorie bij elkaar te grabbelen.
Voel je je net een soort van veearts...




Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Worstenman, vrije dag en groene vingers.

Die titel klinkt als een clickbait. Want raar. Maar ja, verwacht u iets anders? De paasdagen komen er weer aan, en wederom ben ik glad verge...